Als onze dochter of schoonzoon 'n fles rode wijn cadeau krijgen, dan is ondergetekende altijd Chinese vrijwilliger om die fles (les) te ledigen. Beiden lusten geen rood, de schoonzoon drinkt zelfs geen alcohol. Maar het moet gezegd, de fles die ik deze avond bij het eten ontkurkte, smaakte best. Uiteraard is de rest voor morgen en overmorgen want ook mijn halve trouwboek is alcoholvrij.
En wat doe je dan na die paar glaasjes wijn ...??? Fietsen natuurlijk, ik wilde mijn nieuw zadel eens uitproberen. Zo kwam het dat ik vandaag rond 18u15 in vrijetijdskledij mijn helm opzette en richting Opgrimbie fietste.
Ik vertrok langs La Butte aux Bois in Neerharen om dan vervolgens de Duivelsberg in Opgrimbie omhoog te rijden. Dat ding heeft 'n hellingsgraad van max. 10% maar voor mij is dat geen enkel probleem. Vervolgens fietste ik doorheen Zutendaal om dan naar Munsterbilzen en Bilzen te fietsen. Van Bilzen naar Mopertingen gaat de weg nog flink omhoog, vooral de Brugstraat is voor de doorsnee fietser moeilijk.
Na Mopertingen heb je dan Veldwezelt en het fietspad, dat slingert tussen België en Nederland. Ik heb dus effe in Maastricht gefietst. Nu ik dit verslag aan het maken ben, doe ik mij de bedenking dat ik verleden week in mijn vijfde land gefietst heb. Na uiteraard België en Nederland, kom ik af en toe al eens in Duitsland. Ook in het Groot Hertogdom Luxemburg heb ik al verschillende keren gereden, zij het dat het al enkele jaren geleden is. En nu ben ik dus verleden week in Frankrijk gaan fietsen.
Afsluiten doe ik met 'n trieste noot. Afgelopen zaterdag is vriend Maurice overleden. Tot voor enkele jaren maakte Maurice deel uit van ons fietsgroepje. Dat groepje is door allerlei reden uit mekaar gevallen, enkel Hubert en ikzelf maken er nog deel van uit. Maurice was al enkele jaren ernstig ziek en die ziekte sleepte aan. Maurice, het ga je goed hierboven.
Ten huize Meuris is weer alles in zijn alledaagse plooi gevallen, er dient weer gewerkt te worden. Zo nam ik vandaag 'n kuisbeurt van mijn vrouw over. Het is niet meer dan correct dat ik na dat verlof van verleden week, extra mijn best doe om mijn halve trouwboek wat te ontlasten. Daarna heb ik nog 'n tijdlang in de tuin gewerkt.
In de namiddag had ik goesting in 'n stevige wandeling. Ik wilde vanuit Zutendaal terugwandelen naar Lanaken. Uiteindelijk heb ik er zelfs nog 'n extra lus aan vastgekoppeld, ik keerde terug via Gellik.
Ik nam de bus van 13u40 om in Zutendaal-centrum aan mijn wandeling te beginnen. Op de Mandelseweg zie je de Teerkeskapel. Het is 'n rustig straatje, je ziet enkel wat fietsers voorbijkomen. In het gehucht Besmer koos ik vandaag voor 'n bospad om naar Gellik te wandelen. Onderweg stel ik mij altijd de vraag waar ik 'n eventuele pauze kan nemen. Zou ik rechtstreeks naar Lanaken wandelen, dan zou ik onderweg niks tegenkomen. Op mijn gsm had ik gezien dat er in Gellik naast de kerk en de kiosk wel 'n horecazaak open was, 'n plek waar ik altijd goed terecht gekomen ben.
Terugkeren deed ik via de Kounterstraat en de Sportoase. Thuis heb ik nog het einde van de koers gezien (de Vuelta). En nu maak ik dit verslag onder de goddelijke tonen van Enigma, muziek die tot mijn favorieten behoord.
Naar Pietersheim (wandeling van zondag 24/8/2025).
Als jullie dit verslag lezen, dan zit mijn grote werk over ons verlof in de Westhoek erop. Ik heb al mijn verslagen opgesplitst tussen onze activiteiten in en rond Diksmuide en anderzijds de wandelingen die we maakten ter gelegenheid van de 4-daagse v/d IJzer. Als jullie die verslagen wensen te lezen in chronologische volgorde, dan dienen jullie terug te scrollen naar beneden en te beginnen met maandag 18/8/2025.
