You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
07-12-2012
AAN ZIJ DIE HET WETEN...
Aan zij die het schijnen te weten. Iemand liet me op nogal laatdunkende en uiteraard anonieme wijze weten dat ik beter zou stoppen met bloggen. Dat ik helemaal niet weet hoe en wat een blog hoort te zijn. Volgens hem/haar(?) zijn mijn logjes eindeloos lang en dat maakt dat het voor de lezers saai en slaapverwekkend is Wat dat duf en oninteressant betreft, dat laat ik over aan het oordeel van mijn bezoekers. Maar wat die lange schrijfsels betreft, daar heeft hij/zij gelijk in.
Reeds in de lagere school wanneer we aan het bord ten bewijze van oplettendheid iets moesten voordragen uit de les die we net geleerd hadden, zei de juf steeds tegen me: hou het kort Mus. Ik liet nog maar net de leestekens achterwege als je me liet doen
Een blog blijkt dus kort en bondig te moeten zijn, dixit zij die het schijnen te weten. Of zoals men het heden in het nieuw schoon Vlaams uitdrukt, direct to the point. Helaas voor zij die het schijnen te weten, kan ik dit niet. Driewerf helaas zelfs, want ik wil integendeel alles zeer glashelder en nauwgezet vertellen. Kwestie van niet mis begrepen te worden. En het kan nog erger! Het overkomt me zelfs vaak dat ik afwijk van het oorspronkelijke verhaal omdat mijn gedachten plots een zijsprongetje maken, for something completely different (merk op dat mijn nieuw schoon Vlaams er alvast op vooruit gaat!) waarna ik pas vele regels later de draad weer oppik.
Ooit kreeg ik de vraag, naar aanleiding van mijn jeugdverhaal, om een column te schrijven voor een intern krantje. Men liet me weten dat de lengte van de column minimum vijfhonderd woorden moest bevatten en maximum achthonderd. Toen ik dat hoorde was ik ervan overtuigd nooit aan dat laagste getal te komen, laat staan aan de limiet. Maar mensenlief, wat had ik me daarin vergist! Schrappen, schrappen en nog eens schrappen moest ik, tot ik op de lange duur niet meer wist wat en waarover ik nu eigenlijk wilde schrijven.
Ach, ik ben op mijn leeftijd niet veel meer te verbeteren vrees ik. Maar, voor hen die het blijkbaar zo goed weten wil ik wel eens een uitzondering maken. Short but to the point: Niemand verplicht jullie om mijn blog te bezoeken en/of mijn schrijfsels te lezen! Laat dit vooral klaar en duidelijk zijn! Wel pech voor jullie dat je helemaal naar beneden zult moeten scrollen om mijn antwoord te kennen.
Aan zij die graag of niet, veel of weinig lezen, wens ik een heel fijn weekend toe zonder ongelukken of valpartijen, maar met een heleboel sneeuwpret. Tot de volgende
En dat was er nog dat kneuterig ambtenaartje van mijn voeten! ***Even wat info vooraf: Wegens mijn sterk verminderde zelfredzaamheid heb ik recht op Mantelzorg. Dat wil zeggen dat je een bepaalde som krijgt uitbetaald van Ziekenzorg. Die vergoeding is niet gerelateerd aan je inkomen maar baseert zich op grond van de hoeveelheid hulp die je van derden nodig hebt om je zelfredzaamheid te handhaven in de maatschappij. Het FOD kende mij 15 punten toe, en geloof me die krijg je niet zomaar, en dat maakt dat ik recht heb op 130 p.m. van Ziekenzorg. Die kreeg ik dan ook zonder al teveel problemen (het vele papierwerk, het bezoek van de maatschappelijke werkster en bovenop een wachttijd van 3 maanden niet meegerekend) met een toezegging tot december 2014. Dan zou er opnieuw een evaluatie volgen.***
Twee weken terug krijg ik een brief waarin staat dat er een controleur zal langskomen. Niet van Ziekenzorg zelf maar van de overheid. Hij komt controleren of het wel werkelijk waar is dat ik slechtziende ben. WABLIEF??? En het verslag van mijn oogarts dan? De bevestiging van de controlearts van het FOD? De bevindingen van de maatschappelijke werkster van Ziekenzorg? De bevestiging van het VAPH? (mijn witte stok) De verslagen van de maatschappelijke werkster van De Markgrave? (toelating dagcentrum) De toezegging van Low-Vision en de Brailleliga? (Ergotherapeut aan huis) Worden die dan allemaal in twijfel getrokken? Zijn dat allemaal leugenaars? Ben ik een leugenaar? Ik kan u verzekeren van niet! Al zeker niet wanneer je weet dat het drie jaar heeft geduurd wegens de vele controles die ik moest ondergaan en waarbij de moed me vele malen in de schoenen is gezonken alvorens de bewijzen op tafel lagen. Men gaat echt niet over een nacht ijs als het om de centen gaat die men je moet uitbetalen.
Enfin, de controleur zal op vrijdag 23 november tussen 09h en 16h aan mijn deur staan. Ik word dan ook dringend verzocht die dag thuis te zijn. Wil ik weten of hij in de voormiddag of namiddag komt, dat kan ik telefoneren naar een bepaald nummer. Ik zucht eens diep want het kengetal is (02). Dat is een telefoonnummer in Brussel, en de ervaring heeft me geleerd dat men daar niet simpel binnen geraakt, als men überhaupt al binnen geraakt. En mijn vermoeden wordt bevestigd. Nee de controleur is niet bereikbaar en nee de dame aan de telefoon kent zijn agenda niet. En dus zit ik van bij het ochtendkrieken te wachten. Heel zenuwslopend is dat! Je durft niet naar beneden om je brievenbus leeg te maken. Je durft niet eens naar de wc! Want je zult zien dat er net op dat moment gebeld wordt. En met je broek op je enkels een vreemde man ontvangen zou wel eens de verkeerde indruk kunnen wekken, niet?
Pas om15:45h is hij daar. Een kleine hummel (in vergelijking met mijn 1m73 plus 5 cm hak dan toch) aktetas onder de arm, ringbaardje en kalende kruin incluis. Maar zo arrogant als de pest! En aan hautaine mensen heb ik op mijn beurt de pest. De dwerg stapt resoluut naar binnen. Op dat tijdstip van de dag is het reeds schemerdonker en hij beveelt me om het licht aan te steken. Anders is het voor hem niet mogelijk om zijn papieren in te vullen, laat hij me weten. Omdat ik al 26 jaar op dit appartement woon en er blindelings mijn donkergrijze weg in vind, steek ik niet zo gauw licht aan. Iets dat ik wel vaker durf vergeten (mijn wereld is immers altijd schemerdonker) bij ander en meer gewaardeerd bezoek.
