Tijd voor nog een genretafereeltje. Een jager die terugkomt van de jacht, biedt zijn buit aan een vrouw aan. Heel huiselijk, maar het barst van dubbelzinnigheden.
'Vogelen' was in die tijd ook al een werkwoord dat in erotische termen werd gebruikt. Laten we eens nader bekijken...

De dame zit op een stoel en heeft op haar schoot een handwerkje, teken van huiselijkheid. De jager biedt haar een dode patrijs aan. Zijn geweer ligt op de grond bij een dode eend (eend is symbool van vruchtbaarheid en moederschap). Haar pantoffeltjes liggen in wanorde voor haar op dr grond en achter haar staat een cupidobeeldje. Aanwijzingen genoeg waar de jager werkelijk op uit is zeker?
Zou de dame er op ingaan? Dat vraagt de jager zich ook af. Dat zie je aan de jagershond die de dame vragend aankijkt. Het hondje van de dame waarschuwt haar vanop tafel. Hij is alert en lijkt wat te grommen, maar met haar hand houdt ze hem wat tegen.
Dat de dame er ontvankelijk voor is, wordt dan weer aangegeven door de kast achter haar die halfopen staat. En haar kleedje is rood, kleur van vuur en passie. Misschien gaan ze hierna wel naar boven. De trap zie je rechtsachter in beeld.
Maar het opvallendste symbool dat men toen direct herkende was de patrijs. Bij de Iconologia van Cesare Ripa, die aangeeft hoe je fictieve dingen moet uitbeelden, staat:

‘Lussuria. Geylheyt’ :'Want daer is geen dingh bequaemer noch dat meer past, om de ongemaetighde Wellust en ongetoomde Geylheyt te vertoonen, als de Patrijs, diewelcke wel dickwijls van sulcken rasernie, in't bij een komen, is aengehitst, en door soodaenighe ongemanierde Geylheyt ontsteken, dat het Manneken dickwijls de eyren breeckt, die 't Wijfjen broet, wesende daer door in 't broeden verhindert en verlet om sich daer mede te paeren.’

Ik stootte vandaag op dit schilderijtje uit 1929. Herkenbaar voor mij, omdat ik het interieur herken. Ik ben opgegroeid op den boerenbuiten en herken het beeld nog als kind, van mijn grootvader aan de stoof in de jaren '60. Niet dat hij een pijp rookte, want zijn longen waren zo al naar de vaantjes van de arbeid in steenkoolmijnen.
Leuvense stoof, of ook Mechelse genoemd, heette eigenlijk een plattebuiskachel. Ze werden in die streek gemaakt en kenden hun glorieperiode in de periode van ontginning van steenkool. Een grote vooruitgang op de open haard, omdat het warmte gaf, je kon er op koken en er was een oven aan. En 's winters kon je mijmeren bij de roodgloeiende bol van de stoof of een 'ovenjongske' eten (het dessert in de herfst was een appel die men in de vooravond in de oven legde.. het klokhuis eruit, opgevuld met wat boter en bruine suiker)

Eén ding mankeer ik nog op het schilderij: de wandklok. Een langwerpige kast waarin een slinger zwierde. Het ellendige getik was het enige wat je op avonden hoorde. Tik, tik, tik... de tijd ging voorbij en toen gebeurde er niets. Tot op het uur. Dan kreeg je die ellendige melodie van Westminster om te zeggen dat er weer een uur gepasseerd was, zonder dat er iets gebeurd was....

We kijken vandaag het schilderij aan als 'nostalgie', maar toen het in 1929 geschilderd werd, wat de stoof High-tech! Dat merk je omdat de hoge schouw van de open haard er nog staat. Deze werd dichtgemetseld en werd de stoof ervoor geïnstalleerd. Leuvense stoven beginnen in het Brusselse rond 1825 (de schilder was van Asse), maar vond zijn echte doorbraak in Vlaanderen rond 1850. Dit zou duren tot eind jaren 1960. 
Wat ook een weznlijk verschil was: meubelen waren toen opgesteld rond de haard of de Leuvense stoof. Daar bracht de familie de avond door. Vandaag staan meubels opgesteld rond de TV... en de kinderen zitten op hun kamer...

Even naar hartje Brussel: de congreskolom. Dat veel Belgen niet eens weten wat ze betekent, toont aan in hoeverre we ons Belg voelen. Ze is er gekomen in 1859 en symboliseert het eerste Nationaal Congres van 1830, toen de grondwet werd bekrachtigd. Dit was in die tijd één van de meest vooruitstrevende en moderne staatsstructuren en wetten die je kon indenken.

Aan de vier zijden staan trofeeën die Kunst, Wetenschap, Nijverheid en Landbouw symboliseren. De vier vrouwenbeelden symboliseren onze fundamentele vrijheden: vrijheid van vereniging, eredienst, meningsuiting en onderwijs. Op de zuil in reliëf staan de negen provinciën met hun blazoenen en op de top de koning onder wie alles tot stand kwam: Leopold I.

Het graf van de onbekende soldaat is uiteraard van latere datum. Dit dateert van 1922. Maar wie ligt er begraven? Op vijf verschillende militaire begraafplaatsen werd een onbekende gesneuvelde ontgraven. Hun lijkkisten werden gebracht naar het station in Brugge waar een blinde oorlogsinvalide Raymond Haesebrouck één kist aanwees: de vierde in rij. Deze werd op 11 november 1922 overgebracht naar de congreskolom en werd daar bijgezet.

