(toespraak van Dr. Karel Platteau bij uitreiking van André Demedtsprijs te Kortrijk)

100 jaar in Vlaanderen overbrugt één eeuw maar overbrugt meteen ook sociale evolutie, wereldoorlogen, een taalbeweging, politieke emancipatie en culturele groei. Met de ogen van 2006 kijken naar de betekenis en de rol van de mens en de auteur André Demedts, is meteen ook rekening houden met de context tijdens die 100 jaar. En het impact dat hij hierop had.

Zijn 74 publicaties in boekvorm zijn onlosmakelijk hiermee verbonden, naast zijn tientallen artikelen (of het nu poëzie, proza of essayistiek betreft) en zijn honderden uiteenzettingen.

Van kindsbeen af was hij vertrouwd met boeken. Zelf heeft de auteur al heel vroeg veel boeken gelezen. Op de boerderij was er immers een bibliotheek, nog van grootvader Ivo en van zijn vader Maurits. Zijn vader was lid van het Davidsfonds en net als vandaag, bestond toen ook het systeem van koopboeken voor de leden. Zo groeide ook de bibliotheek op de hoeve Het Elsbos.  Nog voor André 12 jaar was, had hij bijna de hele Hendrik Conscience gelezen. Dat was een bewijs van de vrijheid die hij kreeg om met literatuur kennis te maken, vaak werden de boeken van Conscience achtergehouden, of aan elkaar gelijmd opdat je ze niet zou ontlenen zonder op te vallen…

Maar hij las ook de verhalen van de Lovelings en van Jules Verne. Deze auteur heeft hem bijzonder gefascineerd. Hij getuigde vooral van zijn bewondering voor Kapitein Nemo in Twee jaar vakantie : “ Nemo, die na een lange strijd, alleen en ver van zijn vaderland, stierf aan boord van zijn duikboot, omdat hij nooit had willen buigen voor de macht die het recht onderdrukt had.”

Snel leerde hij via zijn vader boeken kennen als De Negerhut van Oom Tom, van Harriet Beecher-Stowe, later ook Cervantes, Shakespeare en Tolstoj.  Hij had dus heel vroeg contacten met de literatuur, En doordat hij veel ziek was, zwakke gezondheid, 2 maanden te vroeg geboren, zwaarmoedige knaap, bleef hij vaak thuis en hield van schrijven: “Schrijven was een natuurlijke, doodgewone verrichting voor mij, een middel tot ontvluchting aan mijzelf, omdat een onoverwinnelijke schroom, of was het weerzin en angst, mij beletten te spreken ?”

Elders : “ Reeds als kind heb ik altijd gedacht dat ik moest schrijver worden. Dat leek de enige manier waarop ik, aardig van mijn voorgeslacht, mij kon doen gelden.”

Maar naast dit prille schrijverschap als vlucht, aanhoorde hij ook de sagen en legenden uit zijn Beneden-Mandelstreek, die hij als kind verteld werd.

Schokkend voor hem was evenwel  het relaas van een neef die in de Eerste Wereldoorlog als Vlaamse soldaat geconfronteerd werd met schandalige wantoestanden in het Belgische leger. Dit getuigenis kreeg voedingsstof door 2 publicaties. Die kreeg hij van een schoolvriendje in het eenzijdig Franstalige  St.-Lievenscollege te Gent. Het was de brochure Vlaanderens Weezang aan den IJzer en Arm Vlaanderen van pater Stracke. Uiteraard verboden lectuur op dit college, en toch las hij ze en hij getuigde later in zijn autobiografie De dag van gisteren  uit 1966, hoe ontsteld hij was als knaap door deze uitgaven.

