Een gedicht van Jan Campert 1902-1943

Op een balkon

Wolken in maanlicht trekken hun schemerende sporen
over en langs het hoog balkon waar ik heb postgevat,
uitziende op het land, dat aan de rand der stad
tot een verzonken werelddeel lijkt te behoren.

Sluim'ren de duizenden nu in ene slaap verloren,
vervoerd en opgenomen in deze bitter-zoete rust,
ontdaan van hopen, vrezen, liefde en al de lust,
die overdag de waakse lijven komt verstoren?

Schuift over ogen, de welhaast brekende, de helle,
van wimper en van lid 't beschuttend, teder schild;
ontspant der handen kramp; wordt eindelijk gestild
de drift, die 't bloed tot ene stroom doet zwellen?

Roepen zij thans elkaar niet meer bij namen,
vrouwen en vrienden, vijanden en volk,
vergeefs en vluchtig als een spoorloos-snelle wolk;
werd waardeloos het sluw en dagelijks beramen?

Zij liggen altezamen in ene groten slaap gebed
achter de blinde vensters in dorpen en in steden,
ontkomen aan het jachten, het moeizaam overreden,
meedogend naar de vrede dezer vergetelheid gered.