Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Na de introductie van zijn ring ijs vorig jaar, heeft hij een neiuw concept bedacht. Deze keer ontdek je zijn juwelen en schilderwerken in het donker. Ontdaan van alle licht bezichtig je zijn werk. en wat normaal niet mag (maar wat is normaal in de leefwereld van deze kunstenaar?) is bij Alex een must! Raak de kunstwerken aan, voel ze, beleef ze.
In kleine groepjes word je aan de hand van een gedimde lichtstraal doorheen de expositie geleid, van het ene kunstwerk naar het andere. Om de kunstwerken te zien ... moet je ze dus aanraken. Uiteraard zit er een diepere betekenis achter dit creatieve gegeven: de kunstwerken bevatten namelijk opschriften in braille. Blinden zullen deze keer het kunstwerk het best zien en ervaren én als eerste de diepere dimensie ontdekken, zelfs in het donker.
Na de korte tocht in het donker, zal het licht - voor de zieners onder ons - al de geheimen prijs geven: de korte opschriften in braille vervullen niet alleen een diepere betekenis maar hebben een bijzondere esthetisch effect op de immer originele werken. De exclusieve juwelen zullen met zekerheid zowel de blinden als de zieners bekoren en brengen tevens de beide groepen dichter bijeen.
Naast de juwelen heeft Alex opnieuw een aantal schilderwerken gecreërd: de kleurrijke, speelse kunstwerekn bevatten tevens braille - geretaleerde elementen. En dat het een fijne ervaring is om te voelen aan het kunstwerk, met o.a borsten in braille, hoeven we niet te zeggen. Het opschrift "tiet" ernaast is de knipoog die we van Alex gewoon zijn.
Deze expositie toont opnieuw het creatieve denkproces van Alex, het buiten de lijnen treden, het speelse karakter. En geeft toe: het aanraken, voelen, betasten en beleven van de verschillende vormen en texturen ... zal je net dat extra gevoel geven dat je soms bij afstandelijke kunst mist.
Openingsavond dinsdag 5 juni om 19u30 (zaklampen niet toegelaten)
Open op 8,9,10 juni en 15,16,17 juni van 13u30 tot 18u00 weekdagen op afspraak :0475/974 134
Plaats: atelier 't verdiep t' pieter de coninckstraat 29 (1ste verdiep) 8800 roeselare inleidende speech door Piv Huvluv (stand - up comedian) info www.alexfabry.com alexander.fabri@telenet.be
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ... Wat er dit jaar allemaal fout gelopen is, weet ik niet. Maar om de één of andere reden ben ik helemaal niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen op de academie. Je moet gaan poetsen en daarna je werken binnen leveren voor de jury. Maar wanneer? Geen berichtje van de lerares, geen telefoontje van een medestudent. Dus dan maar op goedvallend uit...
Gisterenavond zijn Fiep en ik eraan begonnen. Werken naar de academie doen, dat doe je niet zo maar. Dat is hard labeur, zeker als je niks ziet. Je bent al gauw aan het sleuren met veertig, vijftig kilo en Fiep is nu ook geen bodybuilder. Maar we waren overtuigd, zo moeilijk kan het niet zijn. Gewapend met curverboxen liepen we trap op, trap af. Met de slappe lach, natuurlijk. Fiep is kleiner dan ik, liep voorop, bereikte eerst de trappen en werd daardoor nog kleiner. Maar goed, geen enkel werk sneuvelde onderweg.