 Zij gingen hand in hand met de geromantiseerde visie op zijn land die hij zich eigengemaakt had door een gedicht van Leonard De Bo Voor Vlaanderen, mijn Vaderland (1855). Daarin verheerlijkt De Bo Vlaanderen in vergelijking met het nochtans mooie Italië of het geografisch gevarieerde Zwitserland, hij beschrijft ook Vlaamse zeden en gewoonten en eindigt het gedicht met een dreiging aan het adres van een eventuele ‘dwingland’. Want in dat geval ‘Loop ik mijn bloed ten beste geven / Voor Vlaandren, voor mijn Vaderland’.   

Alle uiteenzettingen die André Demedts later gaf over Vlaanderen en de noodzaak aan politieke, economische en culturele emancipatie, waren alle doorspekt met emoties. Hij gaf op een merkwaardige manier uiting aan zijn innerlijke bewogenheid: van ergernis tot weemoed. En die merkwaardige vorm van monoloog, met half gesloten ogen, sloeg aan bij het publiek. Er bestond hiervoor respect, het was hoe dan ook toch een vorm van dialoog.

Ooit schreef André Demedts het boek ‘Hugo Verriest, de levenwekker’. Eigenlijk had hij dit woord voor zichzelf moeten bewaren. Hij was een bezieler en zelfs in die mate dat  zijn ene persoon vergeleken werd met een complete actie- en drukkingsgroep (Gaby Gyselen). En Jozef Deleu typeerde hem als een cultuurpoliticus zonder weerga.

Maar zijn engagement voor de Vlaamse Beweging stond niet los van zijn sociaal engagement. Hij brak trouwens zijn relatie met Cyriel Verschaeve af omdat bij die man ‘het nationale en religieuze veel meer belang had dan het sociale’. En in zijn vroege dichtwerk (hij was 18 jaar) ziet men hiervan ook een weerspiegeling: hij schrijft een gedicht voor de overleden Lenin ! ‘hij was een zoon van ’t langverdrukte volk’ en ‘miljoenen hebben hem gebenedijd’…

Zelf was André 10 jaren lang actief voor de Katholieke Arbeidersjeugd. Hij was nochtans een echte boerenzoon. En zijn jeugdboeken zoals ‘Alle Vreugd is eindeloos’, ‘Ik wil een dapperen kerel’ zijn beschreven toestanden in arbeidersgezinnen of de moeilijke weg van een jonge textielarbeider. Tal van de KAJ-leden van toen legden getuigenis af over zijn inzet voor hen: “Hij deed al wat hij kon om van ons mensen te maken die van veel dingen op de hoogte zouden zijn (…) “ “We kregen zelfs lessen in wellevendheid opdat we ons behoorlijk zouden kunnen voordoen.”

Ook oud-leerlingen uit Waregem getuigden in die zin, maar dan over een taboe-onderwerp, nl. seksuele voorlichting: “ Hij gaf ons wél voorlichting, de andere leraars durfden dat niet. En dat deed hij niet op een omfloerste, gefrustreerde manier, maar met respect en heel natuurlijk. Hij maakte indruk op ons omdat hij nadruk legde op liefde en tederheid, terwijl wij alleen maar vuile, rauwe grappen kenden en drankzucht vaak veel pijn veroorzaakte in een liefdesrelatie.”

Zijn gedichtenbundel Jasmijnen getuigde evenzeer van deze warme medemenselijkheid.  Hij was toen 23 jaar oud en een stoet van publicaties moest nog volgen. 4 jaar daarvoor publiceerde André Demedts al in Dietsche Warande en Belfort en hij bleef er aanwezig met creatief én kritisch werk. Precies op het vlak van het essay is de verdienste van deze auteur het sterkst. In 1955 was er bijvoorbeeld een boekje over Streuvels, maar in 1971 kwam het eerste degelijke boek dat ooit over Streuvels  verschenen was : ‘Stijn Streuvels, een terugblik op leven en werk’.  Welnu, Hedwig Speliers heeft een biografie over Streuvels geschreven, maar hij zegt zelf dat hij zéér schatplichtig is aan Demedts !

