Een gedicht van Willem de Merode 1887-1939

SLEDEVAART

Herinnering aan vrijdagmorgen,
28 dec. 1923


Dit is het laatst geluk geweest,
Dat u en mij op aard' verbindt:
Een sledevaart door sneeuw en wind,
En dit geluk gedenk ik 't meest.

Er was geen leven en geen tijd.
Onder een hemel van ivoor
Gleden wij stil de stilte door
Der smetteloze oneindigheid.

Peilde onze diepe veiligheid,
Aan 't tuig 't gelui der zuivre klok?
Opeens doorvoer 't mij met een schok:
Dit is des Heeren heiligheid.

Want roerloos, boven en beneê,
Stond 't ijle licht, dat schrikt noch blindt,
En 'k werd zo rustig, of 'k weer, kind,
Op moeders schoot de slaap in gleê.

Wij spraken weinig en verstrooid.
Geluid drong tot geluk niet door.
De wereld ging voor mij teloor,
Maar uw gelaat vergeet ik nooit.

't Was of Gods niet te naken gloed,
Die helder oplaait in uw ziel,
Door blinkend prisma tot mij viel
Met al de warmte van uw bloed.

Even voor dit juwelen licht
Heeft duizels donker mij bedekt.
Toen heeft uw lach mij opgewekt
En zag 'k uw glanzend aards gezicht.

Uw handen hielden strak de toom
En temperden de gulle draf.
De fijne sneeuw woei op en af.
De droom vergleed in andre droom.-

Dit is het laatst geluk geweest,
Dat u en mij op aard verbindt:
Een sledevaart in sneeuw en wind
En dit geluk gedenk ik 't meest.

Uit de bundel: Nalezing V (1924)