Ik heb alle testen, verslagen en toezeggingen gekopieerd, maar die heeft hij niet van doen laat hij me op een arrogante toon weten. Pffft uren moeite en kosten aan papier en inkt voor niks dus. De man steekt van wal met zijn vragen. Zo in de trend van kun je nog in je neus peuteren kun je nog aan je kont krabben voel je nog waar het pijn doet ? Zo een boel belachelijke vragen die met mijn slecht zicht totaal niets te maken hebben. Ondertussen al een beetje warm aangelopen duw ik hem toch maar de papieren onder de neus. Ten bewijze van dat ik een toch niet zo minieme beperking van zelfredzaamheid heb. Maar de man schuift de papieren achteloos van zich af. Ik vraag hem beleefd of hij die verslagen dan al in zijn bezit heeft? Niks mee te maken, zegt de kl**thommel. Dan vraag ik hem of hij enige medische kennis heeft over mijn oogziekte en de gevolgen daarvan? Hoef ik niet, antwoord hij kortaf. Ik probeer kalm te blijven maar ik voel dat mijn potje stilaan begint over te koken
En plots ben ik het zat! Ik sta op, doe het licht uit en laat hem elke hoek van de kamers zien. Nee wees gerust, ik heb de man niet geslagen. Maar ik ben wel met hem alle kamers van mijn appartement doorgelopen. Heb hem gevraagd of hij in de keuken de microgolf eens op ontdooien wou zetten, in de badkamer of hij een dotje tandpasta op de tandenborstel wou leggen en de wasmachine op 60º wilde instellen enz. De man bekende nors dat hij dit niet kon in het donker maar dat hij niet gekomen was om spelletjes te spelen. Ik dien hem van repliek door te zeggen dat mijn oogziekte ook geen spelletje is. Dat het me integendeel bittere ernst is. En dat hij nu misschien begrijpt hoe mijn wereld eruitziet, wat ik nog kan maar vooral niet meer kan en ook nooit meer zal kunnen. Dat er voor mij nooit meer verbetering komt, enkel maar meer achteruitgang.
De man is nog enkele centimeters kleiner geworden, of misschien lijkt dat maar zo. Omdat telkens wanneer ik me boos maak ik ook steeds mijn rug recht. De pennelikker, duidelijk geïrriteerd, neemt zijn paperassen bij elkaar en rept zich naar de deur. Ik vertik het om het licht weer aan te steken en hij vergist zich van deur. Ik veroorloof me een klein binnenpretje. Even heb ik spijt dat het licht van de gemeenschappelijke gang automatisch aanfloept door een sensor. Net zoals elke man wil hij toch het laatste woord hebben, refereert naar mijn 15 punten invaliditeit en laat me weten dat ik om in aanmerking te komen voor mantelzorg 35 punten moet halen. Zoals elke zichzelf respecterende vrouw gun ik hem uiteraard dat pleziertje niet en zeg hem met een beminnelijke smile dat hij dan misschien beter drie weken na mijn dood was langs gekomen, en sluit zacht de deur. (Wat die punten betreft: ik weet dat zij een gans andere bbaremaschaal handhaven dan het FOD, maar ik kon het echt niet laten.)
Nu is het drie weken wachten op het resultaat van die controle. Ik ben heel erg benieuwd. Maar als ik niet voldoe om die Mantelzorg nog verder te krijgen, dan heb ik me toch niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.
Ik wens jullie een fijne week toe! Tot de volgende
Dag lieve blogvrienden! Allereerst heel erg bedankt voor jullie medeleven bij het overlijden van een dierbare vriend. Niet enkel ontroerde dit mij heel erg, maar ongetwijfeld heeft het ook warmte gebracht in het hart van zijn vrouwtje die na lange tijd van zorgen en leed hier weer kwam lezen. Dus ook uit naam van Maria, heel erg bedankt allemaal!
Mijn lange stilte op dit blog heeft evenwel ook nog een andere oorzaak. Jullie gaan het misschien niet geloven (ik kan het nauwelijks zelf geloven) maar ik zit weer volledig gevangen in de klauwen van het administratiemonster. En vermits ik totaal geen letter meer kan lezen met het blote oog neemt dit heel wat van mijn tijd in beslag. Volg me maar even mee Allereerst de brievenbus leeg maken natuurlijk. Als de lift het doet gaat dat tamelijk snel. Zo niet, dan moet ik 8 trappen af en weer op strompelen. En met pijnlijke knoken gaat dat niet echt vlot. Dan terug boven gekomen allereerst mijn laptop aanzetten, mijn digitale leeslamp instellen en al schuivend van links naar rechts proberen te weten te komen wat men nu weer van me wil. Lukt het niet met de leeslamp omdat er teveel tekst staat en ik door het heen en weer geschuif steeds weer de draad kwijt raak, dan moet ik de brief eerst inscannen om hem vervolgens te laten voorlezen met mijn spraaksoftware. Allemaal heel tijdrovend en vooral heel frustrerend voor uw Mus.
Als ik al gedacht had dat men mij nu wel met rust zou laten daar ik geen invaliditeitsvergoeding meer ontvang en overgeheveld ben naar een overlevingspensioen (dat wonderwel snel in orde is gekomen dank zij de mobiele hulp van twee lieve vrienden) dan had ik verkeerd gedacht. Nu komen er brieven van de belastingen, de notaris, deurwaarders en de curator in voege met het overlijden van Paul. Allemaal laten zij me beleefd weten op de hoogte te zijn dat ik de erfenis verworpen heb, maar toch vragen ze mij (ook beleefd trouwens) inlichtingen over eventuele andere erfgenamen. Leven zijn ouders nog.. heeft hij kinderen heeft hij zussen broers nichten of neven en zo ja, zou ik hen dan eens willen doorgeven waar die wonen? Tureluurs word ik ervan! Plichtsgetrouw heb ik hen allen per brief geantwoord of uren met hen aan de telefoon gehangen. Maar vanaf nu neem ik het besluit niets van dit alles nog te doen. Ik ben niet van zin om het werk te blijven doen waarvoor zij betaald worden. Nem.
Maar de grootste schok kreeg ik wanneer er een boete van 100 in mijn bus viel wegens sluikstorten. SLUIKSTORTEN!!! ??? MOI!!! ??? Ik die verdorie zo nauwgezet alles sorteer en netjes drop in de daarvoor voorziene plastiek zak of containers! Hun zogenaamde bijgevoegde bewijsvoering gaf me oprispingen. Eén (1!) enkel papiertje met mijn naam erop dat naast de papiercontainer ligt. Dus ben ik in een Franse kolere geschoten en heb hen een zo danig lang en boos bezwaarschrift toegezonden met mijn bewijsvoering (fotos van uitpuilende containers) dat ze er bleek van zullen uitslaan. ME IEL ANTWAARPE MOAR NIE ME MAAI HE! Desnoods tot in de rechtbank als het moet, meneer de dienstdoende en vaststellende ambtenaar! t Is dan .(vul vloek naar eigen keuze in) nog ene van het soort volk dat zelf alle huisvuilwetten aan hun laars lapt en de o.a. vieze Pampers in de papiermandjes dropt i.p.v. in hun eigen witte vuilzak.
De klap op de vuurpijl was een brief van Ziekenzorg. Die melde me dat er een controleur zou langskomen om te controleren of ik wel degelijk slechtziende ben. Maar dat verhaal is voor een volgende keer. k Moet eerst dringend terug wat afkoelen van al het bovenstaande voor ik me opnieuw boos maak. Want dat ambtenaartje van mijn voeten wist niet met wie hij te maken kreeg.
Ik wens jullie nu al vast een fijn weekend toe en zonder uitschuivers op de eerste sneeuw. Tot de volgende
Na een lange en zware strijd, omringd door zijn echtgenote Maria, zijn kinderen en kleinkinderen overleed in zijn vertrouwde huiskring de geliefde echtgenoot, vader, opa en dierbare vriend, Raoul.
