Een gedicht van Frederik van Eeden 1860-1932

Schemering in 't woud

                  Hier moet ik peinzend gaan en stil, -
         het afgeleefde loof kwijnt aan de twijgen,
         ik voel de lome schemer stijgen -
         en stijgen, stil.

         Wat glanst het bleke Westen koud!
         een matte lach uit droeve wolkenbrauwen
         doet flauw de teed're nevel blauwen
         in 't gélend woud. -

         Ik zie de bleke stervenswenk.
         Ik voel het doffe duister in mij dringen
         en verre stemmen hoor ik zingen
         al wat ik denk. -

         Waar zijt ge, Dood? - zo gij rondom
         op wieken van de schemering komt rijzen,
         nu doet uw nadering niet ijzen, -
         ik wacht u - kom!