Een gedicht van Jacques Perk 1859-1881

Eerste aanblik

En, peinzend, zie 'k uw zee-blauwe ogen pralen,
Waarin de deernis kwijnt, de liefde droomt
En weet niet, wat mij door mijn adren stroomt:
Ik zie naar u, en kan niet ademhalen.

Een gouden waterval van zonnestralen
Heeft nooit een zachter aangezicht bezoomd....
't Is of me een engel heeft verwellekoomd,
Die met een paradijs op aard kwam dalen.

'k Gevoel mij machtig tot u aangedreven
En buiten mij. 'k Was dood, ik ben herrezen,
En voel mij tussen zijn en niet-zijn zweven.

Wat hebt gij, toveres, mij goed belezen!
Aan u en aan uwe ogen hangt mijn leven:
Een diepe rust vervult geheel mijn wezen.