Die tjtjtjuu staat voor een vette vloek... gisteren een verslag opgemaakt van mijn pover en ver van avontuurlijk leventje en net voor ik het wilde posten ging het in rook op... zomaar verdwenen vergezeld van de moed om terug te beginnen... zodoende doe ik het nu met een fris en pas gekamd koppeke... tja vorige weeek was ietwat hectisch voor mij dan toch... ik moest de nieuwe poetshulp inwerken... een jonge Albanese dame die hier al woont van 2010 en redelijk uit de voeten kan met het nederlands... dat is al iets want ik hou wel van talen... heb ooit wat Pools willen leren... dit voor mijn allereerste Poolse hulp maar verdorie is me dàt een moeilijke taal... nu wil ik er zelfs niet meer aan beginnen... dus die hulp doet haar best... is vriendelijk en gewillig maar kan echt niet tippen aan de vorige... jammer maar niks aan te doen... ik ben al blij dat ik eindelijk wat hulp heb... zoon wilde komen met de hond maar het begon weer te stortregenen en ik ben niet zo verguld met een natte grote harige hond in een pasgepoetst huis... dus noppes... zondag kwamen dochter en schoonzoon met een verlate moederdagbloementuil... ze zaten in augustus in Kreta... maandag grote wasdag... dinsdag die gastroscopie... ik heb me dit keer zalig in slaap laten brengen... een roesje noemden ze het daar... na het nodige gezoek en geprik want blijkbaar heb ik weerspannige aders ben ik vertrokken en na een dutje terug wakker geworden in een andere kamer... de dokter heeft een biopsie genomen maar ik vergat te vragen van wat... ze heeft niets gevonden... dus geen gezwel of ontsteking... nu afwachten op de uitslag van die biopsie... zij was er precies heel gerust in en ik... ja... ik vraag me dan wel af waardoor mijn klachten komen... zal maar heel rustig blijven doormodderen zeker... dat rustig is wel niet zo gemakkelijk want 't manneke maakt soms rare sprongen en echt rustig wordt je daar niet van.

Over het weer kunnen we niet klagen... de tuin staat er prachtig bij en het gazon heeft er al vele jaren niet zo schitterend uitgezien... wel even moeten maaien want we moesten ons haast een weg banen met een machete... nu nog wat struiken bijsnoeien en we zijn klaar voor de lange winter... ik moet ook nog vertellen over mijn heldendaad... haha... toen ik maandag boven aan mijn computer zat hoorde ik voortdurend gestommel achter mij en dacht dat de buren wel heel druk bezig waren... ik ging toch maar eens kijken op het terras ernaast waar de ramen open stonden en er lag een koolmeesje op de vensterbank... op zijn rug... ik rolde het voorzichtig om en het bewoog... ik ben op die punten niet echt een heldin maar als het moet doe je het dus heb ik dat beestje in beide handen opgeschept en buiten gelaten... het vloog direct weg zonder eens merci te zeggen... ik toch tevreden en al blij dat het MAAR een meesje was en geen grote spin.

Nog even dit... ik heb onlangs een wandelstok gekocht... zo'n opvouwbaar ding... dit omdat ik soms wat evenwichtsstoringen heb... en ja ik draag het dan opgevouwen mee maar had nooit de moed om het te gebruiken... tja die vrouwelijke ijdelheid nietwaar... tot gisteren toen ik terug kwam van de kliniek... ik heb mezelf eens een schop onder mijn derriere gegeven en klapte het ding uit... het helpt enorm want je voelt je zekerder... toen ik mijn straat bereikte kwam de twijfel opzetten maar ik heb doorgezet met de gedachte van "laat ze maar lachen"... er was echter geen kat te bekennen in heel de straat... de grens is wel overschreden... heel je leven moet je je aanpassen aan de omstandigheden en je leeftijd en dat is echt niet gemakkelijk... wat gaat de volgende stap zijn?

06-09-2023 om 10:21 geschreven door Myette

Vandaag had ik een redelijk goeie dag... in de voormiddag vlug mijn strijk gedaan voor ik weer plat zou vallen... dan mijn kot opgeruimd en die rug begon weer te kreunen... toch maar een dafalganneke genomen en gaan rusten... na het middagboke weer vlug nectarinenmoes gemaakt en dan was mijn actieve periode weer opgesoupeerd... ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen om mijn ingewanden te beschermen maar ojee pijn lijden is ook niet erg plezant dus... dan de tuin in en de namiddag in gezelschap van mijn boek doorgebracht in redelijke toestand... tegenwoordig ben ik al opgetogen als de pijn niet te erg wordt... nog 9 dagen en dan zie ik de dokter... zoon belde en die zit ook nog altijd in de put door die toestanden met zijn "vriendin"... ik zou willen dat hij er eindelijk eens de stekker uittrekt maar nee... telkens dat mens belt en hem fleemt trapt hij er weer in... gggrrrr... vrouwen... een pest!!!

Ik ben eigenlijk best tevreden over de voorgaande dagen... niettegenstaande mijn handicaps heb ik het toch klaargespeeld de grote en kleine was af te werken... de vloeren van het hele huis met de mop te bewerken... ik sta elke keer weer versteld hoeveel stof wij twee oudjes kunnen vergaren... de strijk te doen... te koken en af te wassen... mag ik even fier zijn... wat ik nog vergeet te vermelden is dat ik op 2 september een nieuwe poetshulp krijg... eindelijk!!!

Dat was het voor vandaag... niet veel soeps maar ja dat is tegenwoordig mijn leven... het avontuurlijke deel is onherroepelijk voorbij... soms spijt me dat maar ik troost me dan met mijn herinneringen... de vele leuke momenten met de kinderen en de vrienden... ik kan soms nog zitten grinniken als ik aan sommige grappige toestanden denk... en dan heb je ook nog boeken waarin je je kan verliezen in een andere wereld.

23-08-2023 om 21:03 geschreven door Myette

Lieve bloggers... vandaag voel ik me een tikkeltje beter na de hele week in de lappenmand te hebben gelegen... maag- en darmproblemen om wanhopig van te worden... en alsof dat nog niet genoeg was die verrekte rug die maar niet wil herstellen... dus bibi hier lag in zak en as zichzelf te beklagen... eten durfde ik bijna niet uit schrik voor de gevolgen... resultaat weer 1 kg minder mee te slepen... iets waar ik vroeger om gejubeld zou hebben maar wat me nu schrik aanjaagt... tja je krijgt nooit wat je echt zou willen in het leven... momenteel heb ik nog wel last van die maag en de bijhorende atributen maar minder en dan komt er terug wat hoop bovendrijven... ik heb wel een gevecht moeten leveren om een dokter te bereiken... bellen naar de kliniek waar ze gewoon niet opnemen en je zit te luisteren naar wanklanken tot je de moed opgeeft... dan via de website na eindeloos zoeken toch een formulier gevonden om een afspraak te maken... die website stond eindeloos vol allerlei gegevens maar dat formulier zat goed verdoken... ik was zo wanhopig dat ik bleef zoeken en ik heb een afspraak kunnen lospeuteren maar wel in september... dat wordt een gastroscopie want zo kan het niet verder.

