Een gedicht van Alice Nahon 1896-1933
Margrieten
’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd.
En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was.
Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen toch nooit geloofd.
Nu staan ze zonder vragen, een bleke sterrenstoet, een goedheid zonder woorden, te bloeien aan mijn voet.
Een kommer te raden, te helen, en te doen of men weet het niet, dat moeten de mensen nog leren van de hoge stille margriet.
Verzamelde gedichten (1932)
|