Een gedicht van Cornelis Loots 1765-1834

Waar rees 't eenvoudigst volk door eigen kracht zo hoog

Waar rees 't eenvoudigst volk door eigen kracht zo hoog,
En streefde uit laag moeras tot aan de sterrenboog?
Waar bracht een zwakke hoop van ruwe vissersknapen,
Gewoon in de open boot op 't hobblig vocht te slapen,
Met gene schat, dan met zijn want en vangst bekend,
En aan geen tooi, dan die der ruwe pij, gewend,
Waar bracht die 't ooit zo ver, dat zwijgend onder 't lijden,
En nimmer afgerecht op ridderlijke strijden,
Al 't rijk bezit van hem die hunne vrede schond,
Hem viel uit de ijz'ren klauw en 't deel werd van hun grond,
Dat fijn gesteent' en goud eens aan hun hals mocht pralen,
En purper golfde en zijde in hun gewelfde zalen?
Waar was dit anders dan in Hollands klein gewest,
Zodra de Handel God zijn troon daar had gevest?
Daar wies de welvaart zelfs bij 't klinken der trompetten,
En 't goud blonk schitt'rend op der krijgeren helmetten,
Ja, uit de grond, doorweekt van Spaans en Neêrlands
Verrees op eenmaal de oogst van 's werelds overvloed:
Geen zee was toen bekend, waar Hollands vloot niet zeilde,
Geen wateren zo hol, die niet haar dieplood peilde,
Geen oord, waar 't harnas op haar munt niet was aanschouwd,
Of hare trouw beproefd, nog zuiv'rer dan hun goud.