"Ouden end" afgesneden Leiearm Bachte Maria Leerne foto 3
"Ouden end" afgesneden Leiearm Bachte Maria Leerne foto 4
Metalen ophaalbrug "Astene sas" Op de achtergrond het sashuis met museum.
Storm over Ooidonk, een eeuwenoude beuk heeft het niet overleefd.Ons Silvie poseert op de sokkel van het slachtoffer.
Nog een beuk die gesneuveld is, gelukkig viel hij niet op de "tempel"
Ruiselede tot Leerne
400 jaar genealogische en demografische omschrijving
02-04-2006
Vlaanderen - 2e vervolg
5 september 1906
De bisschoppen hebben naast hun standpunt over de vernederlandsing van het vrij middelbaar onderwijs ook hun mening over het taalgebruik in het hoger onderwijs bekend gemaakt. Ze vinden dat het Nederlands als onderwijstaal niet op gelijke voet staat met het Frans, zeker niet aan de universiteit. Wetenschap en cultuur reiken buiten onze landsgrenzen, en voor het hoger onderwijs dient volgens hen een taal met internationaal karakter gebruikt te worden. Een Nederlandstalige universiteit zou ipso facto op een lager niveau staan, aangezien de Franse cultuur hoger staat dan de Vlaamse Dit standpunt zal hoogstwaarschijnlijk heftig verzet uitlokken bij de Vlaamsgezinden, die steeds meer voor de vernederlandsing van de Gentse en Leuvense universiteit ijveren.
Als hertog van Brabant en als koning volgde Leopold II zijn vaders voorbeeld. Herhaaldelijk betuigde hij zijn sympathie voor de taal van Vlaams België, maar hij sprak steeds Frans. Zelfs wanneer hij op Vlaamse adressen kwam zoals bij zijn huwelijk in 1853 in Antwerpen. Ook wanneer hij de leiders der Nederlandse Congressen van Antwerpen plechtig ontving in 1873 en in 1876 in Brussel en eveneens in 1886 wanneer hij werd ontvangen door de pas opgerichte Koninklijke Vlaamsche Academie.
De vraag werd gesteld of het derde geslacht van onze koningen ook Vlaams-onkundig zouden blijven.
De vermoedelijke erfprins, zoon van de broer van de koning, prins Boudewijn.
Uit verscheidene hoeken werd druk uitgeoefend om ons moedertaal aan te leren. Zelfs in 1847 werd Hendrik Concience, toen griffier bij de Koninklijke Academie van Schone Kunsten te Antwerpen door een Koninklijk Besluit aangesteld als leraar in de Vlaamse taal en letterkunde van de hertog van Brabant en van de graaf van Vlaanderen. Wat allemaal gebeurd is voor en achter de schermen, weten we niet maar een feit is dat Concience nooit een Vlaamse les heeft gegeven aan de zonen van koning Leopold I.
Paul Fredericq, schreef in zijn Schets eener Geschiedenis der Vlaamsche Beweging dat de bewoners van het graafschap Vlaanderen en van het hertogdom Brabant, de voorvaderen der tegenwoordige Vlamingen van België, tijdens de middeleeuwen en tot op het einde der 16° eeuw aan het hoofd der Europeesche beschaving stonden.
In de loop der godsdienstige beroerten van de Geuzentijd werd hun het beste van hun bloed afgetapt en bij de zegepraal van Spanje en van Rome, na de val van het protestantisme in de Zuidelijke Nederlanden, volgde een ontzettende uitwijking naar het noorden, een uitwijking van de veerkrachtigste en rumoerigste onzer inwoners.
De ontvolking van steden en dorpen, de sluiting der Schelde, de censuur der Rooms-katolieke geestelijkheid, de verwildering der lagere scholen, de verfransing der hogere standen in de colleges der geestelijkheid en in de nonnenpensionaten, de algemene verkwezeling, gevoegd bij de rampen der Europese oorlogen, die gedurende twee eeuwen op ons grondgebied door de grote mogendheden gevoerd werden, al die omstandigheden tegelijk en meer andere nog veroorzaakten na 1600 een stoffelijk en geestelijk verval, dat van de Vlamingen der 17° en 18° eeuw onder de Spaanse, Oostenrijkse en Franse heerschappijen ene der verachterdste bevolkingen van gans Europa had gemaakt.
(uit "Vlaamsch België sedert 1830" Uitgave van het Victor De Hoon-fonds 1906)
De Franse republiek en keizer Napoleon I wilden het Vlaams uitroeien!
Het gebruik van de taal werd verboden. De straatnamen moesten verfranst worden, om maar één voorbeeld te noemen. De Vlaamse bladen werden afgeschaft en verkregen slechts in 1812 een bijzondere gunst. Ze kregen de toelating om met een Franse vertaling te verschijnen.
