Ziekenhuis

Van zorgen kan ik deze nacht niet slapen.
Ik staar door 't venster doelloos voor mij uit...
Werd zó de wereld van eerstaf geschapen
Met maan en wolken, zonder een geluid

En zonder licht? Waar ik vanmorgen zag
De bomen met hun gele en groene verven
Raad ik het ziekenhuis, waar dag aan dag
Gemartelden in duizend angsten sterven.

't Is anders, overdag, een rustge buurt,
Mijn buren hebben tuinen met veel peren,
Maar met mijn woning heb ik niet gehuurd
De vrede die ik immer moet ontberen.

Nu glimt alleen het lage, doffe licht
Van 't somber huis waar altijd wordt gewaakt,
En 'k vraag mij af, bij dit verdoemd gezicht,
Wat mij zo week en zo lafhartig maakt.