NA ZONSONDERGANG AAN ZEE.

Zonne stervend zonk in zee,
en een wijde wade spreidde
op de brede kimme neer
't wolkenheer.
Eenzaam ruist de duistre zee,
langs der duinen ruigje kruinen,
als met droeve dodenklacht
zucht de nacht.
Eenzaam.,eenzaam ruist de zee,
slaat de kuste zonder ruste,
moeder aarde ligt alom
doods en stom.
Op het woelend vlak der zee
wislend dansen kille glanzen
starre lach der dode maan
staart mij aan.
Dreigend, dreigend druist de zee!
'k zie een grijzen nevel rijzen
komt uit 't grote zonnegraf
op mij af!
Red
mij,
red mij van de zee!
Red mij, aarde, die mij baarde!
Vaal-gewiekte oneindigheid
naderschrijdt !

1883