Maar dit terzijde, gisteren ben ik gaan wandelen in de voormiddag. Op zondag lijkt het mij altijd het beste om het 'n beetje rustig aan te houden. Ik vertrok doorheen de Asbeekweg met zijn paarden (sorry voor de minder goede foto). Daarna wandelde ik via de Neerharenweg naar Pietersheimbos.
In de dreef staan eeuwenoude bomen, je kunt er gewoon doorheen kijken en toch hebben ze nog 'n vol bladerendek. Via de ruïne en het kasteel wandelde ik terug naar huis. Onderweg nam ik de kortere weg langsheen 'n kort doorsteekje. Bijna thuis zijnde, ben ik nog even binnengestapt bij mijn zus. Zij wilde wel uit de eerste hand mijn wedervaren vernemen van ons verlof.
In de namiddag was het een en al sport op tv. Eerst de Renewironde, dan de volleybalwedstrijd van de Yellow Tigers en tot slot de Vuelta. Vanaf vandaag is het weer werken geblazen, in de tuin, hulp binnen in huis ...
Met dit verslag zit mijn verhaal van onze sportieve activiteiten in de Westhoek erop. Hubert en ikzelf hebben echt genoten van ons verblijf in Diksmuide, van de fietstochten die we maakten, en uiteraard ook van de ongelooflijke ervaring die we meemaakten tijdens de wandelingen van de 4-daagse v/d IJzer. Nu ik het achteraf kan bekijken, volgend jaar opnieuw ...??? Enkel wandelen, maar dan 'n grotere afstand ...??? Ik heb er wel goesting in.
Maar het belangrijkste werk op vrijdag was natuurlijk het pakken van onze koffers, afscheid nemen van Monica en onze autorit naar Ieper. Natuurlijk was er geen beginnen aan om de auto zo dicht mogelijk bij het centrum te zetten. We hebben dus eerst al 'n wandeling gemaakt vóór de eigenlijke wandeling zou beginnen.
Wij begonnen met de gebruikelijke routine, bidons laten vullen, de landkaart gaan afhalen en ook nu weer, wandeling naar de autobus die ons naar het vertrekpunt zou brengen. We vertrokken in Zonnebeke waar we een van de vele kapellen fotografeerden. Deze kapel is van de 20ste eeuw. Onderweg was het één lange file van wandelaars, ik vermoed zelfs dat vele wandelaars enkel de laatste dag meededen (dat kon ook: 1 dag of meerderen of alle 4).
En ben je in Ieper, dan zie je veel begraafplaatsen. Het "Hooge Crater Cemetery" lag in de deelgemeente Zillebeek. Wat verderop kwamen we doorheen de Vaubanstraat. Vauban is vooral bekend als bouwmeester van vestingswerken. Hij leefde in de tijd van de Franse Koning Lodewijk IV.
Toen we Ieper binnenwandelden, zagen we in de verte de Menenpoort liggen. We waren verbaasd dat de route niet doorheen deze poort werd gelegd. Mogelijk zou dat opstroppingen geven voor het verkeer want iedereen wil daar wel 'n foto nemen. Wij zijn dus wel even van het parcours afgeweken om enkele foto's te maken. Ook goed te zien zijn de eeuwenoude stadswallen. Het bekendste gebouw is natuurlijk de Lakenhallen waar het "In Flanders Fieldsmuseum" is in ondergebracht. Dit museum bezoeken is 'n must.
Aan de finish kregen we nog 'n mooi aandenken aan onze wandelingen. Na 'n etentje in de stad zelf en 'n ijsje onderweg terug naar onze auto, zat ons bezoek aan de Westhoek erop. De laatste foto maakten wij wat verderop. De Polen hebben Ieper bevrijd op 6 september 1944 onder leiding van generaal Maczek.
De terugreis naar Lanaken verliep iets minder vlot, maar dat had allemaal te maken met het einde van de werkdag voor velen, het begin van het weekend en de vele file's.
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verslagen. Ik weet het, het was 'n hele boterham. Nu volgen terug mijn dagdagelijkse activiteiten.
