ik duik in jou
mijn dichter
en waan me even
je minnares
op lippen zonder spreken

een eerste geliefde
bemint je niet beter
zoals ik je stem
onder ‘t bundelend licht
van begeren

ik murmel je ’s nachts
in de lucht van mijn longen
kruip in je woorden
om de kou te ontlopen

je bent zo mooi
in de zucht van mijn wereld
achter het raam
van mijn stille verbeelding

mijn handen beven
ik laat je niet gaan

hou je dichter
nog dichter van mij ?

zolang ik je lees
blijf ik bestaan


kerima ellouise ©

 

steeds vaker ga ik
op bezoek bij vrienden
om een stem te branden
in de stilte

- oh, ben je er al lang -


mijn tong vermijdt
woorden die het
geluid van minnaars
of hun drang naar bezit
kunnen verstoren

- meneer lijkt zich te schamen -


ik noem minnaressen
bij naam en staar
mijn zinnen naar
grijze, dove tegels

- mevrouw kijkt langs mijn haren -


al naargelang
de scherpte werpt
het licht me in de schaduw

- ik pas beter bij het behang -


de kamer draait zich ver van mij
en plakt sterren tegen de ramen


kerima ellouise ©

 

de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©



bron foto :http://www.icecreamworld.info/recepten/Coupe%20Dame%20Blanche.htm

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©

lijkt die boom op mij
vroeg ik
woorden
scheurden in wolken

jij las verder
zwart-wit

lijkt die eenhoorn op mij
koos ik
toen een sprookjesland
dichter bij de leugen kwam

jij liep de ochtend uit
doofstom

ik ledigde jouw stilte
in mijn handen
en zweeg

opnieuw


kerima ellouise ©

 

ik leg een zwaluw op mijn mond
en verbreed de zomer
van tuin tot tuin
waar stilte niet zwijgt
noch verwondt

blaadje voor blaadje
en zonder haast
vertraag jij de aarde
voorbij het houten huis
waarin ik jou en mijn dromen
laat wonen

ik raak je aan
juist voor de herfst
als regen valt
wel duizendmaal

jij bent er niet
ook nooit geweest
maar ik heb je lief
heb maar geen vrees


kerima ellouise ©

   bron foto : http://home.twcny.rr.com/lousblues/pages/water-leaf.htm





jij luistert
hoe herfst valt
op blad en wind
in doffe straten

waar het gezicht
schaduw verbleekt
in’t geluidloze gewoel
van blinde dagen

over de brug
stroomt te vaak regen
naar spiegelruiten
die verzinken in onbeminde kamers

jij hebt gehoord
en stormen begrepen
maar de nacht is moe

heeft mij
en het uitgeputte blad
in de stad weggevreten


kerima ellouise ©

 

doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen


kerima ellouise ©

ik betreed het ondergrondse geluid
waar de zelfgeslagen letters van mijn zerk
de maden overtuigen dat ik niets anders ben
dan wat schimmelende duisternis

nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold,
lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven,
schreiden in mijn hongerende ziel om het
grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde

en nog voor het uur dat de avond stil viel
wierp ik mijn schaduw ver vooruit

het graf bedekt nu mijn zwijgen
naaktheid die ik voor jou had geuit


kerima ellouise ©

Vreemd verbonden







langzaam zal mijn naam
een herinnering worden
wanneer de tijd zich vult
met grenzen uit verleden

wat ik ingehouden bezit
is slechts een rimpeling

- te min en vluchtig
om aan te raken –

gewenste dromen
het grote, onmogelijke woord
alles zal zich neerleggen
in wat ik was

een spoor achterlaten
in wat even heeft bestaan

vandaag


kerima ellouise ©

het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht


kerima ellouise ©

 

ik zag een kind vallen uit een boom
het ademde een woord. een eerste woord.
blind. vader bevroor

het kreeg omtrek en wat vormen
hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht.
donker. het kind bevroor

de wind liet niets blijken en schoof verder
voorbij het veld van verborgen mos.
doof. moeders gehoor

ik zag een kind sterven
en raapte het op
onder de onbuigzame boom


­kerima ellouise ©

 

hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen

blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis

achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken

het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet

maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden

op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen


kerima ellouise ©