Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947 

Haar antwoord

Wanneer zal de ure zijn, dat gij als bruid
Met mij zult staan in wit-satijnen kleren?
"Wanneer de stromen naar hun bronnen keren,
De raaf het lied der nachtegalen fluit."

Had gij mij dan niet lief in vroeger tijd,
Was dan Uw hart niet naar mijn hart genegen?
"Mijn hart was vól van U, maar heeft verkregen
Tot loon alleen leed, leed in eeuwigheid."

Kan dan het eens verbleekte morgenuur,
Daar alles toch herleeft in de natuur,
Niet met een nieuwe dag de kimmen kleuren?
Wat eens gebeurd is kan nooit weer gebeuren,
Men kan maar ééns een blad aan stukken scheuren
En wat het vuur verkrijgt, verslindt het vuur."

Gedichten (1918)