Een gedicht van Salomon Bonn 1881-1930

Mijn liefste.

Mijn liefste waar zal ik
slapen
vannacht?

De nacht is zo zwart
en de winden gieren
en voor mijn voet, bange geesten,
slieren
tak en takken, in knakken
verward.

Mijn liefste waar zal ik
slapen
vannacht?

Als een lam, moegedwaald
van de kudde verlaten,
dat dwaalt en dwaalt,
jammerend loopt te blaten,
zo dwaal ik, en donker
donker zwart is rondom;
de winden gieren,
vallend lof ritselt om.

Mijn liefste
uw armen zijn van mij gegaan
uw ogen gesloten, uw adem ruist niet
als een teder moederlijk sluimerlied
zacht tegen mijn voorhoofd aan.

En uw boezem, een kussen
zo zacht, voor mij
is nu koud en ver, ver heen,
in de plaats van uw monklende
ochtendlach
vind ik tranen
en kermend gesteen.

Mijn liefste
waar zal ik nu
slapen
vannacht?

Zo moe is mijn hart
en het kan niet rusten,
wijl uw lippen mij altijd
te slapen kusten,
en uw lippen zijn weg nu
en ach... hoe zwart.

Mijn liefste
waar zal ik
slapen vannacht?

O een droom! van nog eenmaal
met u te zijn:
in uw harenvacht
in uw ogenschijn;
en dan niets meer te weten
en te sterven, zacht.

Immortellen