Donderdagnamiddag in de Westhoek, opnieuw 'n fietsmoment, ... het is te zeggen, dat hoopten wij toch. Ik had 'n nieuw zadel voor mijn fiets gekocht in Poperingen en ik zou dat er wel eens opzetten, zou ....??? Maar dat "zou" verbleekte algauw toen dat niet lukte, ook niet met de hulp van Hubert en naderhand zelfs niet met de hulp van Monica. Wat bleek, tijdens die zadelbreuk of tijdens het verwijderen van het oude zadel, heeft de bout die de boel bij mekaar moet houden, vleugels gekregen. En wij met onze ondermatige technische kennis hadden dat veel te laat door. Ik heb toen zelfs meer gezweet dat tijdens de optelsom van al onze wandelingen en fietstochten in de streek.
Maar goed, toen was goede raad duur. Het was inmiddels 14u30 en ik had nog 'n afspraak in Reninge met de tante van onze schoondochter. We wilden haar nog eens gaan bezoeken. De bedoeling was dus om dat per fiets te doen. Maar omdat het al zo laat was en zeker als wij nog eerst naar 'n fietsenhandel zouden gaan om de boel te redden, dan zou die tante te lang in haar onrust blijven zitten. Een bezoek uit het verre Limburg krijg je niet elke dag. We staakten dus onze herstellingen en zijn per auto naar ginder gereden.
Nu moet ik zeggen dat Hubert dat goed heeft opgelost. Per auto hebben wij grotendeels het fietsparcours afgereden omdat hij als samensteller van de route, mij 'n aantal plekken wilde laten zien. Maar "first things first", het bezoek aan Lieve, de tante van onze schoondochter. Zij woont in Reninge en was zich aan het klaarmaken voor 'n busreis naar Banneux de dag nadien. Met koffie en gebak werden we verwelkomt.
Wat verderop in de deelgemeente Merkem, zagen we de Beukelaremolen. Dit is 'n molen met 'n verhaal. Ze stond sinds de bouw ervan in 1777 in Poperingen, maar tijdens WO I werd de molenaar door de Britten ervan verdacht tekens te geven aan de Duitsers. Hij kwam vroegtijdig aan zijn einde. Zijn weduwe heeft de molen in 1923 laten overbrengen naar Merkem.
Nadien volgden nog 'n bezoek aan de nieuwe uitkijktoren in Houthulst, de Knokketoren. Ook hier weer enkele mooie vergezichten. Ook in Houthulst zagen we het beeld staan van de Pelgrim, naast de Sint-Jabobskerk. Dit was ooit 'n heel oude kerk maar de verwoestingen van WO I noopten het dorp tot het bouwen van 'n nieuwe kerk. Die kwam klaar in 1925.
Wat je uiteraard ook moet zien in Diksmuide, dat zijn de Dodengangen in de deelgemeente Kaaskerke. We konden er wel niet binnen, maar de foto's geven toch al 'n eerste impressie. Later op de avond zijn we nog lekker gaan eten en hebben we nadien onze fietsen al terug ingeladen. De bedoeling was om vanuit Ieper, waar de laatste dag van de 4-daagse v/d IJzer zou doorgaan, rechtstreeks terug te rijden naar Lanaken. Na dit verslag volgt dan nog ééntje, onze laatste wandeling.
Ik nader stilaan het einde van mijn verhaal uit de Westhoek. Nu presenteer ik jullie mijn verslag van de 3de dag van de 4-daagse v/d IJzer. Deze keer was "the place to be": Poperinge. De bedoeling was oorspronkelijk dat we vanuit Diksmuide per fiets naar Poperinge wilden gaan, 'n goei 34 km. Maar door die problemen met mijn fiest kon die gedachte niet doorgaan. We zijn dus met de auto tot ginder gereden. Maar als je bedenkt dat er duizenden wandelaars diezelfde vertrekplaats hadden - en er ook met de auto naar toe reden - dan besef je direct dat 'n parkeerplaats niet in het centrum te vinden is. We hebben dus eerst 'n stukje moeten wandelen.
Maar ter plekke op de Grote Markt aan de eeuwenoude Sint-Bertinuskerk, konden we opnieuw onze bidons laten vullen en 'n banaan meegrijpen. In tegenstelling tot de dag ervoor - toen werden we vanuit de finishplek per bus teruggebracht naar de startplaats Diksmuide - dienden wij eerst in 'n legerbus te stappen die ons naar het werkelijke vertrek zou voeren. Sorry voor mijn eerste foto's, ze zijn wat overbelicht. Ik wilde ze jullie echter niet onthouden.