Een poetshulp heb ik ook nog niet kunnen bemachtigen en maar eerst in september krijg ik "misschien" iemand... die iemand moet dan nog willen... hoop doet leven en zo leef ik inmiddels met hoop op een goede uitkomst... wie in hetzelfde geval zit is mijn zoon die aan het lijntje wordt gehouden door die "vriendin"... ik heb een donker vermoeden dat ze een spelletje speelt en hij heeft ook zo zijn twijfels maar zodra ze hem belt zit hij weer aan haar haak... ik begin dat mens stilaan te haten... hij zit onder de stress en mijn goede raad wordt niet in dank aangenomen... hij lijdt en ik lijd met hem mee... funest voor je gezondheid.

Dit was het voor vandaag... niet bepaald leuk maar ik wilde alleen maar even laten weten dat ik nog leef... weliswaar in overlevings modus maar ik ben er nog.

Ik hoop dat jullie "moederkesdag" prettiger was dan de mijne want dat was een beddag... bedankt degenen die me een wens stuurden.

16-08-2023 om 00:00 geschreven door Myette

Hoi ik ben er terug... niet juichend en ook "hout vasthoudend" maar ik heb besloten me niet te laten kisten en de problemen de nek om te wringen... gisteren had ik voor de eerste keer wat minder pijn en dan komt de hoop opzetten... ik begon dus al met een plan opmaken en morgen begin ik eraan... het is alleen ellendig dat ik die plannen nooit helemaal kan uitvoeren want zoals het gezegde is "mijn ogen zijn altijd groter dan mijn buik"... ik ga dus bescheiden zijn en elke dag één kamer uitspitten... dit voor het poetsen... dan nog het gevecht aangaan met de ziekenkas voor de terugbetaling van mijn tandzorgfactuur... die kreeg ik vrijdag met een bedrag om U tegen te zeggen... je krijgt wel ongeveer de helft terug van de ziekenkas maar de rest zou moeten komen van de bijkomende verzekering en dàt is nu net het probleem... ik heb er al eens voor gebeld wat me bijna een zenuwinzinking bezorgde omdat ik van de ene naar de andere werd gestuurd en niemand kon mij de nodige inlichtingen bezorgen... ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden op nog eens van hetzelfde... de driemaandelijkse premies opvorderen gebeurt altijd stipt maar owee als ZIJ moeten betalen... ik heb me al omgord voor de strijd... haren zijn geknipt... extra douche genomen... alle onderdelen bijgewerkt... nagels gelakt.. en dàt alleen om te telefoneren... moet je eens denken wat ik zou doen moest ik persoonlijk naar hen gaan... ja een propere jeans misschien?

De week verliep redelijk rustig... 't manneke deed bijna normaal tot gisteren... hij ligt in de knoop met digitale uren... nu heb ik een vertaallijst voor hem gemaakt zoals : 

13 u = 1u, 14 u = 2 u,  enz. enz.

ik dacht probleem opgelost... vergeet het maar... ik moet elke keer tekst en uitleg komen geven en soms gaat het erin maar gisteren dus niet... gevolg een huilpartij en hij ging slapen... dan zit je daar met je boek en je kop vol zorgen en je avond is om zeep... deze ochtend was hij weer gewoon en ik heb hem zelfs de douche in gekregen zonder ruzie... nooit één moment van verveling hier.

Waar die kop van mij ook vol van zit zijn de zorgen om zoonlief... hij had al enkele maanden een vriendin via een site gevonden... het klikte wonderwel en ze was akkoord hem te ontmoeten live... dat werd elke keer maar uitgesteld om diverse redenen... ik had al lang mijn bedenkingen maar ja je mag je niet moeien met het leven van je volwassen kinderen... ik waarschuwde hem alleen om voorzichtig te zijn... hij heeft nu eindelijk ingezien dat ze hem alleen aan het lijntje hield... wat die meiden bezielt begrijp ik niet... halen ze daar een kick uit om met de gevoelens van mensen te spelen... dus zoon zit in de lappenmand en zoals het moeders betaamt zit ik er mee in... hij voelt zich vernederd en gebruikt en dat is een erg naar gevoel... hij heeft ook altijd pech en dat begon al als kind... hij is weliswaar harder geworden maar toch... op den duur begin je te denken dat je niets waard bent... dan mag je als moeder hem nog zo oppeppen... dat telt niet echt mee... hij is van het soort wit of zwart... hoog of laag... tussenin bestaat niet... het ene moment plaatst hij iemand op een wolk tot die iemand hem teleurstelt en dan valt die pardoes de diepte in zonder pardon... wat ik ook al probeerde hem tussennuances te leren onderscheiden hielp niet... het blijft wit of zwart.

06-08-2023 om 10:20 geschreven door Myette

Even een dipje... nee het komt niet door de regen al is dit ook niet om over te jubelen... ik kreeg gisteren een smsje van mijn poetsparel... een erg lieve vrouw die ook nog eens met plezier poetste... haar man kreeg 2 maanden terug een beroerte en is in revalidatie... ze was in verlof en ik verwachtte ze half augustus terug... intussen deed ik het zelf maar dat kan ik onmogelijk blijven doen... dus gisteren schreef ze me dat ze moest stoppen omdat ze het niet meer kan trekken door haar man... de laatste keer dat ze bij ons werkte zag ze er heel vermoeid uit... haar man is er dan nog depressief bij ook dus voor haar een zware belasting... het klinkt misschien raar maar ik was al aan haar gehecht ook omdat ze zo lief was... en plots werd alles me te veel en ik viel in een put... de problemen blijven zich maar opstapelen en ik sta er alleen voor... op zulke momenten heb je alleen behoefte aan een troostende knuffel maar dat is niet aan de orde hier... het poetsbureau gaat nu een andere hulp voor mij zoeken en dat is weer wachten en mijn plan trekken... ik ben er wat in de war van geraakt en zat om 2 u te wachten op de thuiskapster... toen die er om 3 u nog niet was ging ik toch maar eens kijken op mijn agenda en zag dat ik 1 dag verkeerd zat... morgen dus... ik zal mezelf nog eens bij mijn nekvel omhoog moeten krikken om verder te gaan... niet gemakkelijk met zere knoken maar wat moet moet!

