Uitvaart

Toen hoorde ik, in mijn droom, een koor van klokken,
Die allen plechtig voor een uitvaart luidden.
En statig stapte, in 't wit gewaad der bruiden,
Een stoet van maagden met omkranste lokken.

Een zwerm van vogels vlood naar 't verre Zuiden
En de eerste sneeuw viel zacht, in donzen vlokken.
Mij klopte 't hart beklemd, bij wilde schokken.
- ‘Wat moet’, vroeg ik, ‘dit dodenfeest beduiden?’

En 't koor der klokken bleef eenstemmig klagen,
De maagden weenden met gesluierde ogen
En geen gaf antwoord op mijn bange vragen.

't Werd donker om mij heen, de sneeuw viel dichter,
Ik voelde vlokken die me in 't aanschijn vlogen
En 'k hoorde een stem: - ‘Het land verloor een dichter.’