Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Soms is het genoeg niks lukt,je wil gillen,de pot op met alles en iedereen Je gilt niet want je bent welopgevoed;Je zegt niet tegen mensen dat ze de pot op kunnen.Dat is niet beleefd;..
Hoe meer je kan,hoe meer je moet kunnen;Je wil jezelf bewijzen,de wereld bewijzen,dat je alles aan kan.Eerst vinden ze het geweldig,Ze staan verstomd van je kracht en doorzettingsvermogen.Maar al snel wordt het een gewone zaak.En je verlegt je grenzen,Gaat steeds verder,steeds meerThet genoeg is.Stop,kus mijn ik ga zitten
Maagpijn,stress,obstipatie of diarree,bibberende handen,vogeltjes op je borst en dan is het echt genoeg
Madam geeft het ook op,die is het kotsbeu.Halfweg een tekst die ik aan het schrijven ben stopt ze ermee.Trek uwe plan,Agaath,babbel zelf maar;de brailleregel dan maarAls ik wil controleren wat ik getypt heb,moet ik bollekesletters lezen op mijn klavier;..ik hoor van een blogger dat er weken gedaan wordt over een item Ikke niet. Ik voel,schrijf en post.Gene tralala,gewoon zoals ik het denk.Ondertussen is mijn madam aan het dansen;spontaan springen mijn zinnen van boven naar onder,en weer terug vreemde combinaties geeft dat;Maar ik ga door,ze zullen me niet temmen.Ik surf door de blogs,kan nergens reageren,al zitten er pareltjes bij.Die verdomde knopkes. Ook ik vind die ellendige knopkes niet.En schrijven?Ja,als madam goesting heeft;Over watte?Geen idee,ik heb geen spannend leven.Dat is het moment dat de stoom stijgt.Uit mijn oren.Krampen in mijn nekspieren.Stress.computer uit;Geen keramiek,alleen nog de tuin.En mijn boek over Cleopatra en Jules met zijn schoon benen
Drie dagen hou ik het vol.Als het hier thuis wat vreedzamer geworden is,zet ik voorzichtig de pc weer aan. Reacties,mails?Hopen heb ik er gehad;en de miserie trekt weg...wat fijn Fiep die een reddingsactie start. Tanaka en Fred,mijn koene ridders.Ze komen me te hulp op hun witte paard.En die andere jonkvrouwen en ridders Jezus,wat een mensen. Zouden ze het menen?Zouden er echt mensen geïnteresseerd zijn in mijn leven,??
Zal ik dan maar weer iets posten???Voor ik het weet ben ik weer vertrokken.Halfweg laat madam me in de steek;Geen woord meer;Ik sluit de pc,start weer op,en herbegin rotmadam werken zul je
En nu is mijn item af wat ik nu eigenlijk gezegd heb???Dat het leven soms klote is.Dat het zwart is,inktzwart.Maar dat kan ik niet elke keer herhalen,en mensen vergeten het soms.Ach ja,ik vergeet het ook wel eens.Soms is mijn leven zo zwart als roet;Meestal is het blauw;als de lucht en het water.Vrijheid.Om te doen en te laten wat je wil.om te ademen.en nu is het rood.Rood van vriendschap en lieve woorden.
Dank u wel lieve ridders en jonkwrouwen;Ik ben er weer
Harry, de kater, is negen weken. De tijd is gekomen om naar de dierenarts te gaan. Hij is veranderd, gegroeid .., en heeft in zijn jonge leven al heel wat meegemaakt. Elke dg wordt hij een paar keer onder de voet gelopen. Hij werd opgesloten in het washok. In de kast. In de gang ... Maar het allerergste was de afwasmachine ... Zoals elke avond laad ik de machine vol. Alle vieze borden en pannen verdwijnen in een vierkant ding, met een klep, waar je op kan springen. Dan zie je veel beter en kan je aan de borden likken ... Hij heeft er echter even niet aan gedacht dat ik hem niet zie zitten. En vol energie klets ik de klep dicht, met Harry in de machine ... een gil ... en ik die het bijna aan mijn hart krijg ... gelukkig stond de startknop niet ingdrukt ... Ik haal Harry uit de machine, met de bibber in mijn handen. Hij mankeert niks, alleen lijkt hij op een gebakken schnitsel en zo ruikt hij ook. Wassen, drogen en alles weer vergeten... al komt hij tegenwoordig niet meer in de buurt van dat vierkante monster.
Maar vandaag was dus de grote dag: de spuit ... Samen met Fiep vertrok ik, kattenbox in de linkerhand, witte stok in de rechter. De box is niet zo geliefd, maar ja, een kat moet zich ook wel eens schikken naar het openbaar vervoer. De behandeltafel van de dokter daarentegen leek hem wel te plezieren ... als een macho stond hij fier te pronken en zelfs het wegen en het onderzoek kon hem niet deren. Hij onderging alles met een stoïcijnse blik in zijn oogjes, de stoere man. En toen ... de prik ... maar oh, wat was ik fier op mijn manneke. Geen kik heeft hij gegeven ... wat een kanjer van een kater...
