de geur van afwezigheid
in stilte bekranst
dooft geen sterren

in de zomer noch in de herfst

er zijn soms
geen woorden in gedachten
die lichtslierten laten stijgen

in de dag
of in het avondzwijgen

nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom
beeft zacht en in zichzelf verloren
een tengere vogel
nog diep gebogen

met angst om haar vleugels
op een traag windblad
te laten drogen

en ook al breekt haar schaduw
nog door een ommuurde nacht

het zielsgefluister in haar naam
zal haar stem leiden
naar de lichtsterren van de dag


kerima ellouise ©


opgedragen aan Meltem

 

scheef septembert de dame
- Blanche genaamd -
een grijs, wollen hoedje

de zon en mijn hallo voorbij
zet ze zich met brede heupen
naast de wolken

de bloemen op haar boezem
omhelzen mijn wangen en
de schoot van de buurman

ze vangt de middag
op hangende lippen en
suikert haar koffie met
verzonnen verhalen

klokgelui vouwt
haar servet samen met
enkele afscheidswoorden

ze steekt de wind
onder haar hoedje en
net zoals vorige week

- dag oma -

lacht ze haar hart
omvangrijk open


kerima ellouise ©



bron foto :http://www.icecreamworld.info/recepten/Coupe%20Dame%20Blanche.htm

 

een zucht trekt door de tijd
en ik vergeet
doe toch alsof

mijn stem wordt trager
zwaarder of misschien
juist ijler

vreemd knikt
het tweeduister
mijn mond
naar zinnen
omlaag

waar mijn angst
woorden zeist
verder voorbij

het weigerend zelfbedrog
en mijn verminkte
zielenbeeld

ik vergeet
doe alsof

ik vergeet

net zolang
tot ik vergeet


kerima ellouise ©

lijkt die boom op mij
vroeg ik
woorden
scheurden in wolken

jij las verder
zwart-wit

lijkt die eenhoorn op mij
koos ik
toen een sprookjesland
dichter bij de leugen kwam

jij liep de ochtend uit
doofstom

ik ledigde jouw stilte
in mijn handen
en zweeg

opnieuw


kerima ellouise ©

 

ik leg een zwaluw op mijn mond
en verbreed de zomer
van tuin tot tuin
waar stilte niet zwijgt
noch verwondt

blaadje voor blaadje
en zonder haast
vertraag jij de aarde
voorbij het houten huis
waarin ik jou en mijn dromen
laat wonen

ik raak je aan
juist voor de herfst
als regen valt
wel duizendmaal

jij bent er niet
ook nooit geweest
maar ik heb je lief
heb maar geen vrees


kerima ellouise ©

   bron foto : http://home.twcny.rr.com/lousblues/pages/water-leaf.htm





jij luistert
hoe herfst valt
op blad en wind
in doffe straten

waar het gezicht
schaduw verbleekt
in’t geluidloze gewoel
van blinde dagen

over de brug
stroomt te vaak regen
naar spiegelruiten
die verzinken in onbeminde kamers

jij hebt gehoord
en stormen begrepen
maar de nacht is moe

heeft mij
en het uitgeputte blad
in de stad weggevreten


kerima ellouise ©

 

doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen


kerima ellouise ©

ik betreed het ondergrondse geluid
waar de zelfgeslagen letters van mijn zerk
de maden overtuigen dat ik niets anders ben
dan wat schimmelende duisternis

nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold,
lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven,
schreiden in mijn hongerende ziel om het
grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde

en nog voor het uur dat de avond stil viel
wierp ik mijn schaduw ver vooruit

het graf bedekt nu mijn zwijgen
naaktheid die ik voor jou had geuit


kerima ellouise ©

Vreemd verbonden







langzaam zal mijn naam
een herinnering worden
wanneer de tijd zich vult
met grenzen uit verleden

wat ik ingehouden bezit
is slechts een rimpeling

- te min en vluchtig
om aan te raken –

gewenste dromen
het grote, onmogelijke woord
alles zal zich neerleggen
in wat ik was

een spoor achterlaten
in wat even heeft bestaan

vandaag


kerima ellouise ©

het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht


kerima ellouise ©

 

ik zag een kind vallen uit een boom
het ademde een woord. een eerste woord.
blind. vader bevroor

het kreeg omtrek en wat vormen
hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht.
donker. het kind bevroor

