Een gedicht van Liesbeth Maria Post 1755-1812

Offer der liefde.

Een stille hut op 't eenzaam land,
Vrij van gewoel en slommer;
Een kleine moestuin met een beek,
Beschaauwd van milde lommer;
Een lieve schrijfcel, en een kas
Met boeken, weinig mensen,
Was al wat ik, als 't grootst geluk,
Op Aard, van God kon wensen:
Die keus lag in mijn kinderhart,
Zij groeide met mijn jaren,
Ik kreeg ze in 't eind; God wilde zelfs
Hier meer dan 'k vroeg, vergaêren.

In een betovrend vruchtbre streek,
Vol bossen, bergen, dalen,
Vol bronnen, akkers, weiden, waar
De beekjes kronklend dwalen;
Een oord waarin Natuur, door kunst
Geleid, maar niet gedwongen,
Elk treft, en door een bos-concert
Verrukkend wordt bezongen;
Daar gaf mij 's Hemels trouwe zorg,
Een lieve eenvouwge woning,
Die 'k niet zou ruilen voor den glans,
De zorgen, van een' Koning:
Hier biedt Natuur haar lachend schoon,
Elk' avond, ieder' morgen;
Hier rollen dagen vol genot,
Bevrijd van duizend zorgen;

Hier kan ik, juist naar mijn' genie,
Een rustig leven leven;
Mij in mijn lieve boeken-cel
Of 't open veld begeven;
Van mijn Cheri alom verzeld,
Door woud en bergen dwalen;
En bij een frisse koele bron
Weer rustig ademhalen;

Verscholen in een kleine hut,
De wereld gans vergeten,
En luistrend naar het bosgeruis
Een Solitaire heten.
Op duizend plekjes hier en ginds
Vond ik, vermoeid van 't dolen,
Een rustplaats met mijn boek, in 't groen,
Voor 't zoekend oog verscholen.
Ik kon..... Maar neen, ik kon niets meer;
Sinds gij mijn rust vermoordet,
Sinds gij die zelf-genoegzaamheid
Door uwe liefde stoordet;
Sinds is Natuur hier dood voor mij,
En de eenzaamheid vervelend;
Geen denkbeeld dan uw liefde alleen,
Is voor mijn hart meer strelend.
Sinds ik u kende, is 't vruchteloos,
In deze lieve streken,
't Geluk te zoeken; 't is me alom,
Op 't liefste plekje ontweken.
Gij deed voor mij dit paradijs
In wildernis verandren;
Maar wildernis wordt paradijs
Ziet zij ons bij elkandren.

Ik ga dan waar me uw liefde wenst;
Ik offer stil genoegen,
Genietrek, alles, om, als vrouw,
In huiszorg druk te zwoegen.
'k Verlaat dan 't bosrijk Gelderland,
Voor Hollands vlakker streken;
Maar 'k weet, mijn beste! aan uwe zij
Zal mij geen troost ontbreken:
Dit offer u en mijner waard
Zal nimmer mij berouwen
Uw trouw zal mij vergoeding doen
'k Juich in dit blij vertrouwen.

Gezangen van liefde (1794)