03-08-2023 om 16:05 geschreven door Myette

Ik wil niet zeuren maar de hele voorgaande week was het van "amaaaaikes"... een van mijn vaste kwalen was terug van weggeweest... om de zoveel weken of soms maanden, als ik geluk heb, krijg ik geweldige hoge-rugklachten als ik te lang in dezelfde houding blijf staan... ik zal het wel nooit leren zeker... de eerste dag waagde ik het in bed te blijven en 't manneke opdracht te geven zelf een boterham te zoeken in plaats van zijn gewone sap- en muesli ontbijt... dan lig je daar als een invalide schildpad plat op je rug je zorgen te maken of hij het wel gaat redden... en terecht... toen ik na enkele uren voorzichtig opkrabbelde was de keuken een puinhoop... en dàt voor een boterham... kun je je voorstellen moest hij eens warm willen eten... ach nee dan zou hij van honger omkomen want die man heeft altijd geweigerd iets in de keuken te doen... zijn vaste antwoord was altijd :"jij ben veel jonger dan ik dus..." wat ik ook palaberde... op den duur geef je het op en nu zitten we met een enorm probleem... er mag mij niets overkomen of hij is gewoon hulpeloos en in zijn toestand moet ik het niet eens proberen hem iets te leren want je kan even goed trachten een lekke emmer te vullen.

De hele week heb ik de minimale huistaken in schijfjes afgeraffeld... tafel dekken... liggen... afwassen... liggen etc. etc... tja de week werd zo wel gevuld... mensen lief zo plat op je rug is oneindig vervelend... dan begin je te denken en komen de donkere gedachten in stormvlagen binnen... net als het weer... dan maar een boek nemen en lezen... niet gemakkelijk hoor en je krijgt er pijnlijke schouders van... dus nu rug- en schouderpijn... ik ben dan maar gezwicht en nam een pijnstiller... en nog eentje... en viel in slaap... geen echt avontuurlijke week dus... wat me troostte was dat ik gelukkig de twee vorige weekenden op de been was toen de vrienden kwamen... tel je zegeningen!!!

Wat deze week gaat brengen weten we niet... momenteel regen met nu en dan een sprietje zon... kwestie van de moed erin te houden... die regen is niet mijn voornaamste zorg... ik denk wel aan al diegenen die op vakantie waren of zijn... het gaat moeilijk worden een keus te maken... gaan we braden of zwemmen... mijn dochter en schoonzoon zijn zaterdag naar Kreta vertrokken en ik kreeg bericht van haar dat het er een "zalige 35° is met veel wind"... zij beweert dat de Kretenzers vinden dat men overdrijft met dat klimaat gedoe... zij hebben zich aangepast en dat zullen wij ook moeten doen.

31-07-2023 om 10:40 geschreven door Myette

Momenteel schijnt de zon hier na een hele voormiddag regen... de tuin staat er schitterend bij te blinken... ik niet want zit weer met die verdraaide rugpijn... de tijd dat ik een hele dag op de been was zonder problemen is lang voorbij... als ik nu enkele uren bezig ben moet ik plat gaan liggen om bij te komen... dat heb ik nu juist gedaan en moet ervan profiteren om vlug mijn blog bij te werken voor ik instort... eerst werd mijn supermarkt bestelling geleverd... dat zijn 4 kratten met allerlei noodzakelijke dingen om te overleven en die moeten dan opgeborgen worden... dit gedaan zijnde kwam de slager met mijn bestelling terwijl we aan de middag boterham zaten en kon ik terug beginnen... alle vleeswaren in aparte zakjes sorteren en opbergen... dan 2 kg. kippenlevertjes koken en in bakjes leggen om in te vriezen... die zijn voor de hond van de zoon... gisteren heb ik de vriezer eens uitgemest om plaats te maken voor de verse voorraad en dat was nodig... ik zou het moeten afleren maar ik overschat steeds de beschikbare ruimte dus het was weer wroeten om alles een plaatsje te gunnen... ondertussen deed ik de vaat en die vaat bleef maar komen... toen eindelijk alles in orde was moest de schildpad gevoederd worden en dan... dan eindelijk kon ik me op bed gooien... plat op mijn rug als een dode kever tot de pijn wat vermindert... er is ook nog goed nieuws... voor mij dan toch... het Kruidvat heeft die niet geleverde bestelling terug betaald en ik heb stante pede een nieuwe bestelling geplaatst... nu maar afwachten of ze mijn huis ditmaal gaan vinden... zondag kwamen vrienden op bezoek... de sukkels zaten midden in een bui en kwamen druipend bij ons binnen... het was wel gezellig en we hebben kunnen bijpraten... en nu moet ik terug mijn bed opzoeken in plankhouding... ik heb mezelf weer overschat... deze avond gaat er niet gedanst worden.

25-07-2023 om 00:00 geschreven door Myette

Kennen jullie dat gevoel... landerig zijn... wat de reden is weet ik niet maar zo voel ik me al de hele dag... heb goed geslapen maar was wel wat druk doende in mijn dromen... vraag me niet hoe want het enige dat ik me herinner was dat ik me een weg aan 't banen was tussen hopen stenen en diepe putten... en nee ik ben niet gevallen want bij het opstaan was ik nog heel... maar landerig... even een opflakkering gehad toen mijn supermarkt bestelling werd geleverd... toen ik alles een plaats had gegeven viel ik terug mijn zetel in alsof ik de marathon had gelopen... wilde de tuin in maar toen begon het te regenen... een spurt naar boven om de ramen te sluiten en tegen dat ik beneden was kregen we weer een stralende zon... nu ben ik het beu die ramen open en dicht te schuiven en zit ik in mijn  bedompt "kantoor" te zweten.

Daarnet schrok ik me rot... EEN keiharde donderslag gevolgd door een fikse maar korte bui... dan weer zon... mijn aarzelend plannetje om even wat struiken bij te gaan snoeien geef ik maar op... heb geen zin in natte voeten... eigenlijk heb ik nergens zin in... zelfs verder lezen in mijn toch wel smakelijk boek trekt me niet aan... wat heb ik toch... misschien gaat het morgen beter.

