de weg daalt tussen huizen
ik zoek langs afwerende muren
naar alles wat ik ben

gesloten vreemden achter deuren

mijn schaduwen jagen me achterna
wanneer twijfels de steegjes slopen
van een zo grauwe avondrand

verscholen mensen achter ramen

in mijn hoofd zoekt de stilte een weg
en bloed kronkelt over dorpels
van de ondergang

deuren wankelen, ramen verdwijnen,
gebroken glas

ik stap achteruit,
seconden kreunen in de goot
wanneer de nacht de dood belooft

ik struikel over stenen mensen


kerima ellouise ©

‘k was voor jou
niet meer dan
een manier
van ontvluchten
en ik,
een kind,
ik wist niet beter,
wist niet dat jij
in het diepste donker
je vleugels zocht.

‘k gaf mijn glimlach
aan de stilte,
een stilte
waarin leugens
zich nestelden
en jij,
zwaar gewond,
jij wist niet beter,
wist niet dat ik
geen andere ogen had
om de waarheid
te doorbreken.

‘k was voor jou
niet meer dan
je kind,
je eigen kind,
dat sprak over
de dood,
omdat jij,
in je vlucht,
mijn vleugels brak…

vleugels te jong gestorven


kerima ellouise ©



(bron foto :
http://www.
peterjacquemyn.be/
nl/gallery/images_
sculpture/
vleugels.gif

steeds als de stilte
mij met woorden vult,
rijgen mijn handen de
tranen aaneen

zwarte kralen vallen
op de grond,
over mijn gezicht glijden
ze één voor één

in de pijn verloren
raap ik de woorden terug op,
tussen tranen gevallen,
zijn ze verhard tot steen

met geschramde vingers
breekt het touw,
mijn koude hand legt
de stilte om de kralen heen

kerima ellouise ©

Ik draai me om,
geef een vlugge kus
op je wang
- dag jij -

Je glimlach blijft
maar brengt
een stilte in je ogen.
Ik ontvlucht je gewilde handen,
vermijd zo het naderend afscheid.

Even dat moment van onzeker zijn,
van pijnlijke, zoete geuren,
van neerduiken
in een vreemd, warm gevoel.

Ik draai me nog
een keer om,
Zacht streelt
je stem mijn naam
- dag jij -

Ik doe de deur dicht,
de stilte barst het huis uit.
De wind verweeft zich
met mijn tranen.

- Niet huilen –
zeg JIJ
- Ik draag je mee in mij -


kerima ellouise ©

wanneer ik zal gaan,
wil ik geen tranen op je gezicht
denk aan de lichte dagen
die ik heb liefgehad,
hou van mijn dromen
ook al was ik nog zo zwak

wanneer ik heen zal gaan,
wil ik geen duisternis in je ogen
denk aan de fluisterende nachten
die ik heb gedicht,
open mijn stille woorden
ook al verlang ik naar het witte licht

wanneer ik morgen heen zal gaan,
wil ik geen kransen in je armen.
denk aan een rode roos
die ik heb ontmoet,
neem afscheid van gisteren,
ook al ga ik nu voorgoed


kerima ellouise ©