Een zelfportret met zijn vrouw uit 1934. De stijl waarin Willinck schildert noemen we het 'magisch realisme', zoals we dat bij ons kennen van Paul Delvaux. Hoewel bij Paul Delvaux de betekenis moeilijk te achterhalen is, is dit bij Willinck wel het geval.

We zien een koppel op een terras staan. De vloer is verweerd en achter hen staat een standbeeld. In de verte zien we een landschap en de lucht heeft dreigende wolken. Het koppel lijkt afstandelijk en koel. Elk kijken ze in hun richting in de verte. Hij heeft een schilderspalet in de hand en een penseel. Zij draagt een hoed en heeft de handen in elkaar voor haar lichaam. Tot daar de iconografische beschrijving van het werk.

Om een interpretatie te maken via symbolen wordt je hier niet veel wijzer. Je moet al op zoek gaan in het leven van de kunstenaar om enig aanknopingspunt te vinden...
Carel Willinck (geb 1900) trouwde een eerste keer in 1927 met Mies van der Meulen. Bij het koppel woonde de schrijver Rein Blijstra in waar een driehoeksverhouding ontstond. Na een jaar ging het koppel uit elkaar en koos Mies voor de schrijver. In 1930 hertrouwde Willinck met Wilma Jeuken (what's in a name). Het is deze vrouw die op het schilderij dus staat. Kort na hun huwelijk maakten ze reizen door Italië en vandaar het landschap van het schilderij. Ze waren dus vier jaar samen op het moment van het schilderij.
Als je dan goed naar het standbeeld kijkt, merk je dat het beeld een vrouw is met een opvallend rond gezicht. Vergelijk dit met een foto  van zijn eerste vrouw en je merkt gelijkenissen. Ook opmerkelijk is dat het beeld wel erg lange vingers en lange tenen heeft. Ook kan je vergelijken met dit schilderij van hem uit 1925, het'kralenmeisje', wat een portret is van zijn eerste vrouw.

Hoe het verder zou gaan in zijn leven: Mies van der Meulen stierf in 1988 en werd 88 jaar. Wilma Jeuken stierf in 1960 (55j) aan een hersenbloeding. Carel Willinck hertrouwde na de dood van zijn tweede vrouw met de extravagante Mathilda de Doelder (zij was dan 31, hij 69). Dit bleef duren tot 1975, toen hij haar aan de deur zette en hertrouwde in 1977 met de dan 43-jarige kunstenares Sylvia Quiël. Carel Willinck overleed in 1983.

Hans Ewouts, later ver-engelst naar Hans Eworth, was één van de Vele Vlamingen die door de godsdienstoorlogen in de 16de eeuw uitweek naar het buitenland. Hij werd hofschilder in Engeland ten tijde van Queen Mary.
Dit is een portret van barones Mary Fiennes die door de symboliek een verhaal inhoudt.
Mary huwde in 1536 de Baron Dacre, Thomas Fiennes. Op 30 april 1541 deed zich een voorval voor: Thomas was met enkele van zijn bedienden gaan stropen op het naburig landgoed van Tyburn. Daar kwam het tot een treffen met de bewakers van het landgoed en werd er tijdens de ruzie een persoon gedood, weliswaar niet door Thomas. Het kwam tot een proces, waarbij de advocaat van Thomas Fiennes hem aanraadde om schildig te pleiten en alzo op gratie te rekenen van het hof. Dat gebeurde, echter de gratie bleef uit en Thomas werd terechtgesteld op 29 juni 1541 door ophanging. Het proces zorgde voor grote deining bij de rijke klasse in Engeland.

En daarin zitten dus de aanwijzingen in het portret dat Ewouts schilderde:
Op de achtergrond zie je het portret van haar terechtgestelde man met op de kader 'ÆTATIS. 2 4', wat 'op de leeftijd van 24' betekent. Zij is zelf rijkelijk gekleed, maar in het zwart. Ze zit aan een bureau en doende om te schrijven (symbolisch wellicht om zijn vrijlating). De borstspeld die ze aanheeft is een mix van vergeet-me-nietje (ware liefde en herinnering), rozemarijn (trouw en herinnering) en violetjes symboliseren melancholie. Roze is het kleur van huwelijk.
Na de dood van haar man verloor de familie de adellijke titels. Nadien zal ze nog tweemaal huwen en pas in 1558, toen Queen Elisabaeth aan de macht kwam en na een petitie die haar zoon startte, kreeg de familie de adellijke titel terug. DIT is een portret dat de schilder eveneens maakte, maar dan samen met haar zoon Gregory in 1559, toen ze gerehabiliteerd waren.

