Het verschiet

Tot in de donkerste spelonken
Van levens alverlorenheid
Heeft mij uw zuiver licht geblonken,
Mij uw gedachtenis verblijd.

Nog uit mijn bitterste uren klonken
De woorden op aan u gewijd.
Gij waart mijn heul, mijn troost, - gij zijt
De enige toevlucht, mij geschonken.

Nu is dan ’t ogenblik gekomen,
Dat we aan de nieuwe morgen staan,
En de waranden opengaan,
Die en alzijdig, onzer dromen, -
Dat liefdes ongestoord verschiet
Rondom ons ligt, - en anders niet.

Getijden