wij. hier. nu. Ja.

en ach, misschien zullen er ooit bergen rijzen
valleien splijten tussen ons in, zullen wij
met rookpluimen moeten seinen: weet je nog

daar. toen. wij. toch

maar zolang we niet vergeten dat er een moment
was in ons leven waarop we dachten
dit en voor eeuwig, dit heden is een eden

vinden wij ons wel weer in elkaar
en zal ik denken aan wat je ooit onbewaakt
tegen mij zei, je had het in oude psalmen gelezen

aan u gebonden ben ik vrij

Maud Vanhauwaert

Op een hoopje

Ze herlas
en herlas
het briefgeheim

warmde zich
aan de woorden

als waren ze
het laatste stukje hout

gered van de brandstapel

zo stapel was ze.

Hilde De Paepe

In de plooi

In de plooien
van jouw verhaal
ontvouwt zich
het verlangen

koortsachtig
de woorden op te meten

het onzichtbare te wissen

en te lezen
wat overblijft.

Hilde De Paepe

Eigen foto

De wolken van moeder

Eerst was er niets
zij droeg de stilte in haar armen
en toen zaaide zij woorden

als een veld van klaprozen

langs bermen van geduld
waar wachten
een daad van liefde is

hoe mededogen in haar ogen hangt

als nevel boven weiden
en ik madeliefjes pluk voor moeder
mijn hoedster van vroeger

de wolken voeren mij naar een oud gedicht.

Uvi

Wat anders?

Wat is liefde anders dan
elkaar vertalen
in een sprakeloze taal?

woordenloos zeggen: luister
waterval van gefluister
hoor mij ik hoor je uit

en het ademloos antwoord:
je huid
juichend
zonder geluid.

Ellen Warmond

.

.

Weemoed

meestal komt ze
slechts bij valavond
als de dag moe is
van zichzelf en de mensen

dan ontwaakt ze
als een fladdermuis
schichtig en onzichtbaar
op het eerste oog

maar soms plots en onverwachts
het kan ook zomaar

als een late merel fluit
de zon achter de wolken schuift
een boek op tafel openvalt

lichtjes aangeraakt
zoals de wind mijn baard
en dan zo helder als een poolnacht

zie ik me staan
tussen de knikkers, de tollen
en moeder die naar me lacht.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

Liggend in de zon

De liefste sluimert naast mij in het kruid.
Onder mijn arm door lig ik naar haar te staren.
Soms laat de wind haar zachte lange haren
strelend over mijn rug, mijn naakte huid.

Ik luister naar het ijl ruisend geluid
– mijn adem gaat in rythme met de hare –
naar het verre doffe bruisen van de baren
en naar een wulp, die schor, weemoedig fluit.

Er ligt een wijding over het ongerepte land.
Het is te stil om veel en snel te praten,
enkel een zoen, heel vluchtig op haar hand.

De zilte schorren en het wijde zand
zijn aan ons twee alleen overgelaten.
Er is geen einder en geen overkant.

Hans Warren

.

Soms kun je …

Soms kun je eenzaam wandelen op straat
en naar de lucht zien en de stille daken,
het lijkt of je de wolken aan kunt raken
en even is het of je echt bestaat
en of er nooit een ogenblik zal komen
waarop je stiller zijn zult dan in slaap.
Maar vogels strijken op de daken neer
en om de hoek verschijnt een oude man.

Maarten 't Hart

.

Foto: Arjen29

Walcheren bij avond

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt
een sprookje uit je mouw. We lopen
langs het duinpad naar de sterren en open
gaat de nacht. De lage lichten van de kust

beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat
met zijn lantaarn aan zee. Het silhouet
van een geluidloos schip wordt neergezet
tegen de einder en verschuift. Met regelmaat

van enkele seconden zwaait een armvol licht
vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind
gaat liggen in een dal, de avond wint
het van de dag. En dan van ver komt er een dicht-

regel van Achterberg over het schaduwpad:
“Aan het roer dien avond stond het hart”.

Johanna Kruit

.

Foto: Dave in Pixabay

Boomgaard

Kom hier, dat ik je bijt,
je als een appel eet,
en – zoals dat gaat –
van blijdschap
niet meer weet
waar ik mijn handen laat.
Je bent een boomgaard
eigenlijk, waarvan ik graag
de vruchten pluk,
de bloesems ruik,
zoals vandaag.
Kijk maar:
weer raak ik hier
mijn handen kwijt,
nu ik je in mijn armen bijt
en als een appel eet,
en weet hoe liefde smaakt.

