Een gedicht van Marcus Neuborg

ver licht

verborgen licht in het middelpunt verscholen
vlam gevat kaarsvet druipt dansend vanuit
een eenzame nis diep in de muur
houvast lief vergezicht ieder uur

verlaten ligt de straat in tranen
nacht huilt
inscripties in houten tafel
labyrint beschermt ons raadsel

laarzen vies in dit atelier
niet voor maar na het gevecht
touche

woord voor woord verslonden
goden en zonden gezonken opnieuw geboren
gif laat ons blozen
geen brieven geen rozen