Stijn Streuvels had een bijzondere invloed op André Demedts. Het is trouwens door zijn toedoen dat André zo’n inzet ontwikkeld heeft voor Frans-Vlaanderen ! Met het Komitee voor Frans-Vlaanderen, (waar de op deze bijeenkomst aanwezige heer Luc Verbeke zo’n grote inzet voor ontwikkelde) maar zeker ook met het tijdschrift Ons Erfdeel. Dat is ontstaan door een oproep van André Demedts om bij hem thuis bijeen te komen en waar hij aan enkele jonge mensen vroeg of ze boven iedere partijpolitiek contact wilden opnemen met Frans-Vlamingen en met Nederlanders. Om de Frans-Vlaamse problematiek bekend te maken in het Nederlandse taalgebied en ook om de samenwerking tussen de Nederlandssprekenden te bevorderen. Uit die aansporing is het tijdschrift Ons Erfdeel ontstaan met o.a. de 20-jarige Jozef Deleu. Het groeide uit tot een hoogstaand en volwaardig algemeen-Nederlands cultureel blad !  En net in Ons Erfdeel publiceerde Demedts in 1966 een vrijmoedig artikel i.v.m. de splitsing van de Leuvense universiteit. De cultuurpoliticus won het op de auteur.

Zijn romans zijn er blijkbaar geweest opdat de schrijver al schrijvend zichzelf heeft willen uitbouwen en verwezenlijken. Hij schreef met een epische kracht zijn eerste verhalen en zocht later voortdurend naar de essentie van het bestaan; op vele bladzijden treft men immers aforismen aan zoals alleen hij ze formuleren kon; Willy Spillebeen drukte het zo uit: Demedts is inderdaad een denker en allicht zou hij, geboren in een ander taalgebied en filosofisch geschoold, een filosofisch essayist geworden zijn.

Men heeft het proza van André Demedts opgedeeld in 3 perioden: van 1933 tot 1944 : het onmogelijke geluk – dan een tweede periode van 1944 tot 1951 met een kringloop om het geluk om dan in een derde periode een steeds duidelijker wordende ‘vernauwing’ te zien naar het eigenlijke onderwerp toe nl. het menselijk geluk proeven.  Marcel Janssens vatte het zo samen in 1966 op een huldedag voor de gevierde schrijver : “Zijn prozawerk is er niet omwille van de literatuur, maar omwille van het leven. “

Ruim 20 jaar had hij zich ook ingezet voor de radio omroep in het gebouw in de Rijselstraat. Daarbij had hij een voorliefde voor het ‘woord’, ‘het volksverhaal’ en ‘de stem van Frans-Vlaanderen’. Hij gaf aan ontelbare mensen de kans om  hun specifiek engagement kenbaar te maken  in goede radioprogramma’s.

In 2006 stellen we dus uitzonderlijke kenmerken vast bij een boerenzoon, die zich sociaal engageert en die vanuit een verontwaardiging een cultuurpoliticus wordt om ‘u’ tegen te zeggen. Zijn inzet was tomeloos. Dat hij een dichter en schrijver wordt omdat hij zijn zoektocht naar zingeving moet uiten, zonder zich te bekommeren om stilistische kwaliteiten.

Dat hij bovendien een uitzonderlijk goede essayist wordt omdat hij belangrijke schrijvers zoals Hugo Verriest, Albrecht Rodenbach, Abel Coetzee, Ernest Claes, Johan Daisne, Karel Jonckheere en vooral Stijn Streuvels bekendheid wou geven.

Wie een gedrevenheid en een  levensinzet van dit formaat bezit, die geeft vandaag een boodschap aan iedereen die op zoek is naar zingeving en die aan zijn leven een meerwaarde wil geven.