Gisteren nog eens bezoek gehad van ons vroegere buurmeisje met haar man en haar vader... vader is nog steeds onze overbuur en zij en haar 2 zussen en 5 broers heb ik zien opgroeien... zij is de jongste en noemt ons opa en oma... ze groeiden op in een "open huis" waar iedereen welkom was...  het resultaat van die opvoeding... een multi culturele familie... de kinderen mochten elk na hun middelbaar  kiezen in welk land ze 1 jaar wilden verblijven... zodoende waaierden ze uit in diverse richtingen en toen ze begonnen te daten kwamen er enkele buitenlandse zonen en dochters bij... toen alle kinderen het huis uit waren begon mama zich te vervelen en besloot lessen te volgen en werkt nu als doventolk... papa blijft thuis en bewaakt het fort... om niet thuis te zitten beschimmelen klimt hij bijna dagelijks  op de fiets en doet boodschappen... hij vroeg me hem zeker te verwittigen als ik iets nodig heb... dan gaat hij het halen voor mij... zijn dochter verzocht me dringend om dat zeker te doen zodat "pappie" een doel heeft om buiten te gaan... papa is een heel intelligente man maar een beetje een eenzaat terwijl mama het tegendeel is... de kinderen noemen haar bij haar voornaam op haar eigen verzoek terwijl hij voor allen "pappie" is... een leuke en warme familie.

Ik ben nog altijd even landerig maar moet noodgedwongen de keuken in voor de avondprak... eerst eens bedenken wat het gaat worden... een moeilijke taak als je zelf geen appetijt hebt.

17-07-2023 om 16:49 geschreven door Myette

Gisteren belde een van mijn vroegere vrienden me op... het was weer een hele tijd geleden... enerzijds ben ik dan blij dat hij me nog niet vergeten is maar anderzijds was het triest zijn verhaal te horen... operaties en ellende... dan besef ik dat ik niet zou mogen klagen... natuurlijk als je oud bent... soms moet je nog niet oud zijn om al brute pech te hebben... krijg je allerlei mankementen te verduren... niet prettig maar zolang ze niet dodelijk zijn heb je geluk... die vriend was altijd een heel actief manneke en nu mag hij bijna niets meer doen en dat vreet aan hem... leven is niet gemakkelijk... wat je moet doen is "pluk de dag" zoals een wijs iemand ooit zegde... dus plukken maar beste blogmaatjes... als je mand vol is kan je er altijd nog tevreden op neerkijken.

Wat voorbije week me bracht is niet veel bijzonders... puffen en zweten en zo weinig mogelijk doen... tussen die bedrijven door me dood zitten ergeren aan het moderne robotica tijdperk waarin we leven... ik bestel dus alles wat ik nodig heb online... je mag soms zelf kiezen welke dag je prefereert... dit gedaan zijnde zat ik verleden week op de vastgestelde dag te wachten op dat pakje... de volgende dag idem... de daaropvolgende idem dito... mijn geduld was toen op en ik trachtte de klantendienst van die firma te bereiken... helaas... een totale ramp... eerst telefonisch... een heel uur verloren met wachten... dan mailen... jaja je kan dat maar je krijgt dan van die voorgekauwde vragen die je mag beantwoorden... dat doe je dan en als antwoord krijg je datzelfde formulier onder je neus geduwd... nog maar eens proberen want je denkt dan dat het jouw fout was... weer hetzelfde... dan de chatbot... ik heb er 3 gesproken en ze zijn allemaal even dom... eentje was tenminste eerlijk en zei : "sorry maar ik ben maar een robot en moet nog veel leren"... ik kreeg haast medelijden met dat ding... later kwam ik op FB een reclame van die firma tegen en zette als reactie mijn klacht erop... toen kreeg ik antwoord... als ik het ordernummer en mijn adres doorstuurde ging V het opzoeken... en JA... V vond mijn pakket... dat was niet kunnen bezorgd worden... een reden werd niet vermeld... en zou teruggezonden worden naar het afzendadres... intussen wacht ik nog steeds op pakket OF bericht van die firma... en wat met mijn betaling... niet echt klantvriendelijk nietwaar?

Ik herinner me nog een tijd dat men aan de telefoon een MENS kreeg waar je mee kon praten in plaats van afgerammelde robotberichten... afgewisseld door electronische wanklanken... met op het einde een bericht dat HELAAS die dienst of persoon niet beschikbaar is...terwijl je bijna een heel uur naar die wanklanken hebt moeten luisteren... sadisme ten top... ik begin te begrijpen wat de reden is dat er zoveel gekken rond lopen tegenwoordig... dat zijn waarschijnlijk mensen die regelmatig in de clinch gingen met allerlei robots en het tenslotte opgaven... nog even en ik loop daar ook tussen.

13-07-2023 om 10:55 geschreven door Myette

Mijn humeur is momenteel op zijn dieptepunt... de reden... dat 't manneke me vanaf 5 u uit mijn weldoende en zorgenvergetende slaap heeft gehouden... nog erger dan een klein kind... hij wakker iedereen wakker... dat ligt dan te woelen met veel gedruis en geruk aan de lakens... even stilte en dan een gegrom of gekreun... dan een luidruchtige geeuw... en dat gaat zo maar door... ik lig dan verkramd te doen alsof ik slaap maar je hebt dan het gevoel dat je naast een onontplofte bom ligt die elke minuut kan uitbarsten... geen ideale toestand om tot rust te komen... dan maar opgestaan en door gebrek aan slaap liet ik haast alles uit mijn handen vallen... hoe vaak ik hem ook aan zijn verstand probeer te brengen dat ik die slaap dringend nodig heb om het te kunnen volhouden... dat verstand is onbereikbaar... dichtgeslibd... helaas!

Gisteren de hele dag zitten wachten op een pakje... misschien vandaag... ik las eens dat de huidige manier van huisarrest een online bestelling verwachten is tussen 9u en 22u... jawadde... je zit dan op vinkenslag en naar het toilet gaan durf je haast niet want het is alsof die koeriers het ruiken... ook de pedicure komt tegen de avond... een onmogelijk uur maar in de vakantieperiode heb je niet veel te kiezen... het is te nemen of te laten... dus het wordt weer een spannende dag... hopelijk laat man me deze nacht slapen of ik ben morgen een totaal wrak en ik moet dan naar de oogarts ook nog... ongeveer 2 weken nadat ik met die glaucoomdruppels begon kreeg ik last van brandende en schurende ogen... kunsttranen helpen niet en ik voel steeds een druk boven mijn ogen... dus maar weer eens naar die dokter want ik voel me niet gerust... het leven is mooi zegt men maar het kan verdomd zwaar zijn ook.

Een lichtpuntje... gisteren kreeg ik een telefoontje van een vriendin die vroeg of ze nog eens mochten langs komen... dat doet me iets... het besef dat niet alle vrienden je vergeten zijn... zij en haar man zijn allebei slecht te been en hebben geen wagen... dat ze toch die moeite willen doen maakt mij emotioneel... tja dat heb ik de laatste tijd heel vlug... de foto van een puppy en ik traanoog... het verhaal over een goede daad en ik lek... heel raar want zelfs als ik hevige pijn heb of zware zorgen met man blijf ik poederdroog... eigenlijk zou ik dan eens goed moeten janken want dat lucht op maar het lukt me dan niet... heel raar.

