Concordet sermo cum vita

Seneca


Zij hebben 't schone woord van oudsher aangebeden,
mijn vriend, en wisten met de trage zoetvijl
hun taal te ronden als een puikjuweel;
de deining grootser klanken siddert door hun lucht
en wentelt open langs den schemerige einder;
te middernacht ontsteken zij een vierwerk,
dat knallend al de daken van de stad verlicht
en op de markt des levens staat 't kijkgrage volk
te turen naar de gulden zijpelregen
en monkelt van voldaanheid;

hun krijgsbazuinen schaatren in 't verschiet
en 't verre trippeltrappen van de ruiterij
klabettert over de besteende wegen;
de wrok beklemt te wijlen hunne kelen
en driftig tieren zij hem uit;
zij toeven onder 't machtig walgewelf,
dat ieders pratte kreten verzesvoudigt
en wen zij juichen komt terstond de zege,
gevleugeld als een bode Gods
en wen zij zuchten springen keer op keer
de zilte tranen tussen uwe lome wimpers.

O! laat u niet verschalken door die weelde,
mijn vriend; de pauw stelt in de zonnegloed
de bontste zijde van zijn waaiersteert te pronk
en binst de winderige oogstmaand ritslen
de loze haverbellen evenals de volle;
bekreun u om geen ieftegroen,
dat klautert langs de takken van een dode boom;
het schone woord is niets - 't oprechte leven alles;

de stralen van de schitterlogen
verbluffen wel, doch brengen koude aan huis:
uw zeggen weze milder dan
de morgendauw des hemels;
uw denken zij ruimschotig
en spannend als de regenboog,
indien de houwe trouw
niet nestelt, diep in 't diepste van uw boezem,
ge zijt een veinzer, ge blanket uw vuigheid.

----------------------------------------------------
Concordet sermo cum vita -
Laat wat we zeggen overeenstemmen met ons leven (redactie)