(met bijzondere dank aan Dr. Karel Platteau voor deze analyse van de figuur van André Demedts)

27-11-2006 om 00:42 geschreven door bernard

De prijs werd dit jaar toegekend aan Hermand De Bode. Hij ontving een eigentijds op André Demedts geïnspireerd kunstwerk van Lieven Demunter. De naam van Herman De Bode is vooral verbonden met het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa, dat in het voorjaar 2006 verscheen. Herman De Bode was niet alleen de ondertekenaar van dit manifest, samen met 49 anderen, maar hij behoorde ook tot de kerngroep die meewerkte aan de redactie ervan. Het manifest pleit voor de herstructurering van de Belgische staat en de vorming van twee zelfstandige lidstaten van Europa - Vlaanderen en Wallonië - met een nieuw statuut voor Brussel, dat wel de hoofdstad van Vlaanderen zou blijven en desgewenst van Wallonië zou worden.

Het pleidooi is gebaseerd op een zakelijke, sterk feitelijk onderbouwde, analyse van vooral de sociaal-economische verschillen tussen de twee grote Belgische deelgebieden. Kern van het betoog is dat deze verschillen te groot zijn voor een deugdelijk bestuur en dat in het licht van de grote uitdagingen van deze tijd het noodzakelijk en voor beiden uiteindelijk beter is dat elke regio ten volle zijn verantwoordelijkheid neemt. Scheiding houdt geen afbraak van de solidariteit in, maar de transfers moeten doorzichtig en uitdovend zijn en geleidelijk vervangen worden door de solidariteit in het kader van de Europese Unie.

Dit manifest viel niet in goede aarde bij McKinsey, zodat hij zich verplicht voelde zijn functie als hoofd van het Belgische kantoor op te geven. Hij bleef echter aan McKinsey verbonden als consultant en partner. Op 21 juni jongstleden werd Herman De Bode voorzitter van de Vlaamse Management Associatie. Dat is een netwerk van actieve managers uit het bedrijfsleven en de openbare sector in Vlaanderen en Brussel. Het wil een permanent ontmoetingsplatform zijn voor een betere kennis van managementsproblemen en het vinden van oplossingen voor bedrijfsproblemen.

Hij is sedert 31 januari 2005 ook voorzitter van de Brusselse afdeling van Voka, ook Voka-Comité Brussel genoemd. In die functie wil hij de komende jaren prioriteiten geven aan de ontwikkeling van een economisch toekomstproject voor Brussel en de Vlaamse rand, aan de versterking van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel en aan een promotie van het Nederlands in het Brusselse sociaal-economische leven. Hij is geen Vlaams-nationalist in de politieke betekenis van het woord, maar hij is uitgesproken Vlaamsgezind op grond van economische en sociale redenen.

foto van uitreiking door voorzitter Jo Devoldere van Marnixring Broel (midden) en kunstenaar Lieven Demunter (links) aan Herman De Bode (rechts).

27-11-2006 om 00:40 geschreven door bernard

De feestelijke uitreiking van de prijs wordt dit jaar muzikaal opgeluisterd met de lievelingsmuziek van André Demedts. Hij hield van de zangstukken van Edvard Grieg en daarom brengt sopraan Inge Van de Kerkhove, met pianobegeleiding van Hein Boterberg, een selectie uit het vocale repertorium van de Noorse componist. Het optreden gaat door in samenwerking met het Festival van Vlaanderen en de Stad Kortrijk.

Na de begroeting door voorzitter Jo Devoldere van Marnixring Kortrijk Broel volgt het juryverslag door secretaris Pol Vieren. Karel Platteau, docent aan Katho Kortrijk, belicht dan de mens en de auteur André Demedts. Advocaat Piet Van Eeckhaut, voorzitter van de Provincieraad van Oost-Vlaanderen, brengt vervolgens een links-vrijdenkend standpunt onder de titel : “Is André Demedts nog actueel ?”. Hierna wordt de André Demedtsprijs 2006 uitgereikt aan Herman De Bode. De academische zitting wordt besloten met het dankwoord van de laureaat en het volkslied. Het stadsbestuur biedt de laureaat en de genodigden een receptie aan.