De lessen worden gegeven in twee groepen, de dagklas en de avondklas en nu was het avond. Ik kende niemand uit die groep en blijkbaar voelde niemand zich geroepen om ons te leren kennen. Ook de lerares niet. Het werd een gesukkel van jewelste. Blinde vrouw, witte stok, curverboxen vol keramiek en een klaslokaal vol breekbare dingen ... Maar we bereikten de uitstalplek! Zonder brokken te maken. Terwijl Fiep alweer vertrok om de volgende lading binnen te sleuren, begon ik mijn spullen te rangeren. Ik voelde de ogen in mijn rug prikken, maar niemand zei iets. Alleen één vrouw. Ze kwam even naar mijn werken kijken. "Mooi werk heb je." Zei ze "Je hebt precies veel hulp gehad van de lerares, want als je dat zelf moet maken ... Ach ja, voor jouw is het een bezigheid. Als je al wat met klei kan smodderen, ben je zeker al gelukkig?" Ik slik eens. Wil haar een antwoord toesnauwen. Wat denkt die trut wel? Maar dan glimlach ik even vriendelijk. Ik ga me hier echt niet moe maken. Waarschijnlijk is dat het idee dat de hele klas van me heeft. Daar tegenin gaan zou me, in hun ogen, alleen maar een arrogant mens maken. Dus zeg ik niks, duw mijn kin omhoog en doe alsof ik ergens een dikke, vette stront ruik. Ze snapt de hint, geloof ik.. Ze verdwijnt zonder nog een woord te zeggen. Ik zet me in een hoekje en wacht op Fiep. Die loopt nog steeds met klei te zeulen, helemaal alleen, terwijl het hier volloopt met sterke mannen. Maar we zijn niet van de avondklas, dus worden we niet geholpen. Ik zeg maar niets tegen Fiep, ze wordt hoe langer hoe norser. Zoveel als we binnen gesleurd hebben, moeten we ook weer buitensleuren. Materiaal, klei ... En weer niemand die even een handje wil helpen. De wereld van de Kunst, waar iedereen elkaar helpt, kunstenaars onder elkaar ... vergeet het maar. Ieder voor zichzelf en als ik je een pee kan stoven, heb je het zitten en dat is iets waar ik helemaal niet mee om kan. Ik heb een hekel aan superego's, mensen die meer last hebben met hun grootheidswaanzin dan met hun creativiteit. En op de academie loopt het er vol van. Maar goed, we waren weer buiten.
Fiep vond dat ze nu wel een cola verdient had. Het chiqste zaakje hebben we uitgezocht. We zagen er niet uit, wat kon het ons schelen??? Na de nodige drankjes waren we weer in staat om naar huis te rijden. Het thema academie werd angstvallig vermeden. Wat ik in september ga doen? Of ik terug ga? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel. Nu ik weet hoe ze daar over me denken, ben ik alleen maar gemotiveerder om te bewijzen dat ik even goed ben als zij. Dat ik geen kleiklodderaar ben. Ik heb een hele vakantie om erover na te denken. Maar het zal ze niet lukken om me een minderwaardigheidsgevoel te geven, dat kan ik je garanderen.
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ... Helemaal opgedirkt, haar gekamd en schoenen gepoetst, samen met de jongste dochter naar het feest. Bruid en bruidegom aan de ingang met de bijbehorende ouders. Heel enthousiast doen, kussen, feliciteren ... Pfff, dat was ook weer gebeurd, ik kon naar mijn tafeltje gaan. Even aan de dochter vragen hoe iedereen eruit ziet. Daarna socialiseren met ooms en tantes, grootvader, bomma, moeke ... "Ach, ben jij de moeder van ... welwelwel ... en gaat dat zo een beetje??? Allee, we spreken elkaar nog wel eens ...blablabla ..." Het eten ... daarna de speeches, moppen, gelach ... En de sfeer zit er direkt in.Als de muziek begint, duikt iedereen de dansvloer op.Al snel komen de grootouders afscheid nemen, teveel lawaai voor de oude oortjes.Maar de jonge generatie begint samen te klitten, de dansvloer overbevolkt. Na de schuimwijn en het lekkere eten; doorgespoeld met de nodige koffie, waag ik me aan een glaasje wijn. Al snel klinkt de muziek nog beter, voelt de sfeer nog plezanter, de mensen nog vriendelijker en Agaatje duikt mee de dansvloer op. Geen gène, gewoon ammuseren. En plezant was het... Veel te snel beginnen de gasten naar huis te gaan, ik ben helemaal nog niet uitgedanst! Time flies when you are having fun ... Op mijn stoel gezeten denk ik even na wie de volgende bruid zal zijn. Mijn dochter? Als je haar mag geloven is ze er helemaal nog niet klaar voor. Maar stel even hypothetisch, dat het er toch van komt. Hoe gaan we dat dan doen? Wie gaat me begeleidenin de kerk? Mijn geleidehond? Anders beland ik zonder twijfel met mijn goedgevormde achterwerk in het wijwatervat. En wie gaat er tijdens het avondfeest naast me staan om mensen te ontvangen? En wie gaat met mij dansen? Neenee, ik ben er ook nog niet aan toe om een trouwfeest te organiseren. Eerst moet ik nog eens met papa praten. En met zijn nieuwe vrouw. en met de pastoor. Die moet mij een snelcursus kerkganglopen geven .... Maar één ding weet ik wel: de dag dat mijn kinderen trouwen, zal ik stijf in het nieuw staan. Heel elegant, heel gesofisticeerd en ik zal stralen. De mooiste moeder van de bruid die je ooit gezien hebt ...
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ...
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ...
