God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Kan het ook vandaag met ons gebeuren, dat ons hart weer
brandend wordt zoals bij de leerlingen van Emmaüs? Dat we weer iets ontdekken
van de eenvoud, de vreugde en de vrijheid van het geloof? En hoe kunnen we als
kerk vitaal aanwezig zijn in de samenleving, niet heersend maar dienend? Hoe
delen we in de vreugde en de hoop, maar ook in het verdriet en de angst van de
mensen van deze tijd? Vooral van hen die arm zijn of hoe dan ook te lijden
hebben? Wie zijn we en wat hebben we als kerk te betekenen?
We lijken op het volk Gods in de woestijn. We zijn
onderweg en weten niet precies waar we zullen uitkomen. Hoe zal binnen
afzienbare tijd de kerk er bij ons uitzien? Wat is haar toekomst? Steeds meer
dringt de vraag zich op: zullen er in de toekomst voldoende plaatsen zijn waar
Gods Woord wordt gehoord en het evangelie daadwerkelijk wordt beleefd en
gedeeld? Gemeenschappen die ook naar buiten uitstralen en iets betekenen voor
de vele zoekende mensen vandaag. Dergelijke plaatsen en gemeenschappen zijn van
groot belang. God wil zich langs dergelijke gemeenschappen bekend maken. Het is
in die gemeenschappen dat God wil thuiskomen. Het is ook langs die
gemeenschappen dat Hij zijn liefde wil tonen aan alle mensen.
Wij bewonderen mensen die leven voor de anderen, die in doen en laten getuigen van een aantrekkelijke liefde en godsvrucht. Wij bidden dat wij zulke mensen mogen worden, dat ook ons leven getekend mag worden door inzet voor en trouw aan elkaar.
Vertrouwen geven, dat kon Don Bosco, onverhoeds, onverwachts, vermetel soms; mensen oproepen en uitdagen en zeggen: jij kunt het! Ik weet dat jij het kunt! Jonge mensen opnemen in zijn eigen enthousiasme en overtuiging en hen verwarmen met zijn eigen dromen, deelgenoot maken van zijn plannen. Er werd iets wakker in hen, verbazing werd zekerheid, twijfel werd kunde. Aanstekelijk werkte het op die j...onge handen en harten. Want dat was het wonder: zij begonnen in hun eigen kunnen te geloven, groeiden boven zichzelf uit. Zij werden Don Bosco s armen op andere plaatsen, een verlengstuk van zijn liefde. Vertrouwen geven, niet uitkijken naar jaren, niet luisteren naar het ongeloof van de buitenstaandermaar zijn mensen in de ogen kijken en fascineren met zijn plannen, dat deed Don Bosco. Hij had een rotsvast geloof in de goede wil van zijn jonge medewerkers en een aanstekelijke overtuiging die wonderen verrichtte. Zo maakte hij van straatjongens priesters en van spelende patronaatsgasten leraars. Zo maakte hij van onmondigen vlotte sprekers en van angstige knapen kerels die durfden aanpakken.
Soms is de meest efficiënte communicatie die van de stilte, die ons tevens in staat stelt om te onderscheiden wat werkelijk het beluisteren waard is. In die stilte ontstaat ook de ruimte voor gebed, bezinning en het stille gesprek met God.
Zaai je verlangens niet in de tuin van je buurman, maar verzorg alleen je eigen stukje grond. Probeer ook niet een ander te zijn dan je nu bent, maar streef ernaar zeer goed te zijn wat je bent. ... Hou je aandacht gericht op de vraag hoe je hierin nog altijd verbetering kunt aanbrengen en hoe je die grote en kleine kruisen kunt dragen die je op je weg tegenkomt. Geloof me, dit is de voornaamste en ook minst gehoorde raad in de geestelijke leiding: iedereen houdt van wat hem het meest aanstaat; slechts weinigen houden van wat hun plicht en O.L. Heer van hen vraagt. Wat heb je eraan kastelen te bouwen in Spanje als je in Frankrijk moet wonen?
Blik eens terug op je leven, overschouw je leven als een film die voorbijtrekt en ga dan in gesprek met God.