Tijdens onze wandeling kwamen wij langs de Paters van Westvleteren. En nee, wij zijn niet gestopt om er ene lekkere trappist te gaan drinken. In het verleden is ons toenmalig fietsgroepje er wel gestopt - twee jaar geleden met Hubert trouwens ook nog - maar nu was het gewoon verder wandelen met water en 'n droge koek. Onderweg zagen wij een van de vele grootouders met hun kleinkind (eren). Deze jongen had zijn knuffel mee boven op zijn rugzak. En allemaal hadden ze veel "goesting" om te wandelen, ik heb geen enkel kind weten tegenpruttelen en vragen: "is het nog ver". Een pluim voor onze jeugd.
Wat verderop de straat stonden figuranten de klederdracht van WO I te tonen en ze gingen gewillig op de foto. Verder kan ik het niet dikwijls genoeg herhalen, de Westhoek is één mooie streek, vergezichten, ongerepte natuur en vele kleine dorpjes. Het is 'n voorrecht om er te kunnen toeven.
Eenmaal terug in Poperingen was onze eerste bekommernis 'n nieuw fietszadel te kopen. De winkel De Cyclist sloot om 12u00 de deuren voor de middagpauze. We waren nog net op tijd binnen. Daarna hadden we in Poperingen nog 'n afspraak met 'n bekende dorpsgenote. Jenny heeft lang in Lanaken gewoond maar woont nu al veel langer in Poperinge. Wij waren bij haar genodigd op de koffie. Zo hebben wij het aangename gekoppeld aan vriendenbezoekjes.
In Diksmuide was het dan bekijken of het ging lukken met dat fietszadel. Later meer hierover.
Wie onze fietstocht van woensdag 20/8/2025 wenst te lezen, ik heb het verslag hierover net gepost. Gewoon effe naar beneden scrollen en jullie zijn weer helemaal mee.
Uiteraard dienden we ook nog te eten. Na de douche en het omkleden trokken wij gewoon te voet naar het centrum van Diksmuide. Daar zagen we nog net het einde van 'n vlaggenparade van Vaderlandslievende verenigingen en oudstrijders.
We kozen opnieuw voor het restaurant op de Grote Markt waar we ook op dinsdagavond onze buikjes gevuld hadden. Maar na die doortocht van duizenden wandelaars die in Diksmuide vertrokken en er ook toekwamen, was de gehele voorraad aan voedsel al verorberd door ter plaatse etende wandelaars. Noodgedwongen zijn we dan elders ons geluk gaan zoeken, en dat lukte aan de overkant van de markt.
Daar maakten wij nog kennis met 'n dienster, afkomstig uit Wallonië, die ons te woord stond in bijna vlekkeloos Nederlands. Alleen aan het accent hoorden wij dat ze Franstalig was. Dag 3 zit erop. De volgende wandeling vertrekt in Poperinge.
Vrienden, ik hoop dat jullie mijn sportieve week in de Westhoek nog altijd kunnen volgen. Dag 1, in en rond Diksmuide, kunnen jullie lezen door gewoon terug te scrollen. Daarna heb ik systematisch verder verteld over de wandelingen en fietstochten die Hubert en ikzelf maakten.
Maar ik ben nu aanbeland op woensdagmiddag, 20/8/2025. Ná de tweede wandeling tijdens de 4-daagse v/d IJzer, hadden wij ons klaar gemaakt voor 'n nieuwe fietstocht. Deze tocht stond in het teken van bezoekjes aan allerlei begraafplaatsen van soldaten die sneuvelden tijdens WO I. Wij kwamen ondermeer voorbij in Langemark-Poelkapelle waar 44.000 Duitse soldaten begraven liggen. Het is dan ook de grootste begraafplaats van Duitse soldaten in ons land. Ook in Vladslo liggen er 25.644 Duitse soldaten. Daar staat ook dat beroemde beeld van Käthe Kollwitz. In Zonnebeke worden de graven van 12.000 geallieerden onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Tyne Cot Cemetery is de grootste Britse begraafplaats op het Europese vasteland.
Tijdens de rit hebben we nog vele andere fraaie dingen gezien, oa. de Vredesmolen in Houthulst. Van boven op de molen had je mooie vergezichten. De molen is van 1879 en speelde in WO I 'n rol als uitkijkpost. Bijzonder was ook het binnenrijden van Madonna. Ik kende Madonna wel als zangeres maar niet het dorpje. Het is 'n gehucht van Langemark-Poelkapelle en heeft +/- 1.000 inwoners.