Een pose kan veelzeggend zijn en in die tijd wist men meteen wat Renoir bedoelde met het schilderij. De scène was een alledaags gegeven in Parijs.
We zien een koppel zitten in de loge van de opera. Opera was in die tijd dé plaats van de beau-monde om contacten te leggen, om gezien te worden, om je joie de vivre te tonen... Renoir gebruikte modellen om de scène uit te beelden: zijn broer en een model uit Montmartre, Nini Lopez. Het is dus duidelijk dat hij de setting in scène zette.
We zien de vrouw naar de toeschouwer kijken. Ze is volgens de mode uitgedost als een dame. Hij is gekleed als een heer en kijkt met zijn verrekijker. Echter hij kijkt niet naar de toneelscène, want dan zou hij omlaag moeten kijken. Hij kijkt hogerop, wellicht in een andere loge waar hij een andere vrouw ziet. De setting is ook zo dat hij achter haar rug zit, dus hij gluurt achter haar rug naar een andere vrouw. DAT was de herkenbaarheid van de scène in die tijd. 
Het was als Le Balcon van Manet, waar rijken op een balkon staan te paraderen en niets tegen elkaar zeggen, zelf geen deel uitmaken van het leven en enkel willen gezien worden. Ook hier is geen interactie tussen de twee bij Renoir. Het was een toonbeeld van de verstandshuwelijken die bij de beau-monde toen gebruikelijk waren. Kortom: zij gunde zijn pleziertjes zolang ze er niet mee geconfronteerd werd en zolang er geld in het laatje lag.

Dit is één van de vele naaktschilderijen van de Franse schilder Boucher. Zijn schilderijen zijn zeemzoete, sensuele rococoschilderijen die toen erg in de mode waren. Fragonard, Greuze, Watteau en Chardin maakten gelijkaardige schilderijen. Boucher werd hofschilder bij Lodewijk XV en zijn beschermvrouw was niemand minder dan Madame de Pompadour. Hij maakte ook kostuums voor de Opera en wandversieringen in Versailles. Iconografisch is dit schilderijtje dus niet zo interessant, tenzij: wie was het meisje dat hij hier schilderde?

Haar naam was Marie-Louise Morphy de Boisfailly, geboren in Rouen in 1737 en dochter van een Ierse militair. Toen de vader stierf trok moeder met haar vijf dochters naar Parijs in de hoop een beter leven te hebben. Ze overleefden door het verstellen van tweedehands kledij. Marie-Louise kon een plaatsje bekomen als danseresje aan de Opéra Garnier. Daar kwam ze op 13-jarige leeftijd in contact met de beroemde Casanova. Het is hij die haar aan het Koninklijk Hof introduceerde via Boucher. Boucher maakte dit schilderijtje van haar op haar 14-jarige leeftijd als een soort 'visitekaartje' voor de koning. Vermoedelijk vanwege de jeugdige leeftijd dat ze op haar buik ligt om niet té aanstootgevend te zijn.
Ze werd 'petite maitresse' van de koning, een titel voor meisjes die niet bij de hofhouding hoorden. Ze werd, net als andere meisjes, ondergebracht in het gebouw van Parc-aux-Cerfs in Versailles (gelegen in de bossen van het domein Versailles). Daar verbleef ze van 1753 tot 1755 en bood ze bijtijds de nodige 'diensten' aan de koning. Ze kreeg de bijnamen Mademoiselle de Morphy of La belle Morphise. In 1754 beval ze van een dochter Agathe Louise de Saint-Antoine, waarvan Lodewijk XV de vader was (de dochter zou op 20-jarige leeftijd sterven).
Maar Morphy beging een grote fout: ze wilde hogerop klimmen in de lijst van maitresses en werd een bedreiging voor Madame de Pompadour. Ze werd verwijderd van Versailles en mocht trouwen (gearrangeeerd door Mdme de Pompadour) met een rijke militair Jacques de Beaufranchet, die twee jaar later sneuvelde. Intussen kocht Morphy een paleisje aan de Rue faubourg in Parijs.

Daarna huwde ze nog enkele malen en toen de revolutie naderde verhuisde ze naar Le Havre. Ze werd alsnog gevangengenomen, doch ontsnapte aan de guillotine omdat Robespierre voor haar werd onthoofd en ze zodoende werd vrijgelaten. Nadien ging ze rentenieren als gescheiden vrouw en verbleef ze in Parijs. Ze stierf in 1814 op 77-jarige leeftijd.

Ik denk dat dit schilderijtje één van de weinige momenten was dat ze op haar buik lag

Misschien wel het beroemdste plekje in Rome. Ook ik was er ooit enkele keren. Van een bezoek kan je moeilijk spreken, want je wordt van de ingang verdergeduwd richting uitgang. Net als opeengepakte sardientjes in een blik. En in de paar minuten kan je tussen de honderden gsm's door een steelse blik werpen naar wat Michelangelo presteerde. Verhalen zijn er te over van die sixtijnse kapel en voor de geschiedenis van de plafondschildering kan ik alleen maar volgend boek aanraden: 'de hemel van de paus' van R. King.
Uit die plafondschildering is de afbeelding van 'de schepping van Adam' wellicht het beroemste detail. Net als de engeltjes van Rafael van zijn sixtijnse Madonna, werd deze razend populair als alleenstaande afbeelding. Dit is ontstaan in 1951 toen een driedelige reeks van de geschiedenis van de schilderkunst werd gepubliceerd. In die reeks verschijnt voor het eerst de afbeelding en werd ze menige keren gereproduceerd, net zoals de engeltjes.
En o ironie, net die twee handen zijn niet geschilderd door Michelangelo. Althans niet degene die we vandaag zien in de Sixtijnse kapel. Kort na de dood van Michelangelo was er een aardbeving in Rome en waren enkele stukken pleister van het plafond  losgekomen. Niet die twee handen dus. Ze werden nadien gerestaureerd en opnieuw geschidlerd door Domenico Carnevale. Maar goed, ik denk niet dat enige bezoeker zich daar zal aan storen op zijn bezoekje in de kapel. 
En waar ik aan dacht bij mijn bezoek? Hier heeft eeuwenlang muziek geklonken die nergens anders in de wereld hoorbaar was: het Miserere Mei van Allegri werd jaarlijks tweemaal in de Goede Week in de Sixtijnse kapel gespeeld bij het verlaten van de gebedsdienst en alle kaarsen een voor een werden gedoofd. Nadien verdween de partituur achter slot en grendel. De 14-jarige Mozart zou de muziek gehoord hebben en nadien uit het hoofd neergepend hebben....
En voor wie er virtueel eens wil ronddwalen zonder al die bezoekers: klik HIER

