Maannacht in Elche

De palmen staan recht en stil.

donkerblauw liggen de schaduwen neergeveld.
onder het staal van het firmament
heerst het roerloze zilverblauw.

de hemel is hel -
en de wereld is zo stil en verlicht,
dat de maan, verlost van haar licht,
een onzichtbaar zilveren spoor
in de zilveren ruimte verloor.

tussen de palmen het licht.

De stilte ademt niet meer.
de neerslachtige trots van het woud
legt doodstille schaduwen neer
op de bodem van 't zilvermeer,
in de huiverende dood.

er is geen gerucht en geen wind.

ik sta aan de zoom van het woud;
aan mijn zijde het zwijgend kind,
dat zijn hand in de mijne houdt.

maar dan vraagt het: ‘is dit de pool?’
of het denkt dat dit sneeuwwitte veld
de poolzee moet zijn van de dood?

ik heb het gerust gesteld.

maar terug door het zilveren woud
- de palmen staan recht en stil
en de schaduwen liggen geveld
langs de grond van het zilvermeer -
vraagt het bang: ‘wat is het verschil
tussen deze sneeuw en de dood?’

alsof het míjn angst had gehoord

ik antwoordde niet
en zwijgend liepen wij voort.

Derde periode 1936-1937 (X)