|
Jawatte en ja wat nu... iets dat ik enkele keren per dag tegen mezelf roep... waarom... omdat ik "mijne peire zie" met 't manneke... jawatte... het wordt met de dag erger... zijn "wegwerp-manie"... ik kan mijn rug niet draaien of hij staat in kasten en laden te snuffelen wat er weg kan... de man weet zelfs niet waarvoor de dingen dienen of wat ze zijn maar weg moeten ze... ik moet dan in de verdediging schieten met ruzie als gevolg... dat gaat niet in je kouwe kleren zitten en ik ben gewoon moe... doodmoe... het zou nog niet zo erg zijn als ik eens een volledige nachtrust zou krijgen maar ook dat is me niet gegund... ik ga vroeg naar bed... lig dan te piekeren en net als ik dan eindelijk indommel komt hij naar boven gestampt... hij valt dadelijk in slaap en ik pieker nog wat verder... om 6 u vindt meneer het dan weer tijd om me wakker te maken en is heel verwonderd dat ik met het verkeerde been uit bed stap... ik was echt niet van plan een klaagzang aan te heffen maar soms moet het eraf... de kinderen wil ik er niet mee belasten want dan zeggen ze dat ik hem moet laten opnemen en dat is ook geen optie... er zijn ook goeie momenten nog en na een huwelijksleven van 65 jaar ga je niet zomaar uiteen... dus blijf ik maar roepen van jawatte en wat nu en kom mijn blog belasten met mijn sores... uiteindelijk is het een dagboek nietwaar.
Vandaag kwam mijn poetsparel helpen en bracht zowaar Poolse pralines mee... zo te merken iets waar ze zelf verzot op is want ze kwijlde bijna toen ze me het pakje overhandigde... gevuld met advokaat... ik heb er al enkele binnen en ja het is jamjam.
Verleden week toch al enkele uurtjes in de tuin kunnen zitten... ons Polleke is nog altijd niet in volle vorm... eten en slapen... eten en slapen... meer zit er nog niet in... onze meidoorn die ik dacht dood te zijn is van gedacht veranderd en besloot er toch nog iets uit te persen... eerst blad en nu bloempjes... geen overvloed maar ik apprecieer het tenzeerste... het is tenslotte de intentie die telt nietwaar... onze seringen boom integendeel bloeit overdadig... een lust om te zien en te ruiken... en dat is ook al een oudje... toen wij hier kwamen wonen... 60 jaar geleden... kregen wij een "scheut" van de boom van onze oude overbuurman... die scheut is nu een hele flinke kerel geworden en we zijn heel trots op hem... de rest van de tuin ligt er ook nog fris groen bij... spijtig van de koude wind altijd... zoals ik al vertelde is in de tuin zitten voor mij meer een oefening in stoelslepen... even in de zon... aiai te heet voor mijn oud vel... uit de zon... aiai die koude wind... en zo verder tot ik het opgeef en terug naar binnen vlucht... je blijft zo wel in beweging.
Enkele dagen geleden nog eens een wandeling gemaakt naar een park in de buurt... pas heraangelegd en ik moet zeggen dat ze het goed deden... misschien morgen eens naar een ander park stappen... wij hebben genoeg keus want we zijn omringd door parken hier... Brilschans... Middelheim... Den Brand... Nachtegalenpark... ik heb man beloofd hem een keer per week uit te laten... meer kan ik niet aan... zoonlief wil ons een hond aansmeren zodat we meer buiten komen maar dat weiger ik pertinent... ziedevanier... elke dag in weer en wind de deur uit... trouwens we hebben ons deel van huisdieren gehad en die extra zorg kan ik niet meer aan... zoon komt elke week met zijn hond op bezoek en elke keer moet de living aangepast worden... plaid op de bank... drinkbak klaar met een stapel doeken erbij want het is een morsige drinker... extra kippenbillen bakken of hamburgers... na het bezoek weer alles opruimen en de vloer opnemen... ik doe het met liefde voor onze zoon want zijn hond is als een baby voor hem... het is ook een lief en aanhankelijk beest maar groot en harig en heel onstuimig... hij stormt de trappen op en door zijn haast om bij bomma en bompa te zijn valt hij er al eens af en dat is alsof er een bom afgaat... als hij zijn snoepje heeft gekregen... een stukje vlees... loopt hij naar zijn speelhoek voor zijn bal en touw en rent al piepend van plezier naar den bompa... de rest van de avond komt hij om de beurt naar ons alle drie en wij moeten hem dan aaien... stop je maar even dan krijg je een bons tegen je arm... al wat ik nu vertel gaat wel over de hond en niet over de zoon hoor... nee die zit vertederd en verliefd toe te kijken hoe zijn hond geniet... als die twee terug de deur uit zijn kruipt bomma afgepeigerd haar bed in.
Intussen is het al laat geworden en moet deze bomma stoppen met zeuren.
|
