Een gedicht van Alice Nahon 1896-1933

Margrieten

’t Is of die bloemen het weten:
Ze buigen beurt om beurt  
uit eerbied voor de stilte   
die aan mijn hart is gebeurd.

En reder dan aan mensen   
doe ik die elfen in ’t gras  
het effen verhaal dat hij heenging 
om ’t heimwee dat ik was.  

Ze neigen  bevreemd naar elkander 
’t naïeve margrietenhoofd:  
dàt hadden ze van de mensen 
toch nooit geloofd.   

Nu staan ze zonder vragen,  
een bleke sterrenstoet,  
een goedheid zonder woorden,
te bloeien aan mijn voet.

Een kommer te raden, te helen,   
en te doen of men weet het niet,  
dat moeten de mensen nog leren  
van de hoge stille margriet.

Verzamelde gedichten (1932)