Myodesopsie of Mouches Volantes zijn moeilijke woorden om te zeggen dat ik ze zie vliegen. En nee, niet omdat ik te vaak en te diep in het glas heb gekeken. En ook niet omdat ik plotsklaps de kolder in mijn kop heb gekregen. Vertaald is dat een 'entoptisch verschijnsel', ook wel schaduw fenomeen genoemd, dat gekenmerkt wordt door schaduwachtige vormen die alleen of in groepen voorkomen in het gezichtsveld en welke de vorm van puntjes, draden of stofwebben hebben en langzaam de oogbewegingen volgen. Het lijkt alsof die vormen in de ruimte zweven, maar ze bevinden zich in het oog van de waarnemer.
In mijn geval zijn die 'glasvochttroebelingen' gerelateerd aan mijn oogziekte. Hoewel mijn oogarts daar zeer verwonderd over was, had ik van dit verschijnsel geen last. Tot nu toe dan, want sinds enkele weken dus wel. Wanneer ik naar witte oppervlakten, heldere blauwe lucht of lichte kleuren kijk, dan lijkt het net of ik van die kleine fruitvliegjes voor mijn ogen zie dansen. Ze verschijnen heel onverwachts en sporadisch om dan plots weer te verdwijnen. Ach, er is niets aan te doen, ik zal er dus moeten mee leren leven.
Maar wat nu echt vervelend voor me is, is dat wij hier met een plaag zitten van kleine zwarte Lieveheersbeestjes. Waarschijnlijk komt dat door de graafwerken die hier aan de gang zijn. Onze renovatiewerken, remember?!? Maar nu weet ik nooit of ik echte beestjes zie, of niet. En dus loop ik hier in huis voor alle zekerheid constant met de vliegenmepper in aanslag rond.
Dus Mus ziet ze niet alleen vliegen, nee, ze slaagt er ook nog eens regelmatig neven! Maar geen nood lieve mensen, ik neem die vliegenmepper niet mee naar buiten. Ik zie nog wel het verschil tussen kleine vervelende beestjes en grote ambetante beesten. Maar naar die laatste ga ik niet slaan, ze zouden durven terug meppen hé!!!
Kuch kuch kuch ik ben een beetje ziekjes. Al meer dan een week hevige spierpijnen in schouders en nek. Zo heftig dat ik zelfs mijn armen niet hoog genoeg kon opheffen om mijn haren te kammen. Dan maar pijnstillers slikken tot ik zo stoned was als een garnaal. Ondertussen ook heel kortademig, een kriebel in de keel, en benen die van tutterfrut (kauwgum) lijken te zijn.
Maar veel rusten of uitzieken is er deze week voor mij helaas niet bij! Morgen naar de oogarts voor mijn oogprik, en overmorgen naar het UZA om allerlei scans te ondergaan, nog maar eens, ben ondertussen de tel kwijt. Maar de klap op de vuurpijl komt vrijdag! Dan komen de werklui van de renovatiewerken de roosters van al onze pas geplaatste nieuwe ramen vervangen. Die roosters zijn namelijk verkeerd geplaatst komt men nu tot de conclusie. Want eender op welke stand je zo ook zet, ze laten altijd koude lucht naar binnen waaien. Heel die renovatie wordt zo stilaan een klucht! En ik zou met elk op zichzelf staande miskleun hartelijk kunnen lachen moest het niet zo zijn dat ze allemaal tegelijk hier ten huize van gebeuren.
Enfin, zo weten jullie weer hoe en met wat ik zoal mijn dagen doorbreng. Ik wens jullie nog fijne dagen toe! Bij leven en welzijn tot de volgende
Moest ik er überhaupt nog aan getwijfeld hebben dat dieren een innerlijke klok hebben, dan heeft mijn kat me nu toch weer het tegendeel bewezen.
Al jaar en dag kijk ik naar Blokken. Niet omdat ik zo een geweldige fan ben van Ben Crabbé, want soms zou ik hem hel liefst van het scherm kunnen wissen. Al zeker wanneer hij nog maar eens een flauwe mop vertelt of wanneer hij begint te zingen. Langs de andere kant moet ik hem toch ook bewonderen. De format van Blokken is vrij simpel en sober en je zult als presentator maar elke avond iets moeten verzinnen om dat halve uur te moeten vol lullen, en dit achttien jaar lang. Maar ik dwaal af mijn kat en zijn klok dus.
Het is een klokvast ritueel dat ik rond 18h15 stop met alles wat ik op dat moment aan het doen ben, me in mijn zetel vlei en de tv aanzet. Mijn kat ligt op dat moment op vinkenslag want hij heeft ook zo zijn ritueel. Dat bestaat er namelijk uit zich als de wiedeweerga op mijn schoot te vleien om daar vervolgens genoegzaam te liggen ronken als een goed lopende dieselmotor. En van hem mag dat zo blijven voor de rest van de avond. Maar nu komt de clou!
Sinds we wegens het winteruur de klok een uur moesten terug draaien is mijn Snoezepoes totaal van slag. Reeds om 17h15 komt hij naast me staan miauwen, net of hij wil zeggen dat ik de tijd niet uit het oog mag verliezen want dat Blokken gaat beginnen. Wanneer ik niet meteen reageer begint hij als een gek te draven tussen de zetel en de kamer waar ik me op dat moment bevind. En dat draven en klagend miauwen houdt hij zo een uur lang vol. Hem vertellen dat hij een uur te vroeg is helpt geen zier, zijn innerlijke klok verteld hem immers iets anders.
Gelukkig voor mij past hij zich na enkele dagen weer aan. Maar het is toch fascinerend om zien hoe dat innerlijk uurwerk het ritme bepaald van mens en dier. Hoe die biologische klok, alle uurwerken ten spijt, ons leven beheerst. Zeg dat mijn kat het gezegd heeft!
Als afsluiter vandaag nog dit: "De tijd gaat snel, gebruik hem wel." Tot de volgende
BLIJ: Dochterlief is terug uit Parijs en ze heeft zich fantastisch geamuseerd. Zij heeft alles kunnen bekijken wat ze wilde zien. Dat maakt alleen maar duidelijk dat ik de juiste beslissing heb genomen door mijn plaats af te staan aan haar maatje. Ik zou enkel maar een blok aan haar been zijn geweest! Want kilometers rennen van hot naar her kunnen mijn lamentabele knoken niet meer aan.
BOOS: Heb me van de week duchtig kwaad gemaakt toen ik op het journaal de kunst van Jan Fabre zag. Kunst waarbij men katten de hoogte in smijt om dan hun kreten te kunnen registreren wanneer ze met een smak neer komen op een marmeren trap. Walgelijk!!! Ik mag er niet aan denken dat mijn belastinggeld voor zulk wansmakelijk project gebruikt wordt! Voor mij mag men dat met Jan Fabre ook eens doen, maar dan het liefst vanaf de top van onze Lieve-Vrouwen Toren.
NOG BOOS: Idem dito werd ik furieus toen ik het rituele slachten van de schapen zag voor het offerfeest van de Moslims.(Mag het woord Moslim nog wél gebruikt worden?) Men kon kiezen om de offerdieren te verdoven. Maar men deed dat bewust niet. Wordt het nu eens niet hoog tijd dat we die barbaarse cultuur een halt toeroepen? Wordt het nu eens niet hoog tijd dat de regering hierin zijn verantwoordelijk neemt?
