Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ik heb al heel mijn leven honden gehad. In alle maten en kleuren. Mijn honden zijn mijn kindjes, mijn beste vrienden. Maar nu ik blind ben is het opvoeden van een hond niet meer zo evident. Momenteel heb ik nog een hondje: Fluk. Hij is acht jaar en een Yorkshire Terrier. Ik noem hem mijn stoere bink. Maar het is geen geleidehond, natuurlijk. Blijkbaar heeft hij wel door dat ik blind ben, want hij blaft om me duidelijk te maken waar ik ben. En als ik iets laat vallen, gaat hij erbij staan en blaft. Ik moet dan alleen maar bukken en het oppakken. Maar hij wandelt niet, wil zelfs niet in de tuin komen ... al een hele tijd speel ik met het idee om een geleidehond aan te vragen. Maar elke keer als ik er aan dacht dat ik me volledig zou moeten laten leiden door een hond, veranderde ik van gedachte. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest en ook nu nog probeer ik alles zelf te doen. Ik ben geen sukkeltje, ik ben zelfs niet gehandicapt. Ik heb alleen maar een probleem met mijn ogen. En ik hoef geen hond, ik trek mijn plan wel alleen ...
En ja, ik kan inderdaad heel veel. Maar hoe langer ik blind ben, hoe meer ik besef dat ik niet alles kan. Ik was en strijk, poets en kook. Maar als ik ergens naartoe wil, heb ik mensen nodig. Als je pas ziek bent, staat iedereen klaar voor je. Ze brengen je overal naartoe, helpen je met plezier. Maar het nieuwe gaat er vlug af en je vrienden hebben hun eigen leven. Zelf leef je in je coconnetje, maar zij moeten verder in de samenleving. Dat betekent rennen, stress, hup, hup, hup ... Heel normaal hoor, ik snap het wel, maar ik moet ook verder. Dus ga ik alles op mijn eigen ikje proberen. Soms lukt het en soms niet. Ik struikel, val, blauwe plekken, verstuikte voeten, gebroken neus... Ik loop constant verloren, bots tegen reclame op de stoep. Met kerstmis hang ik in de bomen op het trotoir. Maar ik geef niet op, ik zal raken waar ik wil zijn, ik ben niet gehandicapt, ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ... En dan, op een ochtend, valt mijn euro. Ik zit aan de keukentafel en ik besef eindelijk dat ik een keuze heb. Ik kan hier blijven zitten en het leven aan me voorbij laten gaan. Of ik kan accepteren dat ik nu eenmaal niet alles kan en handelen. Je bent pas verloren als je dat zelf geloofd. Ik zet mijn pc aan en beging te surfen. Ik lees alle artikels over blindegeleidehonden die ik maar kan vinden. Ik zoek contact met andere blinden die al een hond hebben. Ik mail en bel de verschillende scholen ... Hoe langer ik hiermee bezig ben, hoe enthousiaster ik wordt. Misschien lukt het dan toch nog. Niet meer thuis zitten, terwijl iedereen aan het feesten is. Niet langer zin hebben om ergens naartoe te gaan en dan tot de conclusie komen dat je er alleen nooit kan raken. Ik wil kunnen beslissen, mijn jas aantrekken en vertrekken. De wijde wereld in. Zo maar. Omdat ik er zin in heb. Ik bel het opleidingscentrum dat me het meest geschikt lijkt. Maak een afspraak met de sociaal assistente. De bal gaat aan het rollen. Ik heb een geleidehond aagevraagd. Ik, die niet gehandicapt ben. Ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ...
Reacties op bericht (1)
11-04-2007
Geleidehonden...
...zijn er dan ook speciaal voor mensen die niet gehandicapt zijn, maar enkel een probleempje met hun ogen hebben, Agaatje. Ik heb pas onlangs jouw blogje gevonden via een hint van iemand anders. Omdat een stevige griepaanval roet in het eten gooide, begin ik nu pas bij te lezen. Ik geloof dat ik hier nog aangename uurtjes ga slijten, want jouw stukjes zijn goud waard! Groetjes, Affodil.
