Vroeg en laat.

't Open roosje, rijk van blad,
Zei aan 't nog gesloten knopje,
Dat aan 'tzelfde steeltje zat:
Zie eens, dik onaartig propje,
Zie, hoe luisterrijk en schoon
Sprei ik al mijn schat ten toon! -

't Knopje zweeg en hoorde 't aan;
Maar de middag kwam haar wreken,
Deed haar boezem opengaan,
En de volle roos verbleken.
Hoop en dartelend Genot!
Zie uw beeld en 't menslijk lot!