Archer was een Schotse schilder uit de 19de eeuw die vooral landschappen, historiestukken, portretten en scènes schilderde van de Ridders van de Ronde tafel, Koning Arthur, Lancelot, Merlijn... Dit werk is er eentje uit en noemt 'verlangen'.
Vier vrouwen wachten aan de kustlijn. Het is een woelige zee en in de verte is een schip te zien. Elk van de vrouwen beleeft op hun manier dit moment: een vrouw staande, staart in de verte. De andere zit gknield en kijkt hoopvol naar het gezicht van de staande dame. Een ander wandelt ineengedoken de branding af en de vierde zit totaal ineengedoken op het strand.
Elkeen van hen verlangt in een ander stadium: de staande vol verwachting, de geknielde hoopvol, de wandelende berustend, en de ineengedoken zonder hoop.

Volgens de iconologia van Cesare Ripa wordt 'desiderio' (verlangen) als volgt uitgebeeld: Een Vrouwe, die totten hals toe een kleed heeft van verscheyden verwen, wesende gevleugelt, uyt wiens hert een flonckrende vlamme opgaet.
De vlammen moeten hierbij het verlangen symboliseren. Branden van verlangen. De vurige hoop die in je schuilt en naarmate de tijd vordert wegdeemstert als de hoop niet vevuld wordt. Het is een gevoel als vlammen van hoop die opflakkeren en dan weer verdwijnen door wanhoop, waarna de vlammen terugkeren en terug verdwijnen. Tot de verlangens worden ingelost en het vuur overheerst, of de vlam dooft en de wanhoop heerst. Dit wisselend gevoel is prachtig muzikaal weergegeven door een hedendaagse componiste, Dobrinka Tabakova, in haar concerto voor cello en orkest: Longing

Eén van de vele schilderijen van Napoleon op veldtocht. De schilder Gautherot was een leerling van Jacques Louis David en had later zelf een school met uitstekende leerlingen. Ten tijde van Napoleon maakte hij diverse portretten tijdens zijn veldtochten. Voor Napoleon was dit een soort zelverheerlijking maar maakte het ook deel uit van de propagandamachine voor het thuisfront. Hier en hier zie je nog zo eentje.
Behoudens Napoleon is er nog één persoon die steeds op het schilderij voorkomt: de man met de tulband.

Raza Roustam was zijn naam. Hij was van Armeense afkomst, werd verkocht als slaaf in Constantinopel, kwam later terecht in Caïro en volgde in augustus 1799 Napoleon naar Frankrijk (wellicht een geschenk van de plaatselijke sjeik).
Roustam zou de komende jaren als lijfwacht constant aan de zijde van Napoleon zijn. Hij sliep zelfs in een kamertje naast hem. Hij bleef trouw in dienst tot Napoleon voor het eerst werd verbannen naar Elba. Roustem volgde hem niet en toen Napoleon in Frankrijk terugkeerde liet hij Roustam arresteren. Er waren namelijk geruchten dat hij Napoleon zou hebben willen vergiftigen.
Na de nederlaag van Napoleon kwam Roustam vrij en rentenierde hij. Hij schreef zijn avonturen met Napoleon in een boek, wat een andere kijk dan de meeste boeken geeft op Napoleon. Hij stierf in 1845 en ligt begraven op het kerkhof van Dourdan.

Merk ook op dat de soldaten linksonder het gebaar maken dat toen bekend was als tegen van 'toewijding tot het vaderland en bereid tot zelfopoffering' (heilsgroet). Het gebaar dat ik reeds in een artikel besprak dat later door Mussolini en de nazi's werd overgenomen...

Het is bij iconografie intrigerend om te ontrafelen wat of hoe de kunstenaar denkt met zijn kunstwerk en hoe hij het gestalte probeert te geven. Wanneer je uiteindelijk je iconografische interpretatie gevormd hebt, blijft de uiteindelijke vraag: is dit werkelijk de interpretatie die de kunstenaar had of is het mijn interpretatie die ikzelf er aan gaf.

Stel dat uiteindelijk blijkt dat je eigen interpretatie afwijkt van die van de kunstenaar, dan nog verliest het kunstwerk geen waarde omdat het kunstwerk op mijn minst een betekenis voor je heeft gehad.