VERKLARING: Nu ben ik misschien wel bevooroordeeld. Ten eerste als grote dierenvriend en grote fan van GAIA. Ten tweede ben ik geen fervente liefhebster van vlees op mijn bord. Al ben ik dan evenmin een diehard vegetariër of veganist, voor mij zou men toch gerust die hele vleeshandel mogen afschaffen. Voor mij zou ieder dier met vier poten honderd jaar mogen worden. Enkel het gehakt in mijn spaghetti bolognese zou ik misschien missen, maar ik zou het vegetarische alternatief er graag voor lief bijnemen. Ik vraag me trouwens af hoe het te rijmen valt, dat men met heel veel liefde honderden euros aan de eigen huisdieren spendeert, terwijl men er geen graten in ziet dat we moederschaap haar kind naar de slachtbank brengen, enkel en alleen omdat dat lamskoteletje toch zo heerlijk op de tong smaakt. Nog bovendien ben ik van menig dat sinds we rechtop lopen en niet meer in grotten wonen we geen vlees meer nodig hebben om te kunnen overleven of gezond te blijven. Een veel gehoorde bewering is dat we 100 gram vlees per dag nodig zouden hebben om het ijzer- en eiwit gehalte op peil te houden. Ik vrees dat deze behoefte met betrekking tot ijzer meer een verkoopargument is dan een voedingstechnisch argument. Veel groenten, fruit en granen bevatten ook ijzer.
Nu hoor ik jullie al denken dat veel groenten en planten ook gevoelens hebben. Tja, zo kunnen we natuurlijk eindeloos discussiëren. Ik ben er mij ook van bewust dat niet elke persoon louter en alleen op groenten en fruit kan leven qua gezondheid. Maar ik blijf bij mijn standpunt dat dieren niet nodeloos hoeven te lijden. Niet voor de zogenaamde kunst van een zieke en wanstaltige geest, noch voor een primitieve geloofsovertuiging.
Maar ach ja, dit is slechts mijn mening en mijn overtuiging, en daar hoeven jullie het helemaal niet mee eens te zijn of in mee te gaan!
Het heeft maar een haartje gescheeld of ik liep op dit eigenste moment door de straten van Parijs, en dit voor drie dagen lang. Helaas! En dat kwam zo...
Dochterlief en haar kameraadje boekten een tripje naar Parijs. Ze kregen reductie door een bon in Flair, een buitenkansje dus. Maar al bij al kostte het toch nog 200 per persoon voor TGV en kamer met ontbijt. Toen sloeg het noodlot toe! De hoogbejaarde oma van het kameraadje werd ziek! Nu is het zo dat het kameraadje grotendeels is opgevoed door de oma, een hele hechte band hebben met mekaar, en zij deze dus in die omstandigheden niet alleen wilde laten. Natuurlijk hadden die twee kiekens er niet aan gedacht om ook een annulatieverzekering te nemen! (Nu ja, als je jong bent denk je niet aan ziekte of andere tegenslagen die roet in het eten kunnen komen gooien hé.) Zodoende kwam er een paniekerig telefoontje van Dochterlief; mams, wil jij niet in C. haar plaats met mij naar Parijs? Ik was in eerste instantie niet erg happig. Ik ben tenslotte een huismus pur sang en geen reisduif. Maar wanneer ik njet zei, dan zou dat betekenen dat beide hun centen kwijt waren, want op hare alleen zag Dochterlief dat reisje ook niet zitten. En na lang beraad stemde ik dan toch maar toe. Want wat belette mij immers om mezelf eens een folieke te permitteren? En dus werd er opvang voor mijn Snoezepoes geregeld hevelde ik de centjes over naar het kameraadje piekerde me suf over wat ik moest meenemen van kleding (wat voor weer zou het worden?) over wat ik vooral niet zou mogen vergeten enz. Net toen ik er helemaal klaar voor was kwam er opnieuw een telefoontje. Ditmaal van het kameraadje in tranen Musje, mijn omaatje is veel en veel beter en zij heeft geen bijzonder zorg meer nodig ik zou dus toch nog meekunnen naar Parijs als jij .
Tja, en wat doe je dan als moeder? Dan denk je dat je dochter zich veel beter gaat amuseren met haar kameraadje dan met haar oude moeder. Dat Prijs veel leuker is als je jong en vooral goed ter been bent. Dat ik er tenslotte lang geleden al eens geweest was. Dat ik in eerste instantie toch een noodoplossing was geweest. Dat het me in feite echt niet zoveel kon schelen om thuis te blijven.
En zodoende zijn de twee meiden vandaag vertrokken en zit ik dit hier nu te schrijven omdat ik toch niets anders te doen heb. Ik hoop dat ze zich geweldig amuseren en dat ze tijd genoeg zullen hebben om al het moois van Parijs, dat ze willen bezoeken en bezichtigen, ook kunnen bezoeken en bezichtigen. En ik ik ben aan het nadenken over hoe ik mij met de terug gewonnen 200 eens extra ga verwennen.
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende
Jullie zullen je misschien nog wel herinneren dat ik enkele weken terug bijzonder triest en tevens ook heel boos was omdat mijn fiets werd gestolen bij de fietsenmaker waar ik mijn stalen ros naartoe bracht voor herstelling. Boos omdat ik vind dat men met zijn kladden van iemand anders bezit moet afblijven, triest omdat de fiets voor mij ook sentimentele waarde had. Ik had hem namelijk nog gekregen van Wim (door sommigen onder jullie beter gekend als Knuffel) als verjaardagscadeau. Het was ook niet zomaar de eerste de beste fiets! Nee, het was een Batavius. Niet van de goedkoopste dus. Dat zullen die dieven helaas ook wel hebben geweten.
Enfin, mijn fiets was foetsie en de fietsenmaker/handelaar beloofde mij een nieuwe. Eerst werd de eigenaar van de winkel in NL gecontacteerd waar mijn fiets oorspronkelijk vandaan komt, maar helaas scheen die gestopt te zijn met zijn zaak. Ondertussen had ik een vervangfiets aangeboden gekregen, een Gazelle, en die reed ook prima vond ik. Mijn nieuwe fiets zou dus een Gazelle worden.
En de fietsenmaker hield woord! Niet alleen mocht ik vrijdag mijn spiksplinternieuwe fiets gaan ophalen, maar ook mijn boodschappentassen werden gratis en voor niks vervangen. En ik moet eerlijk toegeven dat deze van een veel betere kwaliteit zijn dan diegene die ik had. Bovendien kreeg ik er gratis ook nog eens een driejarige verzekering tegen fietsdiefstal bovenop. Als dat geen goede service is!!! Maar ja, de bewuste fietsenwinkel heeft dan ook wel een reputatie hoog te houden. Eind goed al goed dus. Kijk en bewonder!
Nota van de redactie: Dat mijn rijwiel een spierwitte kleur heeft is louter toevallig en heeft niets te maken met mijn oogziekte. Men ziet mij nu wel van ver aankomen, ook als het donker is. En dat is mooi meegenomen voor mij en wel zo handig voor jullie moest ik jullie te laat opmerken, hahaha .
Geniet nog van de laatste mooie dagen! Tot de volgende
DE RENOVATIE. Dramatische thrillerserie: (BEL/UA/ RU/ PL/ FR/TW) (aflevering: 11,5/506, jg. 2).