Ook het vertellen waard, dat is wat info bij foto 1. Hubert stond klaar om 'n kasseistrook aan te vatten. Hij is daar 'n kei in. Maar ondergetekende schuwt kasseien gelijk de pest, zeker met mijn koersfiets. Om geen fietsschade op te lopen en ook om niet te vallen, ben ik wandelend aan die strook begonnen. Wat bleek achteraf, die strook was 2,5 km. lang en die heb ik dus al wandelend afgelegd. Hubert die doorgereden was, heeft dus lang op mij moeten wachten.
De rit zou om en bij de 83 km. bedragen en na die stevige wandeling van in de voormiddag, keken we beiden uit naar 'n heerlijke douche en 'n lekker avondmaal. Maar 'n ontspannen einde van de rit werd ons ontnomen. Op 'n bepaald moment hoorde ik 'n krak ergens aan mijn fiets. Wat bleek, een der steunijzers onder mijn zadel was doormidden gebroken. Het was daarna 'n huzarenstukje om toch nog al fietsend, de eindbestemming te kunnen bereiken. De laatste 10 kms. heb ik dus schots en scheef op mijn fiets gezeten, hopende dat ook de andere kant niet zou breken. Dat had mogelijk desastreuze gevolgen kunnen hebben. Maar goed, ik ben er geraakt en dat was de bedoeling.
Door die panne met mijn fiets moesten wij de plannen voor de volgende dag - al fietsend naar Poperinge en daar dag 3 v/d 4-daagse wandelen - helemaal omgooien. Maar dat is weer 'n volgend verhaal.
Diksmuide dag 3: woensdag 20/8/2025 en 4-daagse dag 2.
We zijn al weer toegekomen op woensdag 20/8/2025 in mijn verslagen. We verblijven nog steeds bij Monica in haar B&B en we hebben het daar naar wens. Het ontbijt is royaal (brood - beleg - fruit - enz.) en Monica zelf zorgt als 'n moederkloek voor haar gasten. Naast Hubert en mezelf, waren er nog twee dames te gast, eentje van 69 jaar en eentje van 72 jaar. Zij deden elke dag de 32 km. van de 4-daagse v/d IJzer. Recent hadden zij de Dodentocht (100 km.) in Bornem nog tot 'n goed einde gebracht. Petje af voor die dames.
Omdat we deze keer 'n thuiswedstrijd speelden - het vertrek van de 4-daagse was in Diksmuide zelf - vertrokken wij te voet tot ginder. Dat is 'n afstand van +/- 1,6 km. Eenmaal wij onze startkaart hadden gekregen en onze bidons waren gevuld met vers water, konden wij vertrekken.
Eerst wandelden wij langsheen de Ijzertoren. We hadden het geluk dat enkele wandelaars, gekleed in soldatenuniformen van WO I, juist opgesteld stonden voor de Ijzertoren. Daar profiteerden wij natuurlijk van om enkele foto's te nemen. Minpuntje was dat de verschillende afstanden geleid werden langs 'n smal pad, en dat gedurende toch wel 'n goede 5 km. Je moet je dat eens voorstellen, duizenden en duizenden wandelaars die over dezelfde wegen trokken, de een op zijn trage manier, de ander met 'n stevig tempo en nog anderen al joggend. Het verkeer stropte al eens op. Maar zoals nogal gezegd, voor de rest, niks dan goeds voor de organisatie.
De finish lag 'n heel eind buiten Diksmuide zodat wij met 'n autobus van het leger teruggebracht werden naar ons vertrekpunt op de Grote Markt in Diksmuide. Ik heb misschien wat minder foto's gemaakt, maar daartegenover wel optimaal genoten van de mooie natuur.Tot slot nog wat info over enkele kerken. De Sint-Niklaaskerk is gebouwd tussen 1923 en 1925 na de verwoesting van WO I en ook tijdens WO II was er veel schade. Het duurde tot begin de jaren '50 eer alles hersteld was. De Paterskerk daarentegen is nu 'n bibliotheek, 'n echt pareltje. Het is mooi te zien hoe oude kerken 'n nieuwe volwaardige invulling krijgen.
Eenmaal terug in Diksmuide wandelden wij terug naar onze B&B om ons klaar te maken voor 'n fietstocht doorheen de streek. Maar dat lezen jullie in mijn volgend verslag.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Eddy Meuris
Ik ben een man en woon in Lanaken (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/03/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen - fietsen - genealogie - schaken.
Uiteraard is de rest voor morgen en overmorgen want ook mijn halve trouwboek is alcoholvrij.
Ik ben Eddy Meuris