De dag begon somber... op elk gebied... grijze wolken buiten en binnen... maar nu breekt de zon door... buiten althans alhoewel het heel winderig is... en het wordt tijd dat ik aan de dagelijkse opruimwerken begin.

05-07-2023 om 09:53 geschreven door Myette

Het gras lijkt altijd groener aan de overzijde maar dat is nu niet het geval... als ik boven uit het raam kijk zie ik niets dan dorgele gazons... in betere tijden stonden dan overal de sproeiers aan maar ook dat is gedaan... we moeten bezuinigen op het water... op het gas... op stroom... op zowat alles wat ze maar kunnen bedenken... zodoende is ons gazonneke in treurige staat... er waren echter nog wat groene plukken van hardnekkig mos maar 't manneke heeft zich tot taak gezet dat mos uit te roeien... hij zet zich dan op een stoel en begint met een harkje dat mos eruit te plukken... resultaat grote bruine kale vlekken midden in het geel... ik zit dan in tweestrijd... enerzijds ben ik blij dat hij niets ergers doet... anderzijds huilt mijn hart voor dat mos want ik ben stiekem een mosfan... vandaag even geen gewetensprobleem want het regent dus wordt er niet geplukt.

Gisteren belde zoon om te vertellen dat hij langs was gekomen en ons niet had thuis gevonden... tja na vele weken waren we eindelijk nog eens een klein wandelingetje gaan maken... het weer leende zich ertoe... niet te warm... fris windeke... het was van nu of nooit... naar het park gewandeld tot aan de speeltuin om daar naar de kindjes te zitten kijken... enkele banken verder zaten een bomma en bompa met hun kleindochtertje... bompa was van corvee om die kleine bezig te houden... tja daar zijn bompas goed in... de man was al van het krammikige soort met gebogen rug... hij moest kleindochter op de schommel duwen... dan wilde ze langs een lijn naar beneden glijden en moest bompa het tuigje elke keer terug naar boven slepen... daarna was het frisbee... toen wij opstonden om naar huis te gaan moesten we voorbij hun bank en ik kon het niet laten te lachen want die bompa zat gewoon te slapen... volledig uitgeput... zijn vrouw bezag mij en moest ook lachen... ik vertelde het aan zoon en die vond het ook grappig... en ik was blij dat hij terug kan lachen want hij zat de hele week diep in de put... hij had eindelijk een vriendin gevonden en ze wilde hem ontmoeten tot de dag er aankwam en ze belde dat ze niet kwam... dat is de zoveelste kaakslag... toen ik hem belde wilde hij met rust gelaten worden... dat is zijn manier om problemen te verwerken... hij gaat dan slapen en slapen... dat deed hij als kind al... ik ken dat en laat hem gewoon met rust maar de hele week zit je toch mee te lijden... dus ik voelde dat hij terug aan het opkrabbelen is... OEF!

Zoals ik al zegde het regent... een zachte milde gezonde en verfrissende regen... zo zonde dat dat mos het niet meer mag meemaken want dat ligt nu in de groene container uit te drogen... ik hoop maar dat de spaarzame grassprieten die de brute aanval van 't manneke doorstonden met volle teugen genieten van hun drankje... dat brengt me weer op het probleem "eten"... gisteren heb ik alle kletsjes bijeen geschraapt en er een "machtige soep" van gemaakt... ik was al die potjes met restjes in de frigo zo beu... ik had achteraf wel een grote afwas oftewel vaat... en voor deze keer deed ik die vaat met gusto oftwel goesting.

01-07-2023 om 10:12 geschreven door Myette

Af en toe heb ik van die bedenkingen... ik sta er soms zelfs verbijsterd over... zoals vandaag toen ik mijn routine opruimwerk deed... ik was voor de tigste keer de badkamer aan het ordenen toen ik me begon af te vragen hoeveel maal ik dat al had gedaan in de afgelopen 66 jaar huwelijksleven... ik die een hekel heb aan routine begon ervan te duizelen... nu ja dat duizelen heb ik tegenwoordig vaak... dit terzijde gelaten... al 66 jaar elke dag dezelfde handelingen... nu ik dat plots besef ga ik er morgen nog meer een hekel aan hebben... en dan kom je tot de ontdekking dat je eigenlijk heel je leven als een hamster in een molentje door trappelt zonder ergens aan te komen... ja uiteindelijk is dat molentje versleten en stopt het... enerzijds een gruwelijke gedachte... anderzijds ook bevrijdend... eindelijk gedaan met vuile sokken en onderbroeken uit alle hoeken van de kamer opvissen en in de was stoppen... bedden verschonen... strijken... om eerlijk te zijn strijk ik alleen nog de zichtbare spullen terwijl ik vroeger letterlijk àlles plat walste behalve sokken en onderbroeken... tja ik ben niet meer die perfekte hausfrau... en weet je... ik voel me er niet schuldig om... de bel gaat... b-post met een pakje... vroeger was mijn grootste plezier en ontspanning winkelen... zomaar de winkels afschuimen en af en toe iets kopen... dat gaat niet meer maar ik heb tijdens corona het online shoppen ontdekt en dat is nu mijn dada geworden... gewoon spullen die ik nodig heb... soms niet echt nodig zoals nu lavendelolie... gewoon voor de lol... mag ik ook nog iets a.u.b.?

Aangezien dit pakje het hoogtepunt van mijn dag was en ik hoop de rest door te brengen zonder teveel zever ga ik nu verder met opruimen... ja de badkamer is in orde maar nu de rest nog... en dan komt de vraag... wat ga ik nu weer op tafel zetten vanavond... 't manneke eet nog als een zieke mus en ik doe niet voor hem onder... koken is een hete klus met dit weer maar elke dag "kouwe pla" wordt je ook beu... ik ga me nu buigen over dat dagelijkse probleem en ga jullie laten met je eigen zorgen en ik hoop ook enkele pleziertjes... online shoppen kan ik je aanraden haha!

26-06-2023 om 10:16 geschreven door Myette

Joepiejee ik ben eindelijk terug compleet d.w.z. dat ik terug kan grijnzen MET tanden... na 2 maanden met een citroenkoppeke te hebben rond gelopen kan ik terug lachen... niet dat er veel te lachen is hier ten huize van maar we doen ons best...voorzichtig aan een boke gesabbeld vanmiddag en ja het is wennen... maar zoals de dokters altijd zeggen als ze het niet meer weten : "je zult er moeten mee leren leven"... enfin... weer een hoofdstuk afgesloten.

