Hoewel de foto, die ik gisteren op mijn blog zette, doet vermoeden, dat wij op Terschelling mooi zomerweer hadden, bewijst deze foto dat het merendeel van onze vakantiedagen dit beeld vertoonde, maar ook regendruppels kunnen je intrigreren.
We zijn weer op onze basis teruggekeerd na een drie weekse vakantie op Skylge, zoals de Terschellingers hun eiland noemen. Bij aankomst zagen we in de haven de oude vertrouwde zeesleepboot "Holland" liggen, die daar voor een paar weken lag afgemeerd. In de jaren '50 ging ik met een aantal vrienden voor het eerst naar Terschelling en de overtocht vond toen ook plaats met deze zeesleper, want de huidige veerboten waren er toen nog niet. Het was een belevenis om op de voorplecht te staan wanneer het Vlie werd gepasseerd. In deze zeearm kwam het water van de Noordzee en de Waddenzee met elkaar in verbinding en dat gaf nogal wat deining, waardoor de kop van het schip behoorlijk op en neer danste. Voor ons jongens was dit het einde ! De "Holland" was toentertijd het paradepaardje van Rederij Doeksen en in die tijd ook de grootste zeesleper met meer dan 250 bergingen! Thans is het een varend museumschip, dat door vrijwilligers en een stichting wordt gerund.
Vandaag de heetste dag van juli, dus rust op de plaats. Gisteren fotografeerde ik langs het Paterswoldse Meer en daarom vandaag een vervolg. Hoe deze plant aan de waterkant heet , weet ik helaas niet, maar ik vond het de moeite waard om er een plaatje van te schieten.
Vandaag een reactie ontvangen van Thor-able , dat deze plant de mooie naam 'Eupatorium Cannabinum' draagt en in het Nederlands 'Koninginnekruid'. Bedankt Fred!
Deze waterski-ster laat een spoor van golvend water achter zich in de avondzon om even later het evenwicht te verliezen en in het koele water te belanden. Is er een betere sportbeoefening te bedenken in deze warme tijd ? Ik denk het niet!
In deze dagen met voor ons klimaat toch veel te hoge temperaturen word je lam geslagen en zoek je rust en koelte, alhoewel echte koelte nu ook weer niet lukt. Het is dan heerlijk om tegen zonsondergang, als het werkelijk iets afkoelt,een ommetje te maken op de fiets, waarbij je dan ook een zuchtje wind op je weg vindt. Zo fietste ik langs de boorden van het Paterswoldse Meer en 'schoot' dit plaatje, dat een intense rust uitstraalt: het einde van een hete dag !
Vandaag een tegenhanger van de oude bouwtrant in het centrum van onze stad. De laatste jaren rijzen er veel gebouwen uit de grond onder architectuur van hedendaagse architecten en bouwmeesters. Bijgaande foto van het Financieel Adviescentrum van de Rabo-bank is daar een voorbeeld van. Het gebouw ligt aan de uitvalsweg van Groningen, die aansluit op de A7 richting Duitse grens. Geïnspireerd door het succes van de Rabo-ploeg in de Tour de France vond ik dit een toepasselijk plaatje.
Bijzonder is het perk, waarin twee 'bekroonde' letters de aandacht opeisen van de bezoeker. Op bijgaande foto is duidelijk de letter A te herkennen van de vrouw van Willem Frederik: Albertine Agnes.
In deze oase van rust in het centrum van Groningen komen mensen tot zichzelf in de theetuin, waar privacy is gewaarborgd doordat de tafeltjes niet dicht op elkaar staan. Ik sluit hiermede mijn bezoek aan de Prinsenhof af.
Bijgaande tekening - de "vogelvluchtkaart" van Egbert van Haubois- uit 1637 toont aan dat de tuin van de Prinsenhof toentertijd al moet hebben bestaan. In de 17e eeuw werd de oude vestingwal afgebroken tijdens de uitleg van de stad en werd er op verzoek van stadhouder Ernst Casimir in 1626 een 'gaerde' aangelegd. De stadsbouwmeester kreeg opdracht een plan voor de nieuwe tuin te ontwerpen en dat ontwerp is waarschijnlijk zichtbaar op de kaart van Haubois.
Nog in dezelfde eeuw onderging de tuin een verandering. De muur, die de tuin afsloot van de Turfsingel, kreeg een toegangspoort met zonnewijzer, maar Willen IV vond dit in 1730 nog niet fraai genoeg en na een opknapbeurt van de gebouwen kwam de tuin aan de beurt. Hij liet de 'kunstigste' zonnewijzer van Nederland maken.
Foto: De achterzijde van de Prinsenhof met een gedeelte van de tuin.
Na 1800 raakte het geheel in verval. De zonnewijzer werd naar elders verplaatst ende tuin werd gebruikt als marechausseemanege en opslagplaats van bouwma-terialen en kipkarretjes. Pas na 1936 werd er met het herstel begonnen. Eerst in 1953 keerde de zonnewijzer terug, waarvan men met enige moeite niet alleen de tijd, maar ook het mogelijk aantal geschenen en nog te schijnen aantal uren zon kan aflezen.
Opmerkelijk is de Latijnse spreuk, die de bovenkant van de zonnewijzer in de Prinsenhof siert:
"De verleden tijd is niets, de toekomende tijd is onzeker, de tegenwoordige tijd onstandvastig; zorg dat Gij dezen, die alleen de Uwe is, niet verliest !."
Dit straatje met de naam Turfstraat leidt ons naar de buitenzijde van de Gardepoort. Aan de rechterzijde waren vroeger de stallen, doch deze zijn later verbouwd tot woningen. Het is dit straatje, waar vier jaren herinneringen van me liggen, want schuin tegenover de Gardepoort was in de jaren '40 de Prinsenhof ULO gevestigd, de school waar ik in 1948 mijn ULO-diploma behaalde. De school is inmiddels afgebroken en vervangen door hedendaagse woningen.
De naam Turfstraat herinnert aan vroeger tijden toen op de kade langs het kanaal turf uit de Veenkoloniën door binnenschippers werd gelost. De straat langs het kanaal heet ook nu nog Turfsingel.
