Een gedicht van Paul van Ostaijen 1896-1928

Twist met Grete

Hoe zo’n twist ontstaat weet niemand.
Zij weet het niet, Marguerite,
En ik ook, ik weet het niet.
Plots voel je zijn bestaan en zonder weerstand
Word je meegevoerd. Om welke reden
Zo’n twist ontstaat, kan niemand weten.

Enkel is hij daar,
Tussen mij en haar,
Als ’n metselaar,
Die plots een muur begint te bouwen
In een tuin, waar elke kleur
Van elke bloem, die zich ontvouwen
Wil, in zachte schijn van dageraad,
Een nieuwe, ongekende kleur
Verraadt.

De muur, zo opgebouwd,
Hij breekt de één-wijde verte
Van kleuren, die rillen in d’adem
Der geurende herten;
Hij is als een man die, stram en oud,
Leeft te midden van een heel fris woud.

Zo herrijst, traag maar zeker, de twist
Tussen ons beiden; niemand gist
Wat er gebeuren gaat
En bouwt verder een wal rond ‘tgeen
Hem lief is, tot de wal sterk staat
Steen op steen.
En dan zien wij die wal
Herrezen en hoe ‘t moeilik zijn zal
Hem weer omver te halen.