Onlangs belde een vriendin me op en zo in de loop van het gesprek vroeg ze me of onze terrassen nu al af waren? Moesten jullie zich dat nu ook afvragen, hier een klein overzichtje
Begin deze week, meer bepaald op maandagmorgen heel vroeg, werd er wederom geklopt en geboord dat het een lieve lust was. De nog slapende mensen onder ons, waaronder uw nederige schrijfster dezer, waren meteen klaarwakker. Toen het kloppen en boren s avonds laat ophield, was er stilte dinsdag, nog stilte woensdag, nog altijd stilte. Blijkbaar was het wachten op de ploeg die de vijzen in de gaten moeten komen draaien. Tja, ieder zijn taak hè! Donderdagmorgen was het dan zover. Maar O Malheur een van die mannen laat die vijzen uit zijn handen vallen! Het is dan wachten op de ploeg die de vijzen terug moet oprapen. Worden de vijzen gevonden, en zijn ze nog bruikbaar, dan zal er misschien op maandagmorgen verder worden gewerkt. Zijn die vijzen echter onvindbaar en/of onbruikbaar, dan moet er iemand die wat tijd over heeft een nieuwe order plaatsen in, naar ik vermoed, Taiwan. Vervolgens is het wachten op een koelie die de bewuste bouten en moeren in een gezapig drafje tot hier kan komen brengen.
Om een lang verhaal wat in te korten, nee, onze terrassen zijn nog altijd niet af. Maar er komt toch al een beetje schot in de zaak. En wees gerust, wanneer de dag ooit aanbreekt zijn jullie de eersten die het horen.
Dag lieve allemaal! Ik heb speciaal gewacht met hier te schrijven tot ik eens over iets gezellig kon vertellen. En voorbije zondag was zon dag. Dankzij de vrijkaarten die ik kreeg van een vriendin en dankzij de bereidwilligheid van twee andere vrienden om me te voeren, bracht ik een bezoek aan het voedingssalon te Brussel. Ik wist echt niet wat ik me daarbij moest voorstellen want ik was er nog nooit geweest. Maar ik verwachtte wel een massa volk en heel veel proeverij van lekkernijen die ik kende en/of niet kende. Dat laatste viel echter een beetje tegen, niettegenstaande men het op tv anders liet uitschijnen..
Om te beginnen viel het aantal bezoekers goed mee. Dit tot mijn grote opluchting want ik haat het om me tussen drummende mensen te moeten begeven.Maar de proeverij was ook maar sober, de standhouders waren eerder karig dan gul met uitdelen. En toch
We waren nog maar amper goed en wel binnen of we werden al bij onze schabbernak gepakt door een zeer ijverige, maar zeer vriendelijke, wijnhandelaar. Nu ben ik totaal geen Bourgondische fijnproever en al zeker geen notoire wijnkenner/drinker, maar ik proef wel het verschil tussen een Chateau migraine en een Pomerolleke. En die man had heel veel goed spul in huis! Vermits mijn gezelschap een wijnkelder hebben en in het bezit zijn van enkele flessen van goeden huize, bleef de man maar aandraven met diverse flessen heerlijk vocht. Daarnaast werden we ook nog eens verwend met bijzonder exquise hapjes. Als klap op de vuurpijl kwam hij dan ook nog eens met mijn favoriete wijn bij uitstek aanzetten, namelijk een Pineau des Charentes van een zo excellente kwaliteit waarvan dit meisje heel vrolijk en blij werd. Spijtig voor mij was je verplicht om een kist van 12 flessen te kopen en dit aan -32,65 de fles. Dat vond ik toch een beetje teveel van het goede. Maar mijn compagnie liet zich wel goed gaan en keek op geen eurootje of honderd maal zoveel, en zodoende is er mij een flesje beloofd. Levering in november, ik kijk er al gretig naar uit!
Verderop stond er een bakker met ambachtelijk brood. Zo een brood kostte maar liefst 3,35. Vond ik toch ook wel prijzig! Te meer daar de broden al versneden en in broodzakken waren verpakt. Je weet dus niet hoe vers het brood werkelijk is en proeven was er daar ook niet bij.
En toch heb ik wat gekocht. Ik ben namelijk heel erg verzot op honing en er was daar een stand met wel twintig verschillende combinaties van smaken van die nectar. Je kon het zo gek niet bedenken of het stond er. Daar ben ik dus even niet op mijn centjes blijven zitten en heb mij een voorraadje gekocht. Thuisgekomen ben ik meteen gaan proeven van het potje honing met kastanje, want die combinatie was nieuw voor mij. En het smaakt heerlijk!
We kwamen zo al wandelend aan in een nieuwe zaal en ik vroeg me af wat de aldaar aangeboden artikelen te maken hadden met voeding? Ik waande me eerder op De Zwarte Markt van Tessenderlo dan op een voedingssalon. Maar ik heb me daar toch maar enkele flanellen pyjamas gekocht (men voorspelt immers een lange koude winter en ik lig wel helemaal alleen in dat grote bed hé) en een lederen handtas, want net als met schoenen kun je daarvan ook nooit genoeg hebben. Daarbij kun je het als rechtgeaarde vrouw toch niet maken om met lege handen thuis te komen als je in Brussel bent!
Net zoals bij een skivakantie de après-ski een noodzaak is, was het bij ons ook een must om nog een afzakkertje te nuttigen. Dat deden we in een heel gezellig cafeetje aan Het Zennegat. En we zijn daar blijven plakken tot bijna middernacht. Dus een hele dikke merci aan N en aan mijn chaufeurreke en zijn eega voor deze hele leuke dag! Ik heb er echt van genoten!
Vandaag, woensdag, was ik, na een wachttijd van vier maanden, in de pijnkliniek van het UZA. Dat was helaas iets minder gezellig. Maar dat vertel ik jullie wel een andere keer. Voor nu wens ik jullie een hele prettige voortzetting van de resterende week! Tot de volgende en
Om te bewijzen dat ik het lachen nog niet verleerd ben; twee mopjes. Of het ook goede mopjes zijn, dat moeten jullie zelf maar beoordelen. Maar soms kun je zelfs lachen om een scheet...
Een klein oud vrouwtje gaat naar de dokter en zegt: Dokter, ik heb een probleem met gasvorming. Het stoort me eigenlijk niet, want mijn winden zijn altijd stil en ruiken niet. Eigenlijk heb ik sinds ik hier binnen gekomen ben al minstens 20 winden gelaten. U hebt er vast niets van gemerkt, want ze ruiken niet en zijn altijd stil. De dokter: Ik begrijp het, neem dit medicijn en kom volgende week nog maar eens terug'.
De week erna komt het vrouwtje terug bij de dokter. Dokter, ik weet niet wat u mij gegeven heeft, maar mijn winden.... Ze zijn nog steeds geluidloos, maar ze stinken verschrikkelijk! De dokter zegt: Goed zo, nu uw neusholtes weer open zijn zullen we eens kijken wat we aan uw gehoor kunnen doen.
Bomma viert haar negentigste verjaardag en de ganse familie is uitgenodigd op het feest in het rusthuis. Tijdens de feestmaaltijd voelt bomma zich plots ongemakkelijk worden.. krijgt buikkrampen.. een windje kondigt zich aan. Ze schuifelt wat heen en weer en probeert dat windje krampachtig binnen te houden. Maar dat bezorgt haar nog meer ongemak. En dus besluit ze het windje heel voorzichtig en stilletjes naar buiten te laten glijden En zo geschiede oef.
Bomma kijkt de tafel rond en ziet tot haar vreugde dat niemand iets gemerkt heeft en tevreden eet ze smakelijk verder.
Dan buigt haar kleindochter zich naar haar toe en fluistert iets in haar oor. Maar bomma verstaat haar niet. De kleindochter zegt het nu wat luider, maar nog verstaat bomma haar niet. Dan roept de kleindochter luid: Bomma, ge zijt uw hoorapparaat weer vergeten in te doen!
