NAJAAR

Ons lokt tersluiks een zomerdroom
Terug naar 's hemels regiment,
Wij zoeken weer Gods blauwe stroom
Wiens bedding grens noch bodem kent.

Wij waren 't ook zo lang gewoon
     Met elke luide leeuwerik
Te ontstijgen naar dit eeuwig schoon     
Ons aard-gebonden ogenblik.

Wij zagen hoe de donkre grond,
     Uit zwaarte, lichte wondren schiep,
     Of hij van 't duister opwaarts stond     
En met zijn bloei den hemel riep.
     En met zijn bloei den hemel riep.

Niets boog zich neer, de zuivre zon
     Schonk elk verlangen wiek en lied,
     Ook onze ziel sprong als de bron,
     Die uit zijn schacht ten hoge schiet.

Voorbij, vergeefse erinnering —
De nieuwe vorst verzet de wet —
Wij knielen saam in schemering
     Diep neder aan zijn lemen bed,

Aanvaardend hoe 't mild licht niet meer    
Ons strijdbaar wensen wakker straalt,
Maar voor de huldging van zijn heer
Langs mistentrap ter aarde daalt.

Schatplichtig wordt ons lichaam, warm
Dampt uit het land een geur van wijn -     
Mocht nu een blank-omvangende arm
Lijfs lome lust tot peluw zijn!

En rondom ruist en ploft de val
Van wat door maanden luistrijk leeft
     Slechts daarvoor dat het eindlijk al
     Zijn pracht het zand te spijzen geeft.

En wij ? — dekke' ons de dorre blaân     
Al naar ons líjf tot rusten rijpt,
Of is 't alleen om 't eedler gráan
Dat oogster dood de zeisen slijpt?

Liederen en balladen (1911)