De Marnixring-André Demedtsprijs wordt jaarlijks toegekend aan een persoon of een vereniging die naar de geest en de idealen van André Demedts bijzonder veel verdiensten heeft verworven op het gebied van:

- het bevorderen van de algemene kunst- en cultuurverspreiding in Vlaanderen, in Frans-Vlaanderen en in alle gemengde taalgebieden;

- de integratie van het Nederlands taalgebied:

- de culturele kontakten met Zuid-Afrika.

Voor informatie over de uitreiking en de organisatie van Marnixring Kortrijk Broel kunt u terecht bij Kris Seynaeve op mailadres kristian.seynaeve@pandora.be

Hierbij de lijst van de laureaten van de Demedtsprijs:

1970 Luc Verbeke- 1971 Flor Grammens - 1972 Emmanuel Looten - 1973 - Vriendenkring van het Komense - 1974  Jozef en Annemie Deleu - 1975  Sandor Szondi -1976- IJzerbedevaartkomitee -  1977 Jozef Van Overstraeten - 1978  Clem De Ridder - 1979 Adriaan Verhulst - 1980 Volkstoneel voor Frans-Vlaanderen - 1981 André Lammertyn - 1982 Max Wildiers - 1983 Jacques Fermaut - 1984 Arthur Verthé - 1985 Zuster Aleydis - 1986 Gaston Durnez - 1987 Lieven Van Gerven - 1988 Arie W.Willemsen -1989 Redactie Tijdschrift Vlaanderen - 1990 Guido Sweron - 1991 Vlaamse Leergangen Leuven -  1992 Lode Campo - 1993 Aloïs Gerlo - 1994  Vernon February - 1995 Francis Persyn - 1996 Eric Ponette -  1997 Johan Laeremans - 1998 Mark Grammens - 1999 Guido Moons - 2000 Mathias Storme - 2001 Het Huis van het Nederlands Belle- Bailleul - 2002 Ludo Simons - 2003 Hans de Belder - 2004 Luc Deconinck - 2005 Prof. dr. Jozef Devreese - 2006 Herman de Bode.

21-11-2006 om 00:00 geschreven door bernard

Later zullen de aanwezigen en hun volgelingen eraan herinnert worden dat :

De poëzieavond en deze publicatie ontstonden uit de samenwerking van

De Ouderraad van het H.Hartcollege Waregem & de Werkgroep Levend Archief.

Fotokring Focu Geraardsbergen zorgde voor de illustraties.

Het concept is van CDeSIGN.

Met speciale dank aan :

Dirk Adams

Leerkrachten: Fien Bostyn, Marc Crabeels, Thomas Kemseke, Tys Neirynck, Siska Vandenberghe, Emmanuel Vercruysse, Georges Vermaut.

Leerlingen: Annelies Colpaert, Sylvie Decabooter, Pieter Verhamme.

Zwartgele draad in het boekje of een tekst die discreet regelmatig terugkomt bovenaan of onderaan de kleurenbladzijden:

Nu lach ik soms.  Als wij te zamen konden,

Wij zouden lachen om het heimwee aan een jeugd

Om wat er in een mens al wordt gevonden

Een hunkering naar liefde en vreugd

Volgende gedichten zijn opgenomen in het bundel :

De Paarden

Het oude huis

Rijmoefening

Vriesganzen

Het Gedachteniskruis

Gelegenheidsvers

Zomer

Mei

Het water

Mijn moedertaal

Het kerkhof

De uil

De hagedoorn

Winterdag

De vlakte

De wilde kerselaar

De wilde pruimelaar

Lof van mijn land

Paasleliën

Geen heerlijker geel

De binnentuin

14-11-2006 om 23:27 geschreven door bernard

“Het doet de Oudervereniging en de medewerkers (leerkrachten en leerlingen) oprecht plezier u hierop te mogen begroeten.  Meer nog : het is voor ons een hart onder de riem (om een typische uitdrukking van dit huis te gebruiken) om u na een drukke werkweek te mogen begroeten. Mag ik heel in het bijzonder een paar mensen welkom heten die (om in hetzelfde collegejargon te blijven) ons heel nauw aan het hart liggen.”

