Dien Avond en die Rooze

'k Heb menig uur bij u
   gesleten en genoten,
en nooit en heeft een uur met u
   me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u
   gelezen en geschonken,
en, lijk een bie, met u, met u,
   er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zoo droef om u,
   wanneer ik scheiden moste,
als de uur wanneer ik dicht bij u,
   dien avond, neêrgezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u
   wat onze zielen weten.
Noch nooit een blom zoo schoon, van u
   gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
   en mocht de mijne wezen!
Ofschoon, zoo wel voor mij als u,
   – wie zal dit kwaad genezen? –
een uur bij mij, een uur bij u
   niet lang een uur mag wezen;
ofschoon voor mij, ofschoon voor u,
   zoo lief en uitgelezen,
die rooze, al was 't een roos van u,
   niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart; dit zeg ik u,
   't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden, u,
   dien avond – en – die rooze!