‘t Is stille. Rustig ligt
en slaapt het altemaal,
dat leute en leven was,
dat locht- en vogeltaal.
Geen windeken en waakt:
november houdt de staf,
en stelpt dat wekken mocht
het eindloos duister graf
des aardrijks. Ongebaand
en dood zijn weg en straat;
de voet alleen verwekt,
en ‘t stappen van die gaat,
een doof gerucht in ‘t loof,
dat, afgevallen, plekt
de grond, die ‘t in een spree
van doodse varwen dekt.
‘t Is stille. Gij alleen,
o vlugge en vlijtig ding,
dat, langs de natte tak
geklaverd, uw gepink
laat horen, fijn en snel,
ge ontsnapt en snetst alom:
"Ik leef nog: piep! Ik leef,
spijts ‘s winters winterdom!"

Tijdkrans (1893)