Een gedicht van Adrianus Bogaers 1795-1870

LENTEWEELDE.

Geen pelzen meer van node,
Geen vlammen in d haard!
De lieve lenteboden
Doorzwieren beemd en gaard:
Ze zoeken onder 't zingen,
Waar 't jeugdig nestje stond,
De kleine bannelingen
Terug op d' oudergrond.

Het grauw is weggedreven,
Daar 't licht zich in verloor:
Beglansde wolkjes zweven
D' azuren hemel door;
En ieder pareldropje,
Haar milde borst ontvloeid,
Het wordt een bloemenknopje,
Zo ras het de aard besproeit.

In 't effen blauw der plassen,
Nu 't van geen kou meer rilt,
Verheffen rietgewassen
Het ronde bladerschild.
Het jonge lis en lover,
Geschaard op d' oeverglooi,
Buigt, spieglend, zich voorover
En denkt: wat zijn we mooi!

't Ziet alles fris en fleurig
En bloost van kracht en moed:
De lucht is lauw en geurig
En 't ademhalen zoet.
De wei, vol grazend leven,
Gelijkt een groen fluweel,
Van 't koolzaadveld er neven
Bezoomd met goud en geel.

Wat kanten de ogen schouwen,
Het bloeit er rijk dooreen:
Een wedstrijd wordt gehouen
Van pracht en lieflijkheên:
Seringen, sorben, meien, —
't Is of ze in bruiloftsier
Om 't fraaist hun sluiers spreien
Met maagdelijke zwier.

De kloeke roskastanje
Heft hoog in 't hemelruim
Uit donkre bladerfranje,
Zijn blanke bloesempluim:
De goudenregens pronken
Zo hel in 't lager loof,
Alsof een stroom van vonken
Uit tak en twijgen stoof.

Geen hof, geen wilde hagen
Of ze ijvren met hun schoon:
Al wat er bloem mag dragen,
Het draagt een bloemenkroon;
Heeft de esp alleen zijn blaren,
Hij rept ze zo verheugd,
Of 't kinderhandjes waren,
Die klapten van de vreugd.

Verrukkend Jaargetijde!
De aanvallige Natuur
Vertoont zich jong en blijde,
Als in het scheppingsuur.
Langs woud en waterpleinen
Weerschalt het jubellied
En teedre refereinen,
Wier keerwoord is: geniet!