Een hartenkreet van An Terlouw. Ze schreef het tijdens de kou en je ziet dat de meeste mensen sneeuw hebben wou! Je leest ook het gezeur van de mensen die in mineur de winter hebben doorgebracht...Het is uiteindelijk altijd wat!

De eindeloze sneeuw

Nu verzucht ’t hele land
kap nou toch eens met die sneeuw
we zijn het zat het wordt teveel
stop nu maar eens onderhand
jaren riepen diezelfde mensen
een witte Kerst is lang gelee
die zou er moeten komen
en iedereen riep driftig mee.

Dan komt er een mooie witte
niet alleen Kerst, welnee, veel meer
uren dagen weken maanden
zitten we er nu dan toch al mee
het is te lang het is teveel
het is te intens het is te vaak
maar toch vorig jaar opperde iedereen
zonder uitzondering maar raak:

Een witte kerst, zou prachtig zijn,
dat is al zolang gelee
en nu, na al die maanden sneeuw,
geen kans op stop zitten we er mooi mee
want het zout is helemaal op
en strooien, kan bijna niet meer
dus glibberen en glijden we alle kanten op
en doe je al je botten zeer.

Want de wereld is weer wit,
het sneeuwt weer volop als een lieve lust
en menigeen kijkend naar buiten zucht:
wanneer houdt het eens op?