Een gedicht van Gerbrand Bredero 1585-1618

LIEDEKEN

[Stemme:
Nu spreid uw kapje nedere,
Het is zo mooie wedere etc.]


Mocht ik verwerven hetgeen ik wou,
Of zo ’t naar wense gevil,
Ik kreeg een schone wijze Vrouw,
Maar hoewel dat ik niet en trouw,
’t Schort mij niet aan de wil.

De angst die in ’t verkiezen leit,
Bezwaart mijn hart zo zeer,
Dat mijn arme genegenheid
zeer zelden ziet gelegenheid,
Zo ik die wel begeer.

Zie ik een aanschijn lief en zoet,
Slecht, needrig, ongeacht,
Doch vroom en eerbaar van gemoed,
Maar zonder enig haaf of goed,
De liefd’ en heeft geen kracht.

Zo ik dan naar een rijker zie,
Van schat, van pracht en staat;
’t Is nodig dat ik dan van die
Zo zeer als van de arme vlie,
Wil ik niet zijn versmaad.

Verkies ik dan een schone Maagd,
Bevallig, hups, en snel,
Die mij in alles wel behaagt:
Zo is ook al om niet gevraagd,
Geval ik haar niet wel.

Zo ik (als veel) om ’t loze geld
Een lelijk wijf ansla,
Zo zie ik staag ’t geen dat mij kwelt:
De liefde door afkeer versmelt,
Geen trek heb ik daar na.

Vaar wel die ouwe weeuwen vrijdt,
Ik ben er voor vervaard,
En die zijn zoetste jonge tijd
Met zulke ouwe kwee verslijt,
Die is geen ere waard.

Vrij ik een jeugdig wakker dier,
Die ben ik schier te oud,
Want die waant in haar zinnen schier,
Dat in mij al het minnen-vuur
Is uitgedoofd en koud.

De kwade die begeer ik niet,
Het bij-zijn is onzoet
Van die met een wellust aanziet
Haar goede vrome mans verdriet,
Voor die ben ik te goed:

Maar hoor, deugdrijke Vrouw beleefd,
Voorzichtig, goed en wijs,
Mijn hart u alles overgeeft,
Door die het u genomen heeft
Voor zijn aards Paradijs.

Die mij hier voor neuswijs beschimpt,
Of lastert trots met lust,
Die doet nog goed, al luidt het vreemd,
Want t’wijl dat hij mijn eer beneemt,
Zo heeft een ander rust.