Een gedicht van E.J. Potgieter  1808-1875

Aan New-York  (5)

Nieuw-Amsterdam! New-York voortaan!
Wij heersten ook op d'oceaan:
De staf is toch van ons geweken.
Uw zon zij nauwlijks opgegaan
En rijze nog — zij zal verbleken!
Al schudt gij ongelovig 't hoofd:
Wat glans die niet wordt uitgedoofd,
Wat licht dat niet werd overschenen?
Carthago viel en Tyrus zonk,
Venetië zag Lisbon wenen,
Toen 't zegelied aan d' Amstel klonk!
De Theems ontwaakte van 't weerschallen,
Hij rees — wij streden, — voor zijn stem
Zweeg de onze, — worstel nu met hem,
Neen, overwin: toch zult gij vallen!
Wat borgen ge in uw wetten koost,
Het wiss'lend lot zal 't anders duiden:
Uw mededingster rijst in 't Zuiden,
Of 't West zwicht voor 't herlevend Oost!
Een wijle nog — van jaren — eeuwen,
Dan hoort, waar 't Fort Oranje was,
Weer 't woud het hert naar water schreeuwen,
En niets, niets scheert uw stille plas,
Niets, dan te met de wiek der meeuwen.