Dit werk noemt pièta. Het moet het moment verbeelden dat Jezus van het kruis is gehaald en op de schoot van zijn moeder terecht komt. Dat is de religieuze versie. De menselijke versie is dat je uit het niets een leven hebt uit de moederschoot en ooit terugkeer naar het niets: de dood.

Michelangelo beeldt haar ook niet uit als een moeder, want ze lijkt even oud als haar zoon. Ze is de moedergodin. Zij die leven geeft, maar ook leven neemt. De terugkeer. En dit stelt voor mij de pièta voor. Wat zou het leven zin hebben als het oneindig is. De zin schuilt er net in precies omdat het eindig is. Dat maakt het leven rond.

Is deze interpretatie van de pièta van Michelangelo juist? Misschien niet, het is de interpretatie die ik er aan geef omdat net die interpretatie op mij indruk maakt en daardoor het kunstwerk mij raakt. Toen ik ooit in St Pieters de zaal betrad waar het beeld stond, stond de tijd stil en was ik sprakeloos. En dat maakt het kunstwerk zo groots, los van welke interpretatie ook. Woorden schoten te kort, alleen muziek kon het verwoorden.

Ik vroeg me af in hoeverre ChatGTP in staat was om een schilderij iconografisch te onderzoeken of interpretaties te maken. Ik stelde dus aan ChatGTP enkele vragen in verband met dit schiilderij. De antwoorden vind je in de pdf in bijlage. Ik deed het nog met andere schilderijen en ik kreeg gelijkaardige antwoorden. Uit de ervaring merk ik dat chatGTP geen verbanden kan leggen tussen symbolen en hieruit conclusies trekken. Nog minder kan hij enige interpretatie van het werk maken. Als je zelf een interpretatie aangeeft, geeft het aan dat dit niet bewezen is dat de schilder dit zo bedoelde. Tuurlijk niet, het is de tijdsgeest die deze interpretatie bevestigt en dat kan chatgtp niet inschatten.

Als tweede deed ik een test met ditzelfde schilderij op wikipedia. Je krijgt DEZE pagina. De informatie is accurater en meer uitgebreid, alhoewel ook hier een gevaar schuilt: Wikipedia kan door iedereen gevoed worden. Iedereen kan wijzigingen en toevoegingen doen. Die wordt nadien beoordeeld en al dan niet goedgekeurd. De vraag is dus: wie oordeelt of iets juist is of iets niet? Ik deed in het verleden van artikelen reeds diverse toevoegingen en werden veelal geweigerd, zelfs al waren ze wetenschappelijk onderbouwd. Opletten dus met wikipedia!

Hierbij de duiding rond het schilderij: Lange tijd werd gedacht dat dit schilderij van Rembrandt was en dat het model zijn moeder was. Het schilderij heette lange tijd 'Rembrandt's moeder'. Nadien bleek het schilderij van de fijnschilder Gerrit Dou te zijn en blijkt dat de vrouw nog op andere schilderijen voorkomt. Vermoedelijk is de vrouw dus een model dat de schilder gebruikte.
Lezen was in die tijd iets voor een beperkte klasse. Veel mensen waren ongeletterd. Het straalde dus zowel rijkdom als intelligentie uit. Dat zie je ook aan de vrouw waarvan de kraag rijkelijk met bont is afgezet en een muts in bont opheeft. Het moraliserende in het schilderij is het feit dat de vrouw de bijbel, meerbepaald het evangelie van lucas hoodstuk 19. Dat handelt over het feit dat iemand die echt goed wil doen, zijn rijkdom moet schenken aan de armen. Onwillekeurig kan je de link dus leggen: Lezen kan je intellectueel verrijken, maar dat wil niet zeggen je daar naar leeft. Zoiets ligt bij jezelf, niet door wat je leest.

Bijlagen:
chat.pdf (48 KB)   

Leonardo da Vinci is niet de enige die een Vitruviusman tekende. Maar het is vandaag wel de bekendste. Wie is nu 'Vitruvius'?
Ten tijde van da Vinci, in de renaissance, wilde men terugkeren naar oude culturen, zoals de oude Romeinse cultuur en nog meer de Griekse Oudheid.
Vitruvius was een architect in het Oude Rome die een tiendelig boek schreef 'De Architectura' waarin hij zijn bevindingen rond bouwkunst uiteenzette. Hij legde er onder andere in uit dat het lichaam precies in een omgeschreven cirkel of vierkant met de navel als middelpunt past, respectievelijk Homo ad circulum(mens in cirkel) en Homo ad quadratum (mens in vierkant). Hij maakte hierbij evenwel geen onderscheid tussen man en vrouw. De bijhorende tekst die da Vinci schreef vind je HIER

Maar in essentie ging het om de gulden snede of de divina proportione (goddelijke verhouding), een werk dat Lucia Pacioli publiceerde in 1509 over de bevindingen die verwezen naar de Griek Euclides.
Het gaat erom dat in de natuur een constante verhouding is terug te vinden in bloemen, planten, de mens, het heelal... Die verhouding (die ook bekomen werd in de wiskunde door de Fibonnacci getallen) bedraagt ongeveer 1,68...
Om het begrip enigszins te begrijpen, bekijk je best DIT clipje. (of dit)

Veel kunstenaars in de Renaissance gebruikten dus deze verhoudingen in hun werken. Zo had men bijvoorbeeld zelfs een guldensnedepasser.
Men ervaarde deze verhouding als schoonheid en als teken van ideale proportie. HIER zie je bvb. de lijnen bij 'de annunciatie van da vinci', of hier bij de Madonna van Fouquet.

