Een gedicht van J.K. Rensburg 1899-1943

De val van Rome.

Ik ben geen dichter, die zich voelt versmeten
Uit vreemde wereld, die hij rijzen ziet,
Haar herfstig-droeve aanblik wil vergeten
En in gedroom naar d' oude tijden vliedt,
Wie 't lijkt, als of geen schakel uit de keten
Der Evolutie hem verbinding biedt
Van Hede' en Toekomst en die toch, verbeten,
Vloekt al wat d'Eeuw van 't Eertijds leven liet.
Ik treur niet meer, wanneer ik aan de luchten
De draf van adels-dronken ridderstoet
Of 't plechtig aangegleden praal-vertoon
Van Rome's Kerk gestoord zie en vervluchten
Door walm van 't uit fabrieken hevelend roet,
Als spuwde d'Aarde golpen sombre hoon.