Dat bijzonder welkom was bedoeld voor mevrouw André Demedts (de ondertussen 90 jaar geworden Germaine Ide), de jongste dochter mevrouw Hilde Demedts en de heer en mevrouw Rudolf Van De Perre. Opgemerkte aanwezige was ook Demedts-kenner en –verzamelaar Lucien Delange, tevens oud-leerling van het college. Door omstandigheden hadden Luc Verbeke en Oscar Martens zich laten verontschuldigen.

“We beschouwen het als een voorrecht deze kranige dame (Mevrouw André Demedts) vanavond hier te mogen begroeten.  Haar aanwezigheid is één van de mooiste geschenken die we ons konden inbeelden. Mevrouw Hilde Demedts, de jongste dochter van de schrijver, maakte zich vrij ondanks haar drukke agenda als schepen van ondermeer Burgerlijke Stand van de stad Kortrijk. Ze is Waregem en zijn deelgemeenten, alsook het college, bijzonder dankbaar om haar vader op een passende manier te herdenken. Haar thuisstad kan daar misschien iets van leren.”

“We zijn verheugd, meer nog vereerd, om dhr en mevr Rudolf Van de Perre te mogen begroeten. Dhr. Van de Perre is germanist van vorming, stond in het onderwijs en publiceerde talrijke dichtbundels, essays en monografieën. Hij behoorde tot de redactieleiding van het tijdschrift ‘Vlaanderen’, werkte mee aan de Boekengids, Dietsche Warande en Belfort, Ons Erfdeel en Het Teken. Deze bezige bij schreef ook talrijke kritische bijdragen voor tal van andere tijdschriften en periodieken zoals o.a.  de Standaard der Letteren, de Vlaamse Gids, Streven, Kultuurleven etc… We inviteerden hem hier vooral als dé biograaf van André Demedts.”

Inleider Georges Vermaut herinnerde ook aan de getuigenis van Oscar Martens tijdens de bijeenkomst op 27 april in dezelfde zaal. “Samen met Mevr. Demedts legde hij hier voor de lerlingen een gesmaakte getuigenis af als oud-leerling en latere collega van André Demedts.  Hij accentueerde dat A. Demedts altijd beklemtoonde dat iedereen gelijkwaardig maar niet gelijkaardig is.  In het onderwijslandschap van vandaag met de focus op de school als leer- en leefomgeving met het daaraan gepaarde zorgbeleid is dit uitgangspunt van fundamenteel belang.  We moeten jongeren durven accepteren in hun eigenheid en eigenaardigheid.  Modern vertaald : ondanks en dankzij de ‘troughput’ (‘throughput’ staat voor de inspanningen, de activiteiten die een organisatie pleegt om tot een resultaat te komen. Denk aan lesgeven, stage lopen, oefenen, enz.) van de leerkrachten en opvoeders blijft de input van de leerlingen de basis voor een evenwichtige output. Een bewijs dat de ideeën van André Demedts progressief waren”.

1937 betekende voor André Demedts een keerpunt in zijn leven.  Hij legde voor de examencommissie van het handeltechnisch onderwijs de bekwaamheidsproef af van gegradueerde in de handelswetenschappen. Meteen daarna werd hij door de visionaire principaal E.H. Gaston Deweer benoemd tot leerkracht Nederlands aan de Vrije Hogere Technische Handelsschool (de toenmalige titulatuur van het college). Tijdens de mobilisatie en in het eerste oorlogsjaar gaf Demedts ook geschiedenis (ter vervanging van een collega in militiare dienst). Demedts vestigde zich in Waregem, eerst in de Karel van de Woestijnestraat, daarna in de Guido Gezellestraat (waar een paar maanden terug nog een herdenkingsplaat bevestigd werd). Met andere woorden : zelfs zijn woonplaatsen refereerden naar boegbeelden uit zijn passie : de literatuur.