Dag lieve vrienden en trouwe lezers van dit blog! Jullie zijn allemaal heel erg bedankt voor de lieve, steunende en opbeurende reacties. Ook bedankt om mijn geweeklaag te willen lezen, het geeft me de moed om nog heel even op dezelfde weg door te gaan. (Lol)
Ik voel me nog steeds niet goed in mijn vel zitten. Het zijn de vele pillen die me ziek maken. Ook niet verwonderlijk als je weet dat ik een cocktail van 13 pillen per dag moet slikken van 9 verschillende medicamenten. Nu het goede nieuws daarbij is dat ze je honger stillen (je maag zit propvol) en je komt al snel aan de gezonde voorgeschreven 2 l water per dag. (2x Lol)
Meestal lees ik geen bijsluiters. Ten eerste vertrouw ik op de deskundigheid van de dokters (omdat zij weten wat je zoal allemaal slikt), en ten tweede is de lijst van de Bijwerkingen meestal langer dan die van de Eigenschappen. Maar omdat al die huidige medicatie me niet beter maakt ben ik toch eens gaan lezen. En wat blijkt? Al die diverse medicamenten werken elkaar tegen! En ik ben daar de dupe van, want ik ervaar bijna al hun neveneffecten. Zoals: maagpijn, constipatie, buikkrampen, wisselende gemoedsstemmingen, zwijmelen als een dronken Lot en een wazig zicht. Dat laatste vooral hindert en verontrust mij nog het meest en kan ik missen als kiespijn. Want ook zonder die bijwerking zie ik al bijna geen steek meer. Met nog maar 0,8% zicht heb je niet veel meer over. Twee van de negen pillendozen slik ik al jaren. Voor mijn allergie (stofmijt en wol) en mijn hoge bloeddruk (had ik als tiener reeds last van en ik weet sinds kort ook waarom). Daarna kwamen daar de ontstekingsremmers en de pijnstillers bij (reumatoïde artritis in mijn gewrichten). Van de cardioloog kreeg ik de rest. Zoals daar zijn: bloedverdunners, cholesterol verlagende medicatie (ter preventie want daar is niets mis mee tot hiertoe), nog meer pillen tegen hypertensie, en diabetes. Deze laatste ook ter preventie want daar lijd ik ook niet aan.Waarom ik ze dan wel moet slikken? De vaatchirurg heeft geconstateerd dat ik lijd aan, hypertrofische cardiomyopathie. Dat is een verharde en/of verdikte hartspier. Bij mij blijkt dat genetisch bepaald te zijn, vandaar de reeds jarenlange hoge bloeddruk. Het verklaart ook de moeheid, de kortademigheid en de hartkloppingen bij inspanning die ik de laatste tijd ervaar, dixit de cardioloog. Kan allemaal wel waar zijn, maar dat neemt niet weg dat ik begin oktober, wanneer hij terug is uit verlof, toch eens een klapke ga doen met diezelfde cardioloog. Want ondanks al die pillen, die me beter zouden moeten maken, voel ik mij zo slap als een schotelvod.
Maar genoeg gezeurd nu. Ik heb mezelf eens flink bij de lurven gevat en me krachtdadig toegesproken. Want dit ben ik niet! Ik ben niet dat mens dat bij de pakken blijft zitten. Het leven is te kort om de treurwilg te blijven uithangen. En zodoende tappen we vanaf nu uit een ander vaatje. (Waar zou dat spreekwoord vandaan komen? Even Apeldoorn euh... Natoken bellen.) Gedaan met klagen en zagen. Gedaan met de geslagen hond te spelen. Volgende keer vertel ik jullie iets om te lachen. Jullie hebben het verdiend na mijn lange klaagzang. Jullie zijn het waard!
Dag lieve vrienden! Ik voel me leeg gezogen, uitgeblust, dood en doodmoe, helemaal op. Ik voel me, als een grabbelton waar iedereen vrolijk met zijn handen in graait en alleen maar uitneemt. Een grabbelton vol met op papier geschreven vragen die men na het lezen achteloos en schouderophalend op straat laat neerdwarrelen, alsof het afgestorven herfstbladeren zijn. Ik voel me eveneens als een zwaar en log eiken vat dat je enkel kunt verplaatsen door het op zijn kant te smijten en met brute kracht moet worden voort gerold. Maar waar niemand zich de moeite neemt om dit te doen. Het staat daar goed, dat vat, het staat daar mooi uit de weg.
Waar komt toch plots dat gevoel in mij vandaan? Zomaar, out of the blue, zonder ook maar enige speciale aanleiding ertoe! Komt het door de recentelijk, weliswaar kleine ingreep, maar wel onder totale verdoving en waarvan ik niet zo snel schijn te herstellen zoals men mij heeft voorgespiegeld? Komt het door het feit dat ik besef dat mijn ogen nooit meer zullen genezen maar integendeel mijn zicht steeds verder zal afnemen naarmate ik ouder wordt? Komt het doordat ik mij een marionet voel waarvan de medici de touwtjes in handen heeft en ik enkel maar mag verder leven bij de gratie van de farmaceutische industrie?
Komt het door mijn zwaar en soms bijna ondraaglijk verleden? Doordat, kleine momenten van geluk altijd weer gevolgd werden met immens verdriet. Door, me naar de buitenwereld toe sterkt te houden, terwijl ik innerlijk aan flarden lag. Waarom lukt het me niet meer om dat blije onbezorgde masker op te zetten? Komt dit alles door het feit dat ik mij er terdege van bewust ben dat er mij meer verleden rest dan toekomst?
Ik weet het niet. Zoveel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Waar níemand mij een antwoord op kan geven. Ik zal het zelf moeten oplossen. Weer de kracht moeten vinden van weleer om terug recht te kunnen krabbelen, zoals ik al zo vaak heb gedaan.
Maar dit alles is de reden van mijn lange stilzwijgen. Wanneer ik me in zulke toestand bevind, dan ben ik als een gewond dier dat stil en alleen in zijn holletje kruip om zijn wonden te likken. Dan wil ik niets of niemand horen of zien althans dat denk ik toch want ik heb het altijd zo gedaan en het is me ook altijd zo gelukt. Dan kom ik pas weer tevoorschijn wanneer ik opnieuw vrolijk mee kan huppelen met de meute. Ik kan het! Ik moet! Tot dan zullen jullie me even moeten missen.
Hallo allemaal! Sinds gisteravond terug thuis na het dotteren van mijn aders. Ik schrijf meervoud, want men heeft er twee open gemaakt en er een stent in geplaatst. Er was, en is, paniek door de chirurg, want mijn bloeddruk steeg naar 2o/10 en ze krijgen hem met geen mogelijkheid naar omlaag. Dus moet ik morgenmiddag (vrijdag) zonder dralen naar de cardioloog. Tevens omdat er nog meer mis blijkt te zijn met mijn rikketik en waar de vaatchirurg zich ernstig zorgen over maakt. Nu moet ik ook wel toegeven dat ik me hoogst belabberd voel, en dat zou niet zo mogen zijn twee dagen na dat dotteren. Pijn op mijn borst, ademnood en heel erg moe. Het wondje in mijn lies is mooi dicht, en eerlijk gezegd maakte ik mij daarover nog de meeste zorgen. Sinds 2003 ben ik immers dragen van die vuile vieze smerige en gevaarlijke ziekenhuisbacterie. Ik ga jullie de verschrikkelijke en bloedige details besparen, maar mijn leven heeft toen aan een zijden draadje gehangen. Vijf operaties en negen maanden later was ik pas buiten levensgevaar. En dat geeft nu bij elke operatie, hoe klein ook, meer risico op complicaties en is het voor mij steeds bang afwachten of dat beestje niet terug de kop gaat opsteken.