Over het weer ga ik het niet hebben... alleen dat ik gisteren een poging deed om een gat in de lucht te springen toen ik wat regen zag vallen... helaas vandaag is het al weer te warm en nog vochtig ook... puur zweetweer... we zullen het maar gelaten ondergaan.

Momenteel ben ik verbannen uit de zitkamer want mijn lieve poetshulp is vlijtig aan het werk daar... het buitenterras heeft eigenlijk een beurt nodig maar ik kan het niet over mijn hart krijgen dat kind in die zon te laten werken... misschien geeft ons lievenheerken wat regen om me te bedanken voor mijn goedertierenheid.. haha... probleem opgelost.

Zonet werd een verse modem bezorgd... de laatste tijd heb ik wat problemen met mijn tablet en zoon dacht dat de modem zou moeten vervangen worden dus mailde ik naar de provider en kreeg de volgende dag al antwoord... dat was even schrikken want ik had me al voorbereid op eindeloos gezeur... mijn dank aan de provider die ik niet mag noemen hier omdat reclame verboden is... nu nog zoon proberen te strikken om dat ding aan te koppelen... volgend probleem... wat betreft dat zoneke... hij heeft het "weer aan zijne rekker" m.a.w. weer pech... vrijdag kwam een ladderzatte man op de fiets aangezwalkt en reed recht op zoon zijn motor... motor viel omver en raakte ook de auto van de buurvrouw... op slag kwamen er enkele buren aangelopen en hielden de man tegen toen die wilde weglopen... ze verwittigden zoon... die man zag nog kans om zijn fiets tegen het hoofd van zoon aan te kwakken omdat hij werd tegen gehouden... politie erbij die na 3 uren kwam opdagen... zoon heeft al enige tijd geleden een camera geplaatst om de onverlaten die vuilnis voor zijn deur gooiden te betrappen... en het ongeval stond er duidelijk op dus geen probleem... meer bewijs kan je niet hebben... maar intussen zit zoon met een beschadigde motor en hij had hem net opgeknapt... van pech gesproken... die straat staat propvol geparkeerde dikke wagens en juist die motor nam de man als doelwit.

Wat gaan we straks eten... tomatensoep met ballekes... ik kook nog altijd veel teveel en de resten gaan de vriezer in voor dagen dat madam geen zin of tijd heeft zoals vandaag... voordeel is ook dat ik zo mijn nieuwe bieters niet ga overbelasten.

19-06-2023 om 16:04 geschreven door Myette

WAUW wat een hitte... die rust waar ik vorige week over sprak zou nu voorbij moeten zijn maar nee ik doe maar even verder want die hitte bekomt me niet zo goed... ik ben meer iemand van de gematigdheid... maar ja ik moet er door zoals iedereen en dus pas ik me aan... d.w.z. voor de middag op een sukkeldrafje de hoognodige huistaken en dan de tuin in gewapend met de nodige spullen om te overleven... ons Polleke de schildpad is ook niet in zijn nopjes... als Griek zou hij de zon moeten aanbidden maar dat beestje is al zo lang Belg dat hij dat vergeten is... hij zit de hele dag weggekropen onder de struiken... ik geef hem soms even een douchke met de gieter en dan eet hij enkele brokjes komkommer en graaft zich terug half in... geen normaal gedrag... ik begin me zorgen te maken... zit ik nu met 2 oude krammikige knarren opgescheept.

Ik ben net van de PC weggeroepen door 't manneke om eten te brengen voor Pol... hij hoeft maar alleen de frigo open te doen maar nee dat was weer te moeilijk... paniek... ik dus maar weer eens de trap af naar beneden om te fourageren en wat doet hij... terwijl ik de komkommer sta te snijden is hij weg de tuin in... moet ik hem het eten achterna brengen... en ik maar trachten rustig en cool te blijven... mijn bloeddruk is inmiddels weer enkele graden gestegen en mijn temperatuur ook... rustig blijven Myette... rustig meisje!!!

Poef... het gaat al beter nu ik het op de PC heb kunnen gooien... doen jullie ermee wat je wil... ik ben er vanaf... nog even opruimen hier en de afloop van het bidet ontstoppen en het zit er op voor vandaag... straks de rolluiken naar beneden laten... deed ik gisteren ook en het helpt wel... een ietsje toch... voor de tuin kan ik echter niets doen dan wachten op regen... zou ik nog eens een regendansje proberen?

13-06-2023 om 10:29 geschreven door Myette

Even rust... ja ik weet dat het nog vroeg is maar in deze warme dagen raffel ik al mijn huishoudelijke taken zo vlug mogelijk af voor het me te heet wordt... zodoende ben ik zonet mijn kot rondgehuppeld... eerder van die hink-stap-sprongen... ja je bent atletisch of niet... met de plantengieter...  heb de was ingestoken... het voer voor ons "diner" vanavond uit de vriezer gehaald... alles klaargezet om de supermarkt man voorbereid te ontvangen... mezelf ietwat opgetut... de ramen opengegooid... en nu zit ik even uit te blazen om jullie wat te komen vervelen... haha... ik mag ook wel eens een pleziertje hebben nietwaar.

Gisteren naar de bank geweest om enkele zaken te regelen... tevens een gezellige babbel met de adviseuse gehad... ik ben altijd blij nog eens met een normaal iemand te kunnen praten want als je thuis alleen kinderpraat kan lozen verlies je op den duur je woordenschat... dan naar huis gewandeld en enkele straten verkend waar ik al jaren niet meer kwam... avontuurlijk he ja zo ben ik... die wandeling ging goed en ik tevreden... het weer was prima en voor de eerste keer dit jaar eens in mijn blote bloes kunnen lopen... niet schrikken hoor... bloot betekent hier zonder jas erover... thuis stond man me al op te wachten want hij wist weer niet hoe hij de auto moest afsluiten... de avond was rustig en vannacht goed geslapen zonder die dekselse krampen van de vorige nacht... toen ben ik 3 x uit mijn bed gevlogen en ben rondjes gaan strompelen tot de pijn wegtrok... heb uit voorzorg maar 2 tabletten magnesium geslikt bij het ontbijt... ik heb ook dat stuk sunlight zeep in het bed even streng toegesproken... dat ding deed zijn werk niet... nog één keer en het vliegt eruit.