Dan zal je Hem graag dankenn omdat Hij je tot op vandaag in leven hbeeft gehouden.
Want het is niet vanzelfsprekend dat ik vandaag nog leef! Ik heb geen recht op een lang leven. Elke dag wordt me wel opnieuw gegeven. Wees daarom dankbaar om wat tot nu mogelijk is geweest.
Maar wees ook dankbaar dat je vandaagnog leeft!
Stel dat je vandaag het leven zou moet verlaten, waarover zou je dan spijt hebben?
Alles komt van God. Wij leven uit God en we leven naar God. Hoe zou mijn leven er ook anders kunnen uitzien, meer afgestemd op God en op het Evangelie van zijn Zoon?
Velen zijn op zoek naar rust, stilte, inzicht en verinnerlijking. Engelen brengen hoop, vertrouwen en bovenal liefde. Het zijn boodschappers van God., omdat ze de goddelijke eigenschappen in zich dragen en doorgeven aan mensen. In de drukte van het leven lijken engelen soms ver weg.
Om hen opnieuw toe te laten in het leven, is stil worden cruciaal.
Is dat niet bidden?! Luisteren wat de Heer ons te zeggen heeft, ons openstellen voor zijn roepen? Wij hebben van bidden iets anders gemaakt in de zin van: Heer, wil eens naar me luisteren, ik heb je zo veel te zeggen en te vragen.
Het iks natuurlijk heel menselijk dat wij onze vragen en noden bij de Heer brengen, maar misschien moeten wij eers proberen te luisteren wat God van ons verlangt. En dat kan het best in stilte. Dan hoor je wat de Heer echt van je verlangt en dan zal Hij je vragen in de naam van Zijn Zoon: Wat wens je?
Je weet niet wat je leest als je dit voor de eerste keer ziet, en toch heeft Max Ernst ooit een schilderij gemaakt waarop te zien is hoe de maagd Maria haar zoontje slaat.
Het moet aantonen dat Jezus een mensenkind is tussen de mensen, maar ook dat vanaf het begin van zijn leven hij niet geroepen was in dit leven om Koning te zijn en te worden, want meteen valt het kroontje van zijn hoofdje - zie foto. Dat kroontje zal helaas plaaats maken voor een doornenkroon. Een koning die bespot wordt. Maar Hij heeft wel zijn leven gegeven voor ons!
Een fotomeditatie op deze zondag, met dank aan een vriend-blogger van het eerste uur voor de foto!
Is het niet dezelfde God die spreekt in ieder van ons? Wat mij boeit in God, boeit ook anderen. Het is vreemd, maar het is zo. Elk mens is als een ruimtetuig dat naar dezeflde ster onderweg is.
Christus, die wijzen waren
geen Joden
en aan een Messias verwachtten zij zich al helemaal niet.
Toch volgden zij consequent uw ster,
bleven zij de goede richting zoeken.
Wij weten vaak wat van ons wordt verlangd,
maar we kijken de andere kant op,
omdat we schrik hebben voor de consequenties.
Daarom: Christus, ontferm U over ons.
Gij die over alle
grenzen van landen en rassen heen
uw Zoon aan mensen hebt gegeven,
wij vragen U:
maak ons ontvankelijk
voor uw Blijde Boodschap,
zodat ook wij, over alle grenzen heen,
uw licht zouden doorgeven
in het voetspoor van Jezus, uw Zoon. Amen.
Het is een oud verhaal dat er ook een vierde koning was op weg gegaan, maar dat hij het bewuste rendez-vous in de stal op die zesde januari miste omdat er telkens onderweg op hem een beroep werd gedaan. Hij arriveerde in Jeruzalem juist toen Jezus werd gekruisigd. Te laat dus, veel te laat, maar toch net op tijd ... om bij het cruciale moment het hart van de verlossing te horen kloppen. Hij had zijn tijd verloren, dacht hij, totdat hij hoorde dat ook Jezus heel veel tijd verloren had voor mensen. (Ward Buyninckx)
Als wij te laat komen voortaan, dan ligt het daaraan!