Woensdagnamiddag reden we dan een uur lang in een oververhitte bus van het Jan Palfijn ziekenhuis naar het Middelheimziekenhuis waar ik mijn maandelijkse oogprik moest krijgen. Maar wegens mijn veel te hoge bloeddruk durfde mijn oogarts die prik niet geven en was het dus een maat voor niets. Dikke pech voor mij want mijn zicht neemt sinds een week of twee opnieuw af. Dan maar weer de bus op, en met een overstap, doodmoe thuis aangekomen. Gelukkig was er Dochterlief die me al die dagen bij heeft gestaan. Wat een schat van een kind heb ik toch!!!
Natoken vroeg in een reactie of ik een patent had op ongelooflijke maar waargebeurde verhalen. Wel Natoken, lees en oordeel zelf
Verleden week dinsdag komt de fietsenmaker mijn fiets ophalen voor het herstellen van mijn achterband. Normaal kan ik dat zelf wel, maar met al die vitessen en door mijn slecht zicht vond ik het raadzamer om het te laten doen door een professional. De week daarop, afgelopen dinsdag dus, mocht ik hem terug komen halen. Dochterlief doet dat in mijn plaats, en wat blijkt mijn fiets is gestolen in de winkel. Foetsie, weg, niet meer te vinden! Wie gelooft nog zoiets als je dat verteld? De fietsenmaker belooft mij een nieuwe fiets. Maar ik moet wel de factuur meebrengen van mijn oude fiets. En die heb ik niet meer! Plus dat ik er heel dure fietszakken had ophangen, een speciaal zacht en duur fietszadel en voor en achterlichten die werkten zonder dynamo. Hoe kan ik dat in godsnaam nog bewijzen? De fiets is bovendien gekocht in Nederland en was een verjaardagsgeschenk van Wim.
Soms zeg ik al lachend dat ik in een verkeerde tijdzone leef en dat ik daarom zoveel negatieve dingen over me heen krijg. Maar allengs vergaat mij het lachen bij die bewering en begin ik stilaan te geloven dat het ook werkelijk zo is. Zou dat mogelijk zijn?
Nu ja, eerst morgen maar afwachten wat de cardioloog me weet te vertellen. Ondertussen maar kalm aan doen en veel rusten zoals de vaatchirurg me voorschreef. En de rest zien we wel weer.
Ik wens jullie nu maar alvast een fijn weekend toe! Bij lichamelijke en geestelijke gezondheid tot de volgende
Hallo allemaal! Lang geleden dat ik hier nog wat schreef. Maar, al ben ik jullie schrijfsels wel blijven volgen in de mate van het mogelijke, ik had geen zin, geen fut en geen tijd om te schrijven. . En je kunt toch niet alle dagen over je kommer en kwel schrijven, daar zit niemand op te wachten, toch?! Op dit moment ben ik dood en doodmoe. Voel ik me totaal leeggezogen door alle beslommeringen van de laatste weken. Daarom maar in een lange trek een samenvatting
De slag met de papiermolens gaat, ondanks al mijn getelefoneer en het talloze aangetekende schrijven mijnerzijds, lustig verder en blijft men op al die instanties rustig verder slapen. Pluspunt: Het personeel van B-Post hoeft alvast wegens mij niet te vrezen voor zijn job.
Had ik in eerste instantie geen cent op zak wegens de blokkering van mijn bankrekening door mijn plotse en onverwachte weduwschap, heb ik nu al drie maanden twee inkomsten tegelijk. Zowel het overlevingspensioen als mijn invaliditeitsuitkering wordt me maandelijks uitbetaald. Dat tikt natuurlijk lekker aan op mijn bankrekening! Maar natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat ik de invaliditeitsuitkering ooit zal moeten terug storten. Dus hevel ik die tot zolang maar over naar mijn spaarboekje. Als dit zo nog een tijdje doorgaat hoop ik maar dat de fiscus mij niet gaan beschouwen als een kapitalist en me ook als dusdanig gaat belasten. Pluspunt: op de belastingen worden ze evenmin snel wakker.
Zat ik niet in een of ander ziekenhuis te Mechelen met Dochterlief, dan zat Dochterlief met mij te Antwerpen in een of ander ziekenhuis om tal van onderzoeken te ondergaan. Zo blijf je natuurlijk wel druk bezig en is er van verveling geen sprake. Vicky moet zich voorlopig behelpen met medicatie omdat de oorzaak van haar pijn en ongemak nog niet is gevonden. Er zullen nog meer onderzoeken moeten volgen. Ikzelf moet dinsdagmorgen naar het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Men heeft ontdekt (na nota bene drie en een half jaar) dat er een ader in mijn linkerbekken volledig dicht zit. Dus die wordt opengemaakt (dotteren) en er wordt een stent in geplaatst. Of dit gaat lukken en of dat de pijn in mijn heup en been gaat wegnemen, kan de chirurg me niet beloven. Het is dus een gok, ik heb 60% kans. Woensdag, als alles goed verloopt, mag ik het ziekenhuis terug verlaten. Dat is dan net op tijd op naar een ander ziekenhuis te spurten, want woensdagnamiddag moet ik dringend mijn oogprik hebben. Mijn al reeds zeer beperkt zicht is weer achteruit gegaan en dat komt door stress. Je moet ten allen koste stress vermijden zegt mijn oogarts. Tja, vertel dat aan al die slapende ministeries! Pluspunt: Dochterlief en ik hebben de hittegolf goed doorstaan (buiten de vele en lange wachtijden op het openbaar vervoer) dankzij de airco in de diverse wachtzalen van de diverse ziekenhuizen.
Zo, nu zijn jullie weer bij. Bij leven en welzijn .tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Nou breekt mn klomp zouden de Hollanders zeggen. Ik dacht ook in die richting, maar dan in het plat Aamtwaarps. Waarom? Wel . .De fiscus liet weten dat mijn bezwaarschrift aanvaard is geworden (door mijn verwerping van de erfenisrechten) maar men maant me nu aan per direct het adres van onze twee zonen aan hen door te geven. ???.. Ik heb met P geen kinderen! Die twee zonen, een tweeling, zijn de vruchten uit zijn eerste huwelijk! Komt bij dat ik die zonen nooit heb gekend omdat ze geen contact meer wilden met hun vader sinds hun twaalfde jaar, laat staan dat ik weet waar ze wonen. Slapen die daar bij de fiscus nu allemaal, of wat? Maar bibi kan toch maar weer gaan bellen, schrijven en lopen om hen dit feit diets te maken en hun kromme dwalingen recht te trekken.
Afgelopen week kreeg ik echter ook goed nieuws in mijn brievenbus. Zo kreeg ik het bericht dat mijn overlevingspensioen in orde is en zal worden gestort begin augustus. Oef! Dat betekent daarvoor al geen geloop meer. Ik heb er verdorie wel eerst een paar schoenzolen voor moeten verslijten. De nationale reductiekaart voor openbaar vervoer, iets waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap van meer dan 90%, zat van de week eindelijk ook in de brievenbus. Ook daar heb ik 4 maanden moeten op wachten ipv de door hen vooropgestelde twee weken. Alles wat kon mislopen is dan ook misgelopen. Van verloren gegaan papieren, B-post problemen (postbodes die blijkbaar niet kunnen lezen) tot dossiernummers die door pcs niet werden herkend. Op sommige ministeries werkt men blijkbaar nog met computers uit de tijd van de dinosaurussen, dwz, als ik hen mag geloven dan toch. Maar eind goed al goed.
