Een gedicht van Jacob Winkler Prins  1849-1907

Spiegeling

In ’t venster van mijn buurman is een tuin...
In ’t bochtig glas zie ’k schelle groene vlekken,
Die krimpen of langwerpig vierkant rekken,
Al naar de wind suist door de dichte kruin

Der wit-bethyrste blâre-boombazuin,
Waaruit doorvonkte groene wuivers strekken,
Die ’t pad met wieglend schaûw-gewoel bedekken,
Nu ’t avondlicht al schuiner valt en schuin.

Maar ’t licht verdwijnt en scheemring komt nu ras.
Mijn buurman treedt aan ’t venster, trekt aan ’t koord
Van ’t valgordijn... het valt met stroef gekras.

Hij steekt de lamp op, kleedt zich ongestoord
En in de spiegel zie ik hem zijn das
Vaststrikken rond de hoogopstaande boord.