de wind liet niets blijken en schoof verder
voorbij het veld van verborgen mos.
doof. moeders gehoor

ik zag een kind sterven
en raapte het op
onder de onbuigzame boom


­kerima ellouise ©

 

hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen

blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis

achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken

het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet

maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden

op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen


kerima ellouise ©

 

jij zag hoe mijn jurk versmalde
samen met het uitzicht van
een zwart omrande boord

ik keek naar rood gekraste ogen
kleedde me met schaduwen en
verborg zo mijn magere lijf

bloemen waren er in overvloed
die dag dat ik mijn mond bedekte
met een marmeren rozenblad

jij hebt me begraven gezien
toen alles zwijgend werd en
ik het liefhebben op stenen schreef


kerima ellouise ©

Photographer : Frits Elders ©





er is sneeuw voorspeld
de wind aarzelt
wanneer ik woorden schrijf
in de kille schaduw van de winter

ik haast me door het gebladerte
schraap zinnen van stugge takken

voor deze zich overgeven
aan het troosteloze gerucht
van gewillige, grijze wolken

vanuit de aarde
verkondigen ze het sterven
terwijl de nacht wordt meegesleept
in de herberg van mijn angsten

ik houd de adem in
en langzaam, met twee handen
krassen blauwe vingers
de winterstilte op mijn graf


kerima ellouise ©

jij legde de schaduw
naast het smalle pad
terwijl de wereld was verlaten
al ver voor het komen van de nacht

aan de bosrand
met een handvol bladeren
trad een voorzichtige eik
nog nabij om zo oud
de gebroken herinneringen
in het sterven te verjagen

wil je niet in de zon gaan staan
vroeg jij
want de zon draagt niet jou
maar jij draagt haar

en nooit zal ik nog zijn zoals ik was


kerima ellouise ©

 

waarom schreeuw ik
ik weet er is geen andere weg
want elk woord was op voorhand
al gedoemd tot sterven

waarom droom ik
wanneer ik beter over
dood kan spreken in
mijn leeg verloren lichaam

al wat bestond lees ik
met stompe letters
want ik sterf in jou
eer je bestond

ik schrijf mezelf weer
in de scherpe hoek
waarin ik beter
had gebleven

ik had het kunnen weten


kerima ellouise ©

 

er staat een boom
vlakbij mijn raam
het is een treurwilg

zijn tranen kruipen
naar de winter
losgeraakt
doorheen de nacht

ik wil niet zien
waar de zomer ligt
of waar ik mijn adem
heb achtergelaten

ik vlucht wel verder
op stille voeten
ontkleed mijn dromen
van ster en maan

want de lippen
die mij hebben gekust

ze doofden na lust
en vergaten mijn naam



kerima ellouise ©

 

 

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
zong jij
en ik begreep je woorden van groot geluk

want uit mijn mond zweefde
een glimlach naar de Japanse zomer
een oud geheim
nu op alle winden vrij

ik weet dat toen de nacht viel
tussen het klavier en romantiek
jij verder droomde in je eigen zonnetuin

en ik met mijn laatste zekerheid
de ogen sloot en onder zachte regen
de letters vergrootte

in de klanken van je hele zijn


kerima ellouise ©

 

ik praat met jou
geen woordentaal
spreek noch hoor ze
in het Drents

jij raapt de klanken
van ontmoeten
schommelt ze zacht
en als mens

het beeld blijft
aan mezelf gelijk
in het ademen
van het bloed

vol eenvoud
in je hele zijn
plooi je letters
zonder woordenboek


kerima ellouise ©


opgedragen aan F.E.

 

photographer : Frits Elders ©

ik heb de stilte ontmoet
niet achter in mijn tuin
waar de buurvrouw onbarmhartig
haar woorden laat veren
slordig uit de bodem geschraapt

zo denk ik, rechtop staand
zonder bewegen
onder de late lucht

het is nu zomer en met
vlinderfladderende armen
snijd ik vogels en
paarse wolkjes uit
het licht omlaag

vol gedragen bruidsvluchten
die in stille verwachting
het behoedzaam tasten
in zachte kleuren drenken

ik ga zitten
en kijk hoe schaduwen
langzaam uit de aarde komen
hoe stil de stilte wordt

en denk
was jij maar hier
ik zou je de dromende heide schenken


kerima ellouise ©