Eén van zijn leerlingen, wijlen Georges Leroy (zelf auteur, musicus en beeldhouwer) omschreef de leerkracht Demedts als een ‘katalysator’.  “Hij leerde in onszelf te kijken.  Hij had een moeilijk te omschrijven charisma waardoor hij als mens een hogere dimensie kreeg.”  André Demedts stond als opvoeder heel dicht bij zijn leerlingen.  Die leerlingen inspireerden hem.  Het bewijs ervan is dat zijn leraarschap hem aanzette tot het schrijven van jeugdboeken onder het pseudoniem Koen Lisarde. Het meest succesvolle was ‘Ik wil een dappere kerel zijn’ uit 1943.  Het boek geeft trouwens een beeld van de collegesfeer in die woelige oorlogsjaren. Meteen een aanrader om dit werk tijdens de donkere wintermaanden te lezen of te herlezen.

Georges Vermaut van de werkgroep Levend Archief had nog woorden van dank voor de  Oudervereniging van het Heilig Hartcollege,  die de werkgroep benaderde met het voorstel om een poëzieavond te organiseren in het André Demedtsauditorium.   “Deze avond en hun medewerking aan de multimediale projecten zoals Corpus bewijzen dat zij cultuur hoog in hun (wellicht rood-witte) vaandel dragen.  Dankzij hun gedrevenheid en in het bijzonder die van penningmeester-cultuurminnaar Dirk Adams kunnen we na een aantal constructieve werkvergaderingen u deze avond aanbieden. De oudervereniging zorgde ook voor een royale financiële injectie om alle aanwezigen een fraaie poëziebundel gratis aan te bieden.  Meteen een blijvende herinnering aan een minder bekend facet van André Demedts als poëet.”

Dank was er ook voor de directie, die dit initiatief genegen is.  Het was trouwens o.a. de huidige directeur dhr. Noreillie die in 1994 letterlijk en figuurlijk vorm gaf aan dit auditorium.  De fraaie Matisse-litho’s en de hifitoren maken het nog steeds tot één van de paradepaardjes van de rijke college-infrastrucuur. Expliciet en welgemeend dank was er tenslotte ook voor de leerkrachten-medewerkers die tijdens de drukke opstartmaanden toch tijd maakten om met hun radiofone stem of andere creatieve inbreng de poëtische pareltjes van Demedts tot zijn volle recht te laten komen.

Het waren Mevr. Siska Vandenberghe, germaniste  die Engels geeft in de handelshumaniora en o.a. ook de gedreven bezielster van de uitwisselingsprojecten op school. Mevr. Fien Bostyn, eveneens germaniste van vorming, die Engels en Nederlands doceert in de humaniora.  Fien is ook één van de zuilen van de tweejaarlijkse multimediale projecten zoals ‘Corpus’. Dhr. Emannuel Vercruysse, de laatste germanist en leraar Nederlands en Engels. Hij vormt samen met Tijs Neirynck de tandem van eindredacteurs van de schoolperiodiek ‘Hartslag’.  Straks vertrekt hij met een 10-tal leerlingen op een uitwisselingsproject naar Noorwegen. Vandaar kon hij niet ‘live’ van de partij zijn tijdens de poëzieavond. Dhr. Tijs Neirynck, leraar Nederlands en Duits … en medewerker van WTV en radio Mango.  Met die expertise als mediamieke wonderboy was hij de geknipte figuur om in te staan voor de technische omlijsting van deze avond. Tenslotte moeten zeker ook Thomas Kemseke (leraar klassieke talen en cultuurfreak) en Marc Crabeels (leraar teksverwerking en verantwoordelijk voor het schoolarchief) vermeld worden en de stille maar daarom niet minder gewaardeerde werkers in de coulissen  van het college.