Bart Moeyaert

.

Foto: AI DreamUp

Zoek

Zoek
de zonkant,
kind.

Vul
uw ogen
met het licht
dat klaar en koel
in ’t vroege voorjaar
schuw nog om de parklaan
draalt.

En groei
als uit uw eigen
Zon

Paul Verbruggen

Ik heb je liever

Ik heb je liever dan brood
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.

Ik heb je liever dan vrolijkheid of regen,
liever dan de stilte van drie uur
in de rustig in- en uitademende nacht.

De meeuwen scheren overdag met hun vleugels
langs de blonde warme lucht.
De wilde bloemen staan te lachen
in het warme bad van de zon.
De zon danst zijn toch maar kleine rol
met zoveel overgave dat het heel
stil wordt, hier, in dit deel van het heelal.

Ik heb je liever dan brood
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.
Liever dan vrolijkheid of regen,
liever nog dan ik heb je lief.




Hans Andreus

.

(Afbeelding AI gecreëerd)


In memoriam patris

Mijn vader heeft de waterlaarzen aan.
Wij samen zijn de Lekdijk afgekomen.
Ik ben voor mijn verjaardag meegenomen:
hij moest vandaag bij het gemaal langs gaan.

Gemaal: dat is je vader horen noemen
die vreemde woorden van een andere taal
als hij de waterstand leest van de schaal;
te ademen in het onbenoembaar zoemen
dat gonzend omgaande aanwezig is.
Èn, niets te zeggen als hij bezig is:

‘Dàt is een man, daar kun je staat op maken’.
Als op de zaken orde is gesteld
doen wij op huis aan. Een lucht van geweld:
Gorcum ligt al door wolken overkraagd.
Geen noodweer en geen wereld kan mij raken
als hij, het laatste stuk, mij op de schouder draagt.

Ida Gerhardt (1905-1997)

Het metriek stelsel van de liefde

Als een landmeter stapte ik
haar verlangen af

nam de maat
van haar gemis

de breedte en de hoogte
van haar ogenblikken

en toen begreep ik
hoe onmeetbaar ver

zij van mij verwijderd was.

PS.
Nooit zullen wij haar vatten.
Niet in woord, niet in beeld.
Vloeiend als water. Onzichtbaar als de wind.

Slechts in zwijgende afgeleiden
zal ik haar vinden.
Een afdruk in de kreukels van opengeslagen lakens.

En de deur die haar niet tegenhield.


Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Warmte

Ik wil in je warmte slapen.

Ik wil je verstaan in de nacht,

als ik in mijn slaap naar je luister.

Mijn woorden zijn simpel als dieren;

als dieren gaan ze naar je toe

of kijken naar je uit de verte.

Maar ik wil dichtbij je slapen,

ik wil in je warmte slapen.

Mijn voorhoofd is moe en mijn ogen –

en mijn gedachten zijn stenen,

die zwaar wegen op mijn lichaam.

Ik wil in je warmte slapen;

het leven alleen is te koud.

Hans Andreus

IEMAND MOET HET DOEN

Iemand moet het doen, iemand
moet de schimmen van zieners
en zangers de weg wijzen, iemand

moet bevroren paden betreden onder
schaduwregen van een vlucht spreeuwen,
moet in de melkwitte winter allen

gedenken die hier ooit liepen
en dronken en sliepen - zodat zij
blijven. Iemand moet het doen.

Anna Enquist

Mijn zoontje

Mijn zoontje wil de sneeuw bewaren
en vlinders op zijn petje dragen.
Aan mij komt hij gewillig vragen
hoe hij zijn dartel schip moet varen.

Vertrouwen glinstert in zijn oog
en maakt mij wel eens moedeloos.
Ik knijp zijn handje en ben boos
omdat ik hem zo vaak bedroog.

Ik weet dat eens het uur zal komen
dat hij mijn ganse onmacht kent
en hoogstens glimlacht om de vent,
die heldje speelde in zijn dromen.

Als dan mijn dag ten einde spoedt
En reeds verschemert naar de nacht,
is hij een man, die leeft en lacht.
Want alles gaat, zoals het moet.

Simon Carmiggelt

.