Een hartenkreet van Hans Uding

EEN DAG VERSCHIJNT

Venijn in het zijn
wat voel ik mij klein
de dageraad keert weer
een dag verschijnt
de duisternis verdwijnt

de haat verscheurt intens
het is de plaaggeest van de mens
maar blijft een onuitwisbaar feit
het leven staat bij ons in het krijt

verdoemden doemen steeds weer op
getallen groot met vele cijfers
radicaal, funest in grote ijver
plotseling slaat de tijdwijzer vast
wij verkeren in het duister op de tast

velen tarten anderen in afgunst
maken hiervan een grote kunst
mededogen wordt uitgeroeid
veel verkeerds is hier uit gegroeid
besef verdwijnt op de achtergrond
het niets wordt nietsontziend
tot in de vroege morgenstond

onbekend het falen der getijden
in alle geledingen niet te vermijden
verschroeide aarde complex gegeven
in deze eenzaamheid moeten wij leven

die hulpeloosheid iedere keer
waar ik nog steeds van leer
de dageraad keert weer
een dag verschijnt
de duisternis verdwijnt