Renaissance was een terugkeer naar de natuur en vandaar ook dat deze ook wou benaderen door die verhouding Phi. Ook bij ons komt die verhouding voor: verhouding vingertoppen-schouder ligt ongeveer in de elleboog. Van hoofd tot teen ligt ongeveer in de heup. Naarmate we afwijken van die verhouding, spreken we van iemand met lange benen, korte armen... 
De verhouding voelt dus natuurgetrouw aan, maar is op zich geen voorwaarde tot schoonheid. Dat hebben later vele andere schilders bewezen die van de verhouding afweken.

Dit schilderij is niet alleen artistiek van grote waarde, maar vooral van historische waarde. De Vrede van Munster op 15 mei 1648 was een verdrag tussen Spanje en de Republiek van de Zeven Provinciën der Nederlanden. Dit was het moment dat Nederland onafhankelijk werd en zich afscheidde van de Zuidelijke Nederlanden, dus van Vlaanderen.
Gerard Ter Borgh maakte deel uit van de delegatie van de burgemeester van Amsterdam. Het was dermate fijn geschilderd dat men 22 van de 27 delegatieleden kon herkennen. De schilder zelf portretteerde zich links, achter de man met de pluimhoed, die de toeschouwer aankijkt. Hij schilderde de eed in een halve cirkel om iedereen in beeld te krijgen. Normaal werd de eed afgelegd in cirkelvorm. HIER zie je een foto van de hedendaagse raadszaal in Munster.

Nog terzijde: uit de eed afleggen bij de rechtspraak is het vloeken ontstaan. 'God magh mi verdoemen' verbasterde mettertijd tot 'verdomme'.
Een eed zweren bij rechtspraak of zelfs in het openbaar zweren was in de middeleeuwen een gewichtige zaak waar strenge straffen op stonden. 'Zweer niet ijdel' staat in de geboden, wat betekende dat je niet zomaar de naam van God mocht aanroepen. De gewichtigheid aan een eed is maar van tel in hoeverre er bestraffing op is. En vandaag is die veel minder dan vroeger. Vloeken uit agressie was iets totaal anders(bvb. als je op je vinger had geklopt). In dat geval vervloek je of verwens je jezelf. Het ging er in de middeleeuwen om dat je anderen vervloekte of verwenste en hierbij heiligen of God aanriep. Om maar enkele voorbeeld van rechtspraak te geven:

-Op 1 april 1275 veroordeelt de magistraat van Doornik Mathilde Billarde tot één jaar ballingschap, tot een geldboete en tot een openbare tentoonstelling omdat zij smadelijke woorden over Maria, de Moeder vanGod, gesproken heeft

-Martine Prysbier werd op 25 augustus 1484 te Brugge aan de kaak gesteld (schandstraf), met een gloeiend ijzer gefolterd; haar wordt de tong gekort en zij wordt voor zes jaar uit Vlaanderen gebannen. Dit alles als een gevolg van een spelletje dobbelen, tijdens welk spel zij God en Maria belasterd had door te zeggen: "Ie zal cause winnen in spijte vanGode ende van zynder moeder" ('Ik zal de zaak winnen ondanks God en Zijn Moeder')

Sommige schilders worden beroemd met één schilderij. Francis Barraud is zo iemand met dit schilderij dat een bekend platenlabel werd.
Het hondje noemde Nipper en werd 11 jaar oud. De naam verwijst naar het feit dat hij graag in de kuiten van bezoekers beet. Eigenlijk was hij eigenom van de broer van Francis Barraus, maar toen die in 1887 stierf, adopteerde Francis de hond. In 1895 stierf de hond een natuurlijke dood.
Drie jaar na de dood van de hond maakte Barraud een schilderij van de hond die naar de hoorn van een fonograaf luisterde. Hij herinnerde zich dat de hond geconcentreerd en nieuwsgierig naar de stemmen kon zitten luisteren vroeger. Hij noemde het schilderij 'Dog listening to a phonograph'. DIT is de foto van het originele werk.
Barraud exposeerde het werk en trachtte het werk te verkopen aan de fonograaf-maatschappij, doch die hadden geen interesse. Echter had William Owen van de Grammophone Company wel interesse, maar dan moest de fonograaf wel veranderd worden in hun grammofoon.

Barraud deed de nodige aanpassingen en veranderde de titel van het schidlerij naar 'His Master's Voice'. Het idee kwam van Barraud, als dat de hond naar de stem van zijn overleden baasje luistert. Het logo werd een wereldwijd succes. Het logo werd later door EMI.
Barraud kreeg voor het schildrij zelf 100 pond en werd niet rijk van het succes. Toen hij naderhand in financiële moeilijkheden kwam, deed Grammophone nog enkele bestellingen van copies en kreeg hij de laatste vijf jaar van zijn leven van Grammophone een pensioen (foto 1922). Hij stierf in 1924.

Even ter herinnering hierbij de delen van een kathedraal. Je weet nooit als je deze zomer op cultuurreis bent en je bent elkaar kwijtgespeeld in een kathedraal, dat je een smsje kan sturen in de stijl van 'ik ben in de narthex'.