Vanaf 1795 werden de geboorten- huwelijken en overlijdensregisters in het Frans opgesteld.
Zelfs toneelstukken in het Vlaams waren uitgesloten en werden later toegelaten indien ze uit een Vlaams en een Frans toneelstuk zouden bestaan.
Vuylsteke zegt; Deze ontvlaamsing die gedurende twintig jaren het bestuur, de wetgeving, het rechtswezen, het onderwijs, de drukpers, het toneel en tot de gewone daden van het bijzonder leven omknelde; die Fransche alles overweldigende, alles dwingende overheersching, waarvan niemand, gedurende twintig jaren, het onverwacht einde kon voorzien of zelfs verhopen, droeg spoedig de gewenschte vruchten
Julius Vuylsteke, geboren te Gent 10/11/1836 (enkele dagen nadat de schrijvers; Jan Frans Willems en Jan Baptist David de Maetschappij tot Bevordering der Vlaemsche Tael en Letterkunde stichtten)
Nadat hij een tijd advocaat was geweest werd hij boekhandelaar.
Hij schreef verscheidene poëziewerken, waaronder Zwijgende liefde (1860) en Uit het studentenleven en andere gedichten (1868)Verzamelde gedichten (1887-1891) en verder werd een postuum verzameld werd uitgegeven in 1905 Klauwaard en Geus
In 1852 richt hij aan de Rijksuniversiteit Gent de eerste Vlaamse studentenvereniging op t Zal wel gaan
Hij was secretaris van het Willemsfonds in 1862 en werd later ook voorzitter. Vuylsteke zag het Willemsfonds als een vereniging voor volksontwikkeling.
In 1869 was Vuylsteke de enige Vlaamsgezinde in de Gentse gemeenteraad.
Buiten, en vooral na zijn politieke werken, had hij grote aandacht voor de geschiedenis van Vlaanderen.
Hij overleed te Gent op 16/01/1903 (exact 2 maand nadat Stijn Streuvels zijn eerste roman publiceerde Langs de wegen)
G.D..Minnaert schreef in België in vogelvlucht over de Vlaamse bodem, hetvolgende;
Niets oefent zoo grooten invloed uit op de vorming van een volk, op zijn wijze van leven, op zijn bedrijf en karakter, op zijn kunst en zijn taal, dan de bodem, waarop het zich vestigt.
Klimaat, vorm en ligging, hoogte en laagte, geologische bouw, minerale voortbrengselen, richting en rijkdom van water, nabijheid der zee, insnijding der kusten, duizenden betrekkingen van grond, lucht en water, planten en dieren, heel de omringende natuur met haar verschijnselen, haar duizenden vormen en kleuren, de eindelooze wisseling van haar leven, dit alles grijpt voortdurend en diep in het menschelijk organisme in, en bepaalt voor een groot deel het type en karakter, de ontwikkeling en de toekomst der bewoners.
Maar ook die bodem ondergaat op zijn beurt den invloed van den mensch. Waar zijn nasporende geest zijn natuur onderzoekt, ontsluiert hij hem zijn duizendjarige verborgenheden, zijn schatten en krachten. Die kennis heeft hem er toe geleid, om den grond naar zijn behoeften te plooien, zijn heerschappij er over uit te breiden, zijn kracht van voortbrengen te vermeerderen.
De grond, dien wij ons vaderland noemen, getuigt van menigvuldige omwentelingen, die zijn gedaante voortdurend hebben gewijzigd. Overal, in steen en in zand, vinden wij daarvan de duidelijkste sporen, die elkeen, bij een weinig nadenken, in staat stellen, zich min of meer een voorstelling te vormen van die oude voorhistorische tijden.
Gillis Desideer Minnaert, geboren te Gent 4 maart 1836, was opgeleid als onderwijzer in de toenmalige Rijks Normaalschool in Lier. In 1857 werd hij hulponderwijzer benoemd in een stadsschool in zijn geboortestad Gent. In 1859 werd hij als onderwijzer aangesteld aan de voorbereidende Normaalschool te Gent. In 1863 werd hij leraar Nederlandse Taal en Letterkunde benoemd, aan de pas gestichte Gentse Normaalschool. In 1865 werd hij onderbestuurder van dezelfde Normaalschool en eveneens in 1865 als bestuurder van de eerste Stadsbetaalschool te Gent.
In 1862 gaf hij een stel Nederlandse leesboeken uit. In 1872 gaf hij twee bloemlezingen uit, de ene te Gent voor het uitgebreid lager onderwijs en een te Leiden voor het middelbaar onderwijs, bij deze laatste een beknopte geschiedenis der Nederlandse Letterkunde.
Hij leverde veschillende bijdragen in tijdschriften. Hij was bestuurslid van het Willemsfonds en was er ook de voorzitter van in 1905.
Hij schreef verschillende letterkundige werken met filosofische inslag.