Vandaag na de middag komt zoon onze sering struik... zeg maar boom... fatsoeneren... hij (de struik) begint wel heel veel plaats in te nemen en moet dringend een toontje lager gaan zingen... door het aanhoudend wisselen van zon en regen groeit alles als kool... in een stadstuin vergt dat geregeld bijsnoeien of alles groeit dicht... en toen wij hier bouwden en de tuin aanlegden waren wij piepjong en zeer enthousiast dus plantten we maar op zonder eraan te denken dat die kleine plantjee grote struiken zouden worden... mooi is het wel maar er zijn grenzen... wat ik niet kan velen is dat die planten elkaar gaan verstikken en dan zet in de schaar erin... ieder zijn ruimte nietwaar.

07-06-2023 om 10:03 geschreven door Myette

Ik weet dat het afgezaagde boel is maar ik zeg het toch nog maar eens... wat vliegt de tijd toch... ik zie dat het weer een poos geleden is dat ik vertelde hoe tevreden ik met mezelf was... ja ik mag ook wel eens stoeffen he... over het algemeen doe ik dat niet want ik ben een bescheiden menske... ook niet bijgelovig behalve als het op dat stoeffen aankomt... daar waag ik me zelden aan want gewoonlijk gebeurt dan het tegenovergestelde... dit terzijde gelaten... het weer is nog altijd prima hier in Apen... zon maar ook nog die koude wind... op klagen ga je me niet betrappen hierover... voor mij mag het de hele zomer zo blijven... ja misschien met soms een nachtelijk mild regenbuitje om de planten tevreden te houden... en niet alleen de tuinplanten maar ook de groenten- en  fruitboeren... over deze laatste gesproken en ik bedoel hier niet de boeren mee... van de prijzen ga je toch even achterover leunen... en wat ik ook opmerkte is dat wel de prijzen stijgen maar de kwaliteit daalt en als je opmerkzaam bent zie je ook dat de hoeveelheid in allerlei potten en dozen gedaald is... niet zo erg dat het opvalt maar met geniepige beetjes... geniepig is zowat de trend geworden in deze tijden en we hebben goeie voorbeelden zitten bij onze leidinggevenden.

Ik ga rap over iets anders beginnen voor ik me weer kwaad maak... ik ga proberen 't manneke voor een wandeling te strikken... hij laat zich "hangen" en dat is geen goed teken... hij loopt rusteloos rond in huis... doet alle kasten open en als ik hem vraag wat hij zoekt weet hij het niet... nu is zoeken wel dagelijkse kost voor hem... ook in zijn gloriejaren... zijn bril, portemonee, sleutels, tas, soms zijn broek... het was bijna elke dag hetzelfde... een zoektocht door het hele huis en ik was natuurlijk de pineut want dan moest ik alles laten liggen om mee te zoeken... nu is het niet anders... gisteren was hij even de straat op gegaan maar vlug terug binnen... kwam later in paniek de huissleutels zoeken... overal had hij gezocht... ik naar beneden en daar in zijn jas zaten ze... OEF zei mijn bloeddruk en ik ook... dat zijn zowat de dagelijkse zorgen en ik ben al blij als het hierbij blijft.

Dat zoeken is nog maar een van 's mannekes onhebbelijkheden... hij had ook de gewoonte alles mee te graaien wat in zijn buurt lag zonder te kijken wat en van wie het was... wij werden eens wakker gebeld door een van onze badminton vrienden die kwam vragen of 't manneke soms zijn schoenen had aangetrokken... en ja dat was zo... er lag eens een bril op tafel die van niemand van ons was... ook weer gedachteloos meegegrist... aan tafel was het zijn gewoonte de opscheplepel of bestek bij hem te houden zodat iedereen zat te zoeken... nu is het niet anders maar heb ik er alleen de last van... zo zaten wij regelmatig met "gevonden" voorwerpen terwijl wij moesten zoeken naar onze "eigen" zaken... nooit verveling ten huize van.

29-05-2023 om 10:00 geschreven door Myette

Ik ben vandaag tevreden over mezelf... dat gebeurt ook niet vaak want ik zit altijd vol goede voornemens waar in de praktijk niet veel van terecht komt... het tandartsbezoekje werd uitgesteld omdat het lab niet klaar was met mijn tanden... ik zal dus nog enkele weken "tochtig" moeten doorbrengen... ik moest dringend naar de apotheek en besloot het park iets verderop een bezoekje te brengen... heb 't manneke uit zijn zetel gesleurd en meegenomen... na die wandeling mijn medicatie gaan ophalen en tevreden en dorstig terug naar huis... mijn batterij is terug wat bijgeladen en dat was nodig want gisteren had ik een drukke dag... de supermarkt kwam onze wekelijkse voorraad voer en dergelijke brengen en ik was vroeg opgestaan... ze zouden komen tussen 9 u en 11 u en ze waren veel te laat... toen ik wilde betalen werkte dat "betaalding" niet en die man begon te prutsen en te prutsen tot ik bedeesd begon te piepen dat ik haast had en vroeg of ik later kon betalen... dat moest hij aan de baas vragen en het mocht... na het uitladen van de kisten en het opbergen van al die spullen was het net tijd voor de middagboterham... inderhaast een boke binnengespeeld en mijn poetshulp stond voor de deur... ik heb bijna 3 maanden zonder gezeten en was blij haar te zien... toen ik haar vertelde waarom ze zo lang was weg gebleven vertelde ze dat haar man een hersenbloeding had gekregen op zijn werk... hij heeft 3 weken in coma gelegen en moet nu alles terug aanleren als een baby... een lange revalidatie... ze liet me de foto's zien van hem in de kliniek en tijdens zijn oefeningen... en ik die dacht dat ik het zwaar had... haar man is ocharme 48 jaar en zij werkt volle dagen en moet dan thuis ook nog alles alleen doen en haar man als een baby verzorgen... ze is een geweldige vrouw... altijd lief en vrolijk... zelfs nu nog... ik nam me voor nooit of nimmer nog te klagen... dat durf ik zelfs niet meer.

Als bewijs hiervan... zondag was een super verschrikkelijke dag... waarom... dat ga ik niet vertellen... het kan altijd nog erger weet ik nu.