Weet ook dat als er een crypte is, die gelegen is onder het priesterkoor. Mensen wilden zo dich mogelijk bij het altaar begraven worden (de dichtste plaats bij God). Een kerk is ook steeds naar het oosten gebouwd (licht). Je komt dus de kerk steeds binnen vanuit de duisternis (het westen). Ook moet je bij het betreden vaak een drempel over of trappen opgaan. Dit is symbolisch de grens die je overgaat van de materiële wereld naar de geestelijke wereld.

Krijg je een berichtje dat de ander aan de doopvont staat, dan moet die in het zuidwesten van de kerk staan. En de vrouwenkant is als je binnenkomt links (zuiden), de mannenkant het noorden.

Preekstoelen kunnen links op rechts staan, maar staan veelal naar het altaar toe. Preekstoelen, net als de kruisweg in een kerk, is er pas gekomen in de 16de eeuw met het Concilie van Trente. En de vele stoelen in de kerk staan er pas sedert Napoleon. Die verordende dat mensen op een gemakkelijke manier de dienst moesten kunnen bijwonen en dat de Kerk enkel geld mocht vragen voor een zitplaats. Vandaar dat ze hun kerk volstouwden met stoelen.

Vaak is ook het deel rond het altaar met een verhoog. Symbolisch was dit, naar joodse traditie, het 'heilige der heiligen'. Hier mocht enkel de priester komen. Ook zie je vaak in kerken 'obiits' of 'gedenkborden' (obiit is Latijn voor 'gestorven'). Adellijke families lieten soms een rouwbord maken voor hun geslacht. Ze vermelden dus meestal geen naam, maar het geslacht van de familie en het wapenschild.

Mannen nemen hoofddeksel af, vrouwen niet: Vroeger was blootshoofds naar buiten komen not done. Zowel niet voor mannen als vrouwen. Mannen hadden een hoed, pet of muts. Vrouwen hadden kapjes, bagijnen of hoofddoek. Een vrouw zonder hoofddeksel en met losse haren stond gelijk met een prostituée. Vrouwen mochten dus enkel 'gekapt' de kerk binnen. Voor mannen was dit anders: de hoed afnemen was een teken van respect en eerbied (door de hoed af te nemen verkleinde men zich).

Tot slot nog de getallen en kleurensymboliek
1 • staat voor uniciteit. één God
2 • staat voor de tweevoudige natuur van Christus
3 • de Drie-Eenheid. 
4 • het aantal evangelisten, de windstreken. 
5 • Het getal 5 kan in christelijke context verwijzen naar de 5 wonden van Christus
6 • staat voor inspanning en onvolmaaktheid. In Exodus krijgt de mens de opdracht op 6 dagen te werken en de 7de voor te behouden voor God. 
7 • De 7de dag is de dag waarop God zag dat zijn schepping goed was, zelfs perfect. 7 staat voor heelheid, dankbaarheid, rust en harmonie
8 • het getal van blijdschap en opstanding. Christus stond op uit het graf op de 8ste dag na zijn intrede in Jeruzalem. Zie de soms achthoekige vorm van doopvonten.
9 • staat voor volharding.  de 9 dagen die de leerlingen in gebed doorbrachten in de aanloop naar Pinksteren. 

De kleurensymboliek vind je in bijlage...

Oja: Kathedraal komt van cathedra (bischopsstoel). Dus de kerk aan het hoofd van een bisdom. In Duitsland noemt men het Dom en in Italië soms Duomo. Dit komt van het Latijn Domus Domini (huis van God). Een basiliek is een soort kerk die deze titel krijgt via de paus vanwege historie of devotie. (van basilica dat letterlijk koninklijk gebouw betekent). Een kapel komt van capella (kleine mantel). Is een soort beschermend gebedshuis. De naam is ontleend aan de mantel van St Martinus die hem voor de helft wegschonk.

Bijlagen:
Kleursymboliek Kerk.pdf (43.8 KB)   

Dit schilderij stelt een oude traditie voor: verliefden gingen op halfvasten (vierde zondag in de vastenperiode) elkaar opzoeken voor dit spelletje. Bedoeling was dat men met de pink aan beide kanten trok aan de krakelingenkoek. Wie het grootste stuk had, was gewonnen. Uiteraard hoorde daarbij de nodige drank.
Dit schilderijtje gaat over dit spel, maar ook over valsspelen. Het meisje gebruikt twee vingers om te trekken. De jongen rechts heeft dit door en toont de toeschouwer dat ze vals speelt. Haar vriendin heeft het ook door, want ze heft reeds het glas.

Veel schilderijen uit de Gouden eeuw zijn gebaseerd op emblemata. Een embleem was een tekening die vaak iets moraliserend uitbeeldde, zoals iets religieus, een wijsheid,... Zo ontstonden emblemata: dit waren geschriften met een titel of spreuk, het embleem (tekening) en een moraliserend onderschrift. Vanaf 1600 verschenen ze in Nederland en waren ze heel populair. Ze werden gebundeld in emblemataboeken. Bekendste zijn o.a. die van Jacobs Cats en PC. Hooft. Vooral de 'emblemata amatoria' of liefdesemblemen waren heel populair. Ze waren bedoeld voor jonge mensen om hen wijze raad te geven. DIT is zo een emblemata rond krakelingen...

