Een gedicht van Cornelis Honingh 1846-1896. Als moeder schreit dan begrijpt een kind daar niet veel van. Soms kunnen ze wel de gemoedstoestand aanvoelen.

Schemeravond

"Twee kindertjes bij elkaar,
Een zusje en een broertje;
Ik wou, dat ik er meer van had,
Al van dat lieve goedje."

Zo zongen beide in 't schemeruurtje
Als Moeder 't olijk, vrolijk paar
Weer bij zich op de schoot ging beuren
En zij daar speelden met elkaar.

Nu zit ze alleen met ons klein-zusje,
Zingt, maar met tranen in haar stem.
Geeft haar ook 't kleintje kus op kusje,
Te meer nog denkt zij steeds aan hem.

Klein-zusje vindt het nu niet prettig:
Eén moest er zijn op elke knie.
Ze haalt haar pop: ‘Ma, dat is broer nu,
Weer zijn we met ons beiden, zie!’

"Twee kindertjes bij elkaar,
Een zusje en een broertje;
Ik wou, dat ik er meer van had,
Al van dat lieve goedje."

Zo zingt klein-zusje en is weer blijde,
Heeft schik, dat zij 't zo goed bedacht.
Verbaasd kijkt ze, als zij zich voelt kussen
En Moeder schreit in plaats van lacht.