23-05-2023 om 21:00 geschreven door Myette

Afwisseling van spijs doet eten was vroeger een van die oude en ook wijze volksgezegden... aangezien ik een routine hater ben en ook al als kind naar school nooit dezelfde straten nam heb ik me vandaag getracteerd op een andere route... haha... gisteren moest ik naar de tandarts en besloot van de gelegenheid gebruik te maken om een oogarts aan de haak te slaan... d.w.z. ik heb al vele weken last van schurende ogen... ken je dat... net of er zand in je ogen zit... soms is het zo erg dat ze zelfs gesloten pijnlijk zijn... na veel soebatten mocht ik de volgende dag... dus vandaag... komen... ik naar huis te voet... ben net terug van de oogarts... een echt vriendelijke schat van een jongen... hij constateerde extreme droogte... weer een van die oudemensenkwaaltjes... je huid verschrompelt... je tanden vallen uit en nu zijn mijn ogen aan de beurt... die lieve jongen gaf me druppels en gel mee en veel goede raad...  ik naar huis en heel avontuurlijk nam ik die andere route... tada... noem het toeval maar het ging prima... mijn passen zijn niet meer zo swingend als in mijn gloriejaren maar ik ben al blij als mijn heupen niet al te pijnlijk kreunen... het weer was zoals de laatste tijd bi... zon en wind... zon in de ogen en wind in de rug... ik zit nu hier heel tevreden en opgelucht dat het niets erger is dan droge ogen.

Volgende week weer tandarts om te passen... het is al even erg als toen we nog onze kleren lieten maken door een naaister... ik belde deze ochtend naar de ziekenkas om te informeren of de kosten van die "brug" vergoed worden door onze bijkomende verzekering... ze wist het niet... gaf me het nummer van de verzekering... die wist het ook niet en moest de "medische term" voor die brug weten... verdorie nog eens aan toe sèg... de tandarts noemt het een skeletje maar niemand kent dat... zal het volgende keer vragen en maar weer eens bellen... toch erg dat het altijd zo moeilijk is om geld te krijgen maar poepsimpel om het te storten... ik kon kiezen uit twee soorten "brug"... een in plastic zonder bevestigingshaakjes en een in metaal mèt haken... die zonder zouden blijkbaar niet heel vast zitten dus wat denk je... die mèt zijn een pak duurder zonder vergoeding van de ziekenkas... maar wie wil er nu met een rammelend gebit zitten... de keus is dus vlug gemaakt... en zo hebben ze ons steeds in de valies.

Nu ik mijn rapport heb doorgegeven ga ik mijn ogen een douchke geven... hoe ouder je wordt hoe meer restauratiewerken er komen net zoals bij oude gebouwen.

17-05-2023 om 15:50 geschreven door Myette

Tja ik zou nog eens iets zinnigs willen vertellen... iets vrolijks... of tenminste spannend... helaas... de dagen rijen zich aaneen als één saaie versleten ketting met soms een uitloper en dan nog geen gezellige... het weer is zoals ik me voel... met soms even een vrolijke opflakkering en dan pardaf weer het grijze in... dit klinkt geweldig depri dat weet ik... ik ben echter een realist en liegen is niet mijn gewoonte.

Wat ik ook ben is iemand die kan relativeren... na elke opdoffer zit ik even in een diepe put... trek me terug in mijn "kantoor" waar de pc staat... begin mahjong of patience te spelen terwijl ik mezelf streng toespreek... zo van "de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze opgediend wordt" of zo "het zal wel weer overwaaien zeker"... na zowat een uurtje zelfmedelijden trek ik terug naar beneden en ja... het gaat beter.

Wat ook beter gaat is de tuin... die staat er schitterend bij... zooooo groen... zooooo fris... de meidoorn is zichzelf aan het overtreffen tot groot plezier van de duiven die de bloemetjes erg lekker vinden... de witte seringen idem dito niettegenstaande die struik ook al dik over de 60 is... toen wij pas in ons huis kwamen wonen en de tuin moesten aanleggen... kregen wij van onze oude overbuur een stek van zijn seringen en die stek werd een struik en nu kun je al van een boom spreken... als ik me even op het terras waag tussen twee buien in word ik bijna high van hun parfum... het gazon is meer mos dan gras maar mos is ook groen dus mij stoort het niet... wel mijn wederhelft die steeds staat te krabben om dat mos weg te krijgen... tevergeefs want manlief is een koppige ezel maar dat mos is nog erger dus... onze Pol de schildpad wil maar niet eten wat ik hem ook maar aanbied... ik heb het opgegeven... hij leeft en beweegt dus zal hij toch ergens zijn gading vinden.

Mijn bib dame bracht me 10 boeken en ik ben dus voor enkele weken bevoorraad... net eentje uitgelezen over een familie met 4 volwassen kinderen die om diverse redenen terug naar huis komen... en niet alleen zij maar ook hun diverse vriendjes en kinderen zodat op den duur het huis uitpuilt van volk... soms hilarisch maar ook vermoeiend... na afloop "zat ik strijk" (uitgeput voor degenen die dit niet verstaan)... het is echter wel goed geschreven... typisch Vlaams en een kat wordt een kat genoemd... niets voor preutse zieltjes haha!

Vandaag neem ik platte rust... d.w.z. ik lees en puzzel en blog... wreed tegen mijn goesting heb ik de tafel gedekt voor de broodmaaltijd... deze avond eten we de rest van gisteren op... de vuile ramen irriteren me wel maar zullen moeten wachten tot mijn poetshulp nog eens komt opdraven... indien niet zal ik het zelf moeten doen maar nu niet... ik heb "mijn dag niet"... hoop dat het morgen beter gaat. 

12-05-2023 om 14:15 geschreven door Myette

Amai mijn oor zenne... ik geraakte weer niet op sennet binnen... enfin het is gelukt met veel geduld en uithoudingsvermogen... dat is iets dat je met de jaren moet leren of zou moeten leren... alhoewel... het blijft moeilijk.

Over de laatste dagen mogen we niet klagen... zon... een blauwe hemel... het is me zelfs gelukt enkele uurtjes in de tuin in de zon te zitten dank zij het verkoelende windje... dat is een hele prestatie want zonder die wind zou ik het geen 5 minuten uithouden.

Maandag had ik een afspraak met de tandarts... de nieuwe... aangezien onze vorige die de hele familie zowat 40 jaren heeft behandeld met pensioen is... zonder kwaad te willen spreken... deze nieuwe is vriendelijk genoeg maar ze kan volgens mij niet tippen aan de vorige... ze moest mijn nog aanwezige tanden grondig schoonmaken... wat deed ze... enkele keren in mijn tandvlees prikken en hop het was geklaard... er kwam zelfs geen pasta bij te pas... volgens mij weer een van de nieuwe lichting die er liefst met de pet naar gooien... ik kreeg een met een dikke pasta gevulde vorm in de mond geduwd waarvan ik later nog klonters van moest opvissen... het klinkt misschien raar maar de vorige was er een van de oude stempel die fier waren op hun werk en geen moeite teveel vonden... ach... nostalgie!

Voor de rest is er niets te melden... het was rustig en ik hoop dat dit nog even zo gaat blijven... shhhhsss!

03-05-2023 om 19:28 geschreven door Myette