In Geraardsbergen ken men nog de krakelingenworp, maar die kent een andere traditie. Deze krakelingen (of mastellen) zijn wel iets té groot voor de pink. Bij hen zou het om de sage gaan uit 1381. Toen de vijand de stad wou uithongeren en omsingeld was, smeet men voedsel over de stadswallen als teken dat men overvloed had. De vijand droop af.
Niet echt een unieke sage, want ze komt op meerdere plaatsen voor. Zelfs bij Monty Python

Het kruis had voor het Christendom al een symboolwaarde. Zo kende men in diverse culturen het zonnerad in kruisvorm als symbool voor de zon en het hakenkruis als symbool voor geluk. De eerste christenen hadden het Ichtus-symbool (vis-vorm). 
Het kruis als algemeen christelijk symbool deed pas zijn intrede met Constantinus rond het jaar 300, toen christendom staatsgodsdienst werd. De oorspronkelijke christenen hadden ten andere in het begin hierop kritiek dat men een marteltuig als symbool gebruikte.
Hoe dan ook is het kruis gebleven en kreeg het in de loop der tijden verschillende variaties naargelang de strekkingen binnen het christendom. 
In de bilage hierbij zie je een overzicht van kruisen. Altijd handig op cultuurreizen...

De foto in bijlage is één van de oudste tekeningen van een kruisiging. Het is een graffito die men aantrof in Rome als soort spottekening op de christenen. Het toont een gekruisigde ezel. Het dateert van ong. 200 n. Chr. de tekst erbij is: 'Alexamenos aanbidt zijn God'

Bijlagen:
kruisen.pdf (1.2 MB)   

Tardieu was een Frans historieschilder die succes oogstte na de val van Napoleon. Om het bewind van Lodewijk XVIII te promoten, maakte hij veel zogenoemde historieschilderijen waarbij de tijd van het Ancien Regime werd verheerlijkt: de Restauratieperiode in de geschiedenis.
Waar ik het bij dit schilderij wil over hebben is het thema: de rosières of rozenmeisjes.

In Frankrijk bestond de traditie, die moet stammen uit de tijd van Clovis, dat voorbeeldige, deugdzame meisjes (die uiteraard maagd waren) in het dorp werden verkozen als rozenmeisje. Bij hun huwelijk werden ze getooid met een krans van rozen en kregen ze een geldsom. Zo'n meisje werd een 'rosière' genoemd.
Die traditie bleef voortbestaan ten tijde van Napoleon, in die zin dat bij een speciale gelegenheid zoals een keizerskroning of verjaardig van de Keizer, de steden rozenmeisjes moesten selecteren in hun stad. Deze werden dan uitgehuwelijkt aan oudgedienden uit het leger van Napoleon. De soldaten moesten miimaal één jaar aan het front gezeten hebben. Het koppel kreeg dan normaliter een geschenk van 600 francs.

Zo'n 'marriage de la rosière' waaide ook over in onze streken. Veel steden konden geen rosières aanstellen omdat ze de bruidschat niet konden betalen. Grotere steden konden dat wel. Het spreekt voor zich, als men de keizer goed wilde stemmen, dat men er best aan mee deed.
In Gent waren er rozenhuwelijken bij de kroning van de keizer in 1804 (1 koppel), op 24 april 1810 bij het tweede huwelijk van Napoleon: 14 koppels en op 9 juni 1811 bij de geboorte van de eerste zoon van Napoleon: 10 koppels.
De echtverbintenis gebeurde in het stadhuis. De familie mocht aanwezig zijn, maar mocht niks doen. Vooraanstaande personen fungeerden als getuige bij het huwelijk. Het ging ook gepaard met grote feestelijkheden in de stad.

Het schilderij van Tardieu dateert van 1817, dus na het Congres van Wenen wanneer Louis XVIII aan de macht is. De gebeurtenis die hij verbeeldt dateert van 1799. De aloude traditie van rozenmeisjes bestaat in Frankrijk nog steeds in bepaalde dorpen. Zo is het dorpje La Mothe-Saint-Héray, tussen Poitiers en Niort, toonaangevend en volgens traditie. Het heeft zelfs een 'maison des Rosières'. (foto uit 2023)

Voila, hierbij mijn aprilvis vandaag! Deze is van Clara Peeters die in het Antwerpse werkzaam was.

Ik sta nog elke keer versteld als ik van haar een werk zie. Net als die 'Slapende hond' van Dou, kan ze met de grootdte fijnheid iets op doek zetten. Kijk maar eens naar de druppels water op de tafel rechtsonder. Er zijn 37 werken van haar gekend,allen stillevens.
Over haarzelf weten we omzeggens niks. De grote reden was dat ze geen toegang had als vrouw bij een schildersgilde. Zoiets werd maar in héél uitzonderlijke gevallen toegestaan.

Als ik één van haar werken zie, is het voor mij steeds zoeken naar haar signatuur. Soms deed ze dit met haar naam, soms met een verborgen mini-zelfportretje of soms allebei. Hier signeerde ze linksonder in de rand van het tafelblad.
Op DIT schilderij deed ze het tweemaal: in de heft van het mes vooraan en in het zwarte deksel van de kruik als portretje.