Blijft nog wel de zorgen om Dochterlief. Nu dinsdag moet ze terug naar het ziekenhuis voor een mri en pet-scan. Daarna is het afwachten wat de uitslag zegt. Door de ondertussen gekregen medicatie gaat het haar een ietsje beter. De pijnlijke crisissen komen minder frequent en ze kan al een heel klein beetje eten in haar lijf houden. Maar dat lijfje wordt nu toch wel griezelig mager, amper 50kg weegt ze nog maar. Haar snoet ziet angstwekkend bleek en ze heeft lelijke donkere kringen onder haar ogen. Dus nogal wiedes dat ik me zorgen maak.
Lieve vrienden, sorry dat ik geen tijd had om jullie blogjes te bezoeken door alle administratieve rompslomp. Natuurlijk speelde het mooie zomerse weer ook een rolletje in mijn afwezigheid. Vermits we hier nog steeds geen terras hebben moest ik wel naar buiten om de nodige vitamientjes D op te doen. Het was trouwens te mooi weer om binnen aan de pc te zitten. Een mens moet van die schaarse zomerse momenten profiteren, want mooie liedjes duren helaas nooit lang in België.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! Tot de volgende
Dag lieve vrienden! Omdat er in het weekend geen instanties open zijn, neem ik even de tijd om mijn blogje te updaten.
Met Dochterlief gaat het een ietsepietsie beter. Op 2 augustus moet zij nog een MRI en PET-scan ondergaan, maar ondertussen heeft zij medicatie gekregen die haar darmflora wat rust geven en zij al wat minder frequent pijnlijke crisissen krijgt. Wat haar juist scheelt heeft men tot hiertoe nog niet gevonden. De waarden in haar bloed qua lever en pancreas blijven te hoog. Het blijft dus bang afwachten. Maar ze houdt zich sterk.
Wat het resultaat van mijn recent weduwschap betreft, dat is uitgedraaid zoals ik had gevreesd. Na drie jaar alle moeite te hebben gedaan om recht te krijgen op wat mij toekomt wegens mijn visuele handicap en de daarmee gepaarde vermindering van mijn zelfredzaamheid, ben ik nu alle voordelen die ermee gepaard gaan door het overlevingspensioen, kwijt. Door een welgeteld luttele -25 meer per maand, kom ik nu in een heel ander statuut terecht. Dit komt omdat men zich baseert op het jaarlijks bruto inkomen, en dat ligt hoger dan een invaliditeitsuitkering plus integratietegemoetkoming. Bovendien zijn die inkomsten verworven uit hoofde van een werknemersloopbaan en niet meer uit hoofde van de zelfstandige die ik was. Even had ik de hoop dat ik kon kiezen en het overlevingspensioen kon weigeren. Maar dat was buiten de fiscus gerekend. Het overlevingspensioen is immers belastbaar, een invaliditeitsvergoeding niet. En door de nieuwe wet die in 2007 van kracht is gegaan en waar ik buiten val omdat ik na die datum al niet meer werkte als zelfstandige, krijg ik die keuze niet. En daar heb ik dan drie jaar lang hard moeten voor knokken om te krijgen waar ik recht op had wegens mijn handicap, en dat wordt met een klap van tafel geveegd door het doodvallen van een vent die ik haatte als de pest. Gelukkig houd ik wel de graad van mijn handicap. Nou ja, dat kan ook moeilijk anders hé. Het is niet omdat ik plots weduwe wordt dat ik, o wonder, plots ook mijn zicht terug krijg. Was dat maar waar! (Heel diepe zucht ) Dat laatste laat me toe nog steeds optische hulpmiddelen te kunnen aanvragen bij het VAPH, en misschien, ook te krijgen. Want ook daar is onze nieuwe regering drastisch in het snoeien. Het enige kleine voordeeltje dat ik nu heb, is dat ik jaarlijks vakantiegeld ga krijgen in mei. Bruto is dat weer een mooie som, netto echter
Maar ach, alles bij elkaar genomen ben ik nog niet zo heel slecht af. Er zijn heel veel mensen die het met heel wat minder moeten doen. En daar trek ik me dan maar aan op. Er volgt nog wel wat administratie geloop, maar het einde is in zicht. Eind augustus zou alles in orde moeten zijn als ik de instanties mag geloven. We zullen zien, zei de blinde, en hij deed het licht uit.
Vandaag laat ik al die zorgen even voor wat ze zijn en ga ik met een bevriend koppel genieten van het zomerse weertje dat de weerman/vrouw ons heeft beloofd. En ik wens jullie hetzelfde toe! Heb een hele fijne zondag! Tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Jullie zullen hopelijk wel begrijpen dat ik tijd te kort kom om dit blog regelmatig bij te houden en jullie op de hoogte te houden van de trage en frustrerende administratieve vorderingen wegens mijn weduwschap. Idem dito om blog bezoeken af te leggen. Maar ik doe mijn best. Het lijkt alsof ik terecht gekomen ben in een heksenketel. De ene kafkaiaanse toestand na de andere maak ik mee. Voor de middag hang ik constant aan de telefoon met een of andere instantie, en na de middag loop ik van de ene instantie naar de andere. Als je je partner verliest kun je maar beter het wetboek van buiten leren zodat je van het eerste tot het laatste artikel foutloos kunt opdreunen. Want de ene instantie weet niet wat de andere doet. En allen hebben ze, blijkbaar, onwillige computers zonder geheugen. Althans, zo ervaar ik het hier in België toch. En zodoende tjokt deze Mus alle dagen door wind en regen van de ene bushalte naar de andere tramhalte en is er momenteel nog steeds niks in orde gekomen.
Maar wat me echt onderuit haalt is het beangstigd nieuws dat ik van de week te horen kreeg over Dochterlief. Elke keer ik weer op stap moest kwam zij van Mechelen naar Antwerpen gespoord om me bij te staan. Afgelopen woensdag kwam ze binnen, zo wit als een lijk. Ze kromp in elkaar van de pijn en kon enkel maar ademen wanneer ze in foetushouding lag. Eten kon ze niet binnen houden, wat er niet van boven uit kwam liep er langs achter uit. Ze bekende me dat ze dit al enkele weken had maar het me niet had willen vertellen. Dus schoot ik even in een franse kolere (heel zachtjes dan) en stuurde haar meteen naar de dokter. De dokter nam een bloedstaal en zij moest eveneens een urine en ontlasting staal binnen brengen. Vrijdag kregen we het verdict. Haar bloedwaarden van pancreas en lever zijn abnormaal hoog. Nu maandag moet ze naar het ziekenhuis voor een MRI scan, een endoscopie en rectoscopie. En ik zit hier nu als een klein kind te janken. Want ik kan die dag mijn kind niet bijstaan omdat ik weer afspraak heb met een kl*te instantie en die ik niet kan en mag uitstellen.
En dat, lieve mensen, maait me echt onderuit.
In de mate van het mogelijke houd ik jullie op de hoogte, maar jullie snappen denkelijk wel dat mijn prioriteiten nu elders liggen dan op Seniorennet. Dat ik zoveel als mogelijk bij mijn kind wil zijn. Dus tot later
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
