Een gedicht over het wel en wee in het leven door mijzelf geschreven

De zee

De zee nam een man en vader

Een zoon, broer en zwager mee

Wat een familiewee

Het graf is nu de bodem van de zee

Geen afscheid kan nog voor een

laatste keer worden genomen

Toen ze wegvoeren

Had niemand dit kunnen dromen

Het kan een mens zomaar overkomen

Hoe moet je dit grote verdriet nu doorkomen

Zo’n onwezenlijk gebeuren

Dat je leven ineens kapot kan scheuren

Het leven moet opnieuw worden aangevangen

Want alles gaat gewoon door

Het lijkt dan of een mens niets verloor

Maar zo’n verlies kan zo diep snijden

Dat men de eerste jaren gaat lijden

Aan al wat zo afgenomen werd

Niet door de woeste zee

Maar door het varen met een boot

Die kapseisde en de mensen door het zeewater omsloot

Waar geen weg meer in terug is te vinden

Maar achterblijvers worden misschien nu wel als de hinde

Die de weg naar de Troost mogen vinden

En dat het verdriet de mensen niet gaat verslinden!