Een gedicht van Jan Prins 1876-1948

De wagen

Kom, de sluier omgeslagen
en het al omhullend kleed:
buiten is de wonderwagen
met zijn driftig hart gereed,
om ons ruimten in te dragen,
wijder dan waar ‘t oog van weet,

Kom, ons beelden te vergaren,
later weer in droom begroeten
morgenweelde te bewaren
in het sneller-jachtend bloed,
en het leven in te varen
en de bergen tegemoet.

Kom, ons beelden te vergaren,
later weer in droom begroet,
morgenweelde te bewaren
in het sneller-jachtend bloed,
en het leven in te varen
en de bergen tegemoet.

Kom, de toppen te zien blinken -
en de huizen, ver en klein,
en het dal te zien verzinken
in de wijde zonneschijn, -
en de zaligheid te drinken
van alleen en vrij te zijn.

Sneller aldoor gaan de bomen,
gaaan de woningen voorbij.
Tot de overweg gekomen
wijken en verdwijnen zij,
en de verte ligt voor dromen
open, en voor liefde vrij.

Kom, de kameren gaan open
van de wachtende natuur:
alles staat van licht bedropen
in dit zondoorzonken uur,
en de paden zijn doorslopen
overal van trillend vuur.

Langzaam, van de voet gestegen,
windt de wagen zich omhoog.
Hellingen terzij bewegen
voor het ruimtedronken oog.
Donker staan de wouden tegen
de verheven hemelboog.

Donker, in hun kring gesloten,
staan zij op en houden wacht
houden veilig zij de grote
koelte in zich van de nacht,
staan zij in de lucht gestoten,
met hun duisternis bevracht.

Waren wij de vlakte onvloden
om de toppen, hard en naakt,
in de zware donkerrode
avondgloed te zien geblaakt?
Ach, - ons voeren schaduwpaden
op in het geluk alleen.

Kom, de glooiingen geleiden
in die eindelijke rust,
waar de stilte voor ons beiden
stilster wordt van leed en lust -
en het diep genot te drinken,
van de wereld vrij te zijn.