Een gedicht van Willem Kloos 1859-1938

Geloven doe ik niets als slechts in mijns

Geloven doe ik niets als slechts in mijns
Diepst-innerlijke voelens Algemeenheid, 
Die niet voor niets zo jammerlijk weg heen zijt 
In eignen Zijn's, door niets aantastbare Eenheid,

Maar boven alles in God-zelf, die Zijns
Al-oppermachtiglijkste Wils geween leit 
In dit arm kind, dat niets dan iets heel reins 
Bedoelt tegenover al die Gemeenheid

Van der mensheid aller-afschuwlijkst kleinst
Gedoe om wat, wie weet dat, weet dat? dan wie 't fijnst, 
Willen en doen kent, dat daar als een steen leit 

Op 's Levens weg, Uw Zelf, tot ge eens gedeinsd 
Wel hebben moetend, op een drafje heenrijdt, 
Waar ieder eenmaal als een koud gebeent leit.

Verzen (1894)