Een gedicht van Marie Boddaert 1844-1914

Over stille ogen."

Over stille ogen en lippen stil
Eeuwig nu geloken
Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem
Droeviglijk gebroken.

O, laat vallen, zuchtenszacht,
Treurewoorden, woorden van klacht,
Dat zij niet storen de rustenacht,
Waarin zij ligt gedoken.

Neig uw hoofd en neig uw wil...
En zeg: ‘àl mijne liefde had
Niet kunnen veilgen tegen leed;
Geen koestrende armen weren 't wreed
Waaien van wind; geen balseming
Geneest in 't hart ontgoocheling....

Zij was nog blij die henenging....’

Voor haar zachte ogen is Dood gekomen
En heeft gesproken wat niemand weet,
Maar over haar smarte-ogen gleed
Glimlach van vreê.... Ver weg van leed
Lei Hij haar voort langs vredestromen.

Serena (!898)