Daarbij konden de organisatoren ook rekenen op een aantal muzikale virtuozen, versbakken promovendi van het college.  Het zijn Annelies Colpaert, die dit jaar de 6^de Latijnse op de school beëindigde en momenteel studente is in de de richting taal- en letterkunde Latijn en Engels aan de UG. Na een volgehouden studie van 9 jaar behaalde Annelies haar eindiploma dwarsfluit aan de Academie van Deinze.  In haar vrije tijd speelt Annelies ook dwarsfluit in de harmonie van Zulte, volgt Spaanse les en heeft ook een uitgesproken interesse voor de betere film. Pieter  Verhamme was  klasgenoot van Annelies en studeert nu voor handelsingenieur aan de Gentse Universiteit. Naast muziek (ook hij behaalde vorig jaar zijn einddiploma dwarsfluit) is sport zijn grote passie.  Pieter is volleybalspeler bij Kuros te Zulte. Sylvie Decabouter is momenteel leerlinge in de vijfde latijnse.  Sinds acht jaar volgt ze klarinetlessen aan de muziekacademie te Waregem. Sylvie is dan ook lid van een tweetal fanfares.  Daarnaast is ze een heel enthousiast lid van de Desselgemse Chirobeweging.

Bij de poëzieavond liepen woord en beeld (verzorgd door de leerkrachten) en muziek (verzorgd door de leerlingen) naadloos over in elkaar. De aanwezigen wisten de nogal ongewone manier van werken te appreciëren.  Om de poëtische pareltjes niet teveel geweld aan te doen werd ervoor geopteerd om niet tussen te komen, maar de nodige achtergrondinformatie te brengen in een  powerpointpresentatie.

Mevrouw Demedts genoot, niettegenstaande haar hoge leeftijd, van dit eerbetoon. Het deed haar zichtbaar deugd om, na al die jaren, nog eens in het college te komen en dan nog wel in het auditorium dat naar haar man werd genoemd. Op het einde van de avond werden een aantal verdienstelijke leerlingen in de bloemetjes gezet. Het Waregemse stadsbestuur en het stadsarchief waren zo vriendelijk om daarvoor een 5-tal fraaie en waardevolle monografieën van Harold Van De Perre over André Demedts te schenken. Marc Crabeels (de stille en veel te bescheiden collega in de coulissen) slaagde erin de exemplaren door de auteur zelf te laten signeren toen Dhr. Van De Perre in Waregem te gast was bij de officiële herdenking van A. Demedts medio augustus op het stadhuis. Anton Van Wilderode  omschreef dit werk terecht als een ‘opus magnum’.  “Dit werk is een ongemeen boeiende, intelligente en indringende studie die het omvangrijke oeuvre van één van onze belangrijkste auteurs eindelijk recht laat wedervaren. Dit lijvige boek is een uitnodiging om echte literatuur die meer is dan geheimschrift of relaas te (her)lezen.”

Zo ontvingen Charles Sobry en Kobe Pappijn (allebei uit 2e Latijn) uit de handen van Hilde Demdts dit boek voor de prachtige schilderijen (portretten van André Demedts) die ze tijdens de lessen PO maakten. Verder overhandigde Rudolf Van de Perre een exemplaar van zijn monografie aan Laura Van Hoorelbeke uit 5 IN voor het boekje "Het Leven - kennismaking met leven en werk van André Demedts" dat ze tijdens de lessen tekstverwerking maakte. Er werden ook nog twee gelukkige winnaars uitgeloot uit de deelnemers aan de wedstrijd over André Demedts vorig schooljaar. Het einde van de avond werd bezegeld met een receptie, eveneens aangeboden door het oudercomité.

14-11-2006 om 23:24 geschreven door bernard