Een gedicht van Larens van der Waals 1885-1968

Beschenen stadje.

Het stadje op het verre veld 
beneden ons, in mist verscholen,
heft zijne toren, half verholen,
in 't licht dat met de mist versmelt
en door de gouden schemer snelt 
het vlottend schaduwig geweld 
der vlugge wieken van de molen. 

De hemel, wolkeloos, omvat 
de prille tere zuiverheden
van licht en lucht te saamgegleden.
- De stille paarlemoeren stad, 
die dof de dauw beslagen had, 
verglanst zacht in het diepe bad 
van zondoorwaasde vochtigheden. 

De vreugde, die het hart ontwelt, 
zoekt samenzang van zachte koren,
vangt klanken door de wind verloren
die zij tot zangen samensmelt.
- Of glazen klok, gebarsten, belt 
verbeven over 't vochtig veld 
de broze slagen uit de toren.

Onze Eeuw, jrg 19 (1919)