Thuis was het wel wat anders. Fiep moest nog even winkelen en liet haar katertje bij mij, om te spelen met Harry... broetjes onder mekaar, weet je wel. Maar Enrique, die als pasgeborenen zo heeft moeten knokken, is een echte tiran geworden. Onmiddellijk eist hij de kattenbak op, als Harry in de buurt komt, begint hij woest te grommen en te blazen. Die kattenbak is van hem, net als het eten en het drinken. En Harry? Die gaat op zijn poep zitten en laat alles gebeuren. Mijn Harry, de sociale, lamme goedzak, laat zijn broetje doen en gaat rustig slapen. Wat kan hem het schelen???
Later, als Fiep vertrokken is, komt Fluk weer tevorschijn. Dat was teveel poes voor hem. Harry haast zich naar de kattenbak en eindelijk kan hij plassen. Daarna installeert hij zich op de zetel. Uren later zit ik op de grond, Fluk naast me en Harry op mijn schoot. Ik vertel ze over mijn vaas die ik aan het maken ben. Fluk luisterd aandachtig, geeft me een kusje op mijn hand en trekt zich terug op de sofa. Harry klimt heel voorzichtig naar mijn gezicht, trekt zijn nagels in en aait me over mijn wang. Als ik hem zeg hoe trots ik op hem ben, krijg ik een likje. Dan gaat hij ook weer slapen. Mijn dochter krijgt de slappe lach, haar laatste avond studeren ... ze is moe, ze is hét moe. Ik ga terug naar mijn kleitafel en zucht eens diep. Wat een prachtige dag, wat een prachtige dieren, wat een geweldig leven ...
Gisteren heb ik mijn tweede stokje aangekregen! Het tweede stokje met dezelfde vraag: Wat zou je nog willen hebben of bereiken voor onze Lieve Heer je komt halen??? De bedoeling is dat je daar een stukje over schrijft en daarna je stokje doorgeeft aan drie andere slachtoffers, die daar op hun beurt een slapeloze nacht van krijgen en ook een verhaal gaan schrijven over hun diepste verlangen. Nu moet ik graag gezien zijn, vermits ik er twee gekregen heb. Of ze willen me een loer draaien en een week uit mijn nachtrust houden ... Want een mens moet daar toch over nadenken, vind ik. Wat zou ik nog willen??? In eerste instantie wilde ik zeggen dat ik niets mee wilde, ik heb alles al! Eigenlijk heel deemoedig van me, hé?? Ik heb schatten van kinderen,een hond en een kat, ik heb geen honger of dorst ... wat kan je nu nog meer willen??? Al eens al die ellende in de wereld gezien?
Gaandeweg de nacht was er een idee dat me te binnen schoot. Misschien zou het wel prettig zijn als ik weer zou kunnen zien, voordat ik sterf ... Hahaha, stel je voor: Agaath die op het einde van haar Latijn plotseling het licht weer ziet, eens diep inademd en dan de geest geeft. Ik hoop dat ze dat in de gazet zetten ... En weet je, als ik weer kan zien, zie ik ook weet alles. Akkoord, er zijn een boel mooie dingen op de wereld en het zou leuk zijn om hier weer van te genieten. Maar kunnen zien betekent ook: elke ochtend mezelf bewonderen in de spiegel, half wakker en met een humeur dat een onweer doet verbleken. We worden er ook niet jonger op. Zolang ik niets zie ben ik een kruising van Raquel Welsh en Pamela Anderson. Maar als mijn oogjes weer gaan werekn, zou ik wel eens een kruising van ma Flodder en de Zangeres zonder Naam kunnen zijn. Nee, misschien maar beter dat ik niks zie. Je moet je lot niet tarten ...
Och, er is één ding dat ik echt leuk zou vinden ... een huisje in het zuiden van Frankrijk bijvoorbeeld. Een kleine fermette met een immens atelier. Daar kan ik mijn kolere uitwerken op mijn klei. En natuurlijk zou ik alleen maar kunstwerken maken. Ik zou dan ook naam en faam hebben, met mijn talent. "Madame Agaath avec les mains d'or", zouden ze me noemen. Het is er altijd mooi weer en er is plaats genoeg. Ik zou een hoop vrienden ontvangen, iedere dag zou een feestdag zijn ... ja, het leven zou mooi zijn ...
Ondertussen staat mijn nieuwe keramiekwerk hier te drogen in de veranda. De zon schijnt, hond en kat zijn aan een siësta begonnen. Morgen komt een vriendin, lekker bijkletsen en overmorgen komt mijn moeder... Ik neem een sigaretje en ga naar het terras. Pffff, Frankrijk ... ik weet het niet, hoor. Ik voel aan mijn vijgenboom ... er zullen veel vijgen zijn deze zomer ...
Mijn vader, veel te vroeg overleden, ik was amper elf jaar oud. Gek is het, hoe je als kind een vertekend beeld over je ouders hebt. Mijn vader was een god, mijn redder in nood. Gevallen bij het rolschaatsen? Pappa. Problemen bij het lessen leren? Pappa. En net toen de puberteit eraan kwam ... was hij er niet meer. Ongeluk. Mamma vertelde me het nieuws en ik ging soep opwarmen, ik had honger. Nu besef ik wel dat ik op dat moment geen voeling had met de wereld. Het hoefde niet meer, mijn redder had mij verlaten ...
Vanaf toen plaatste ik mijn vader op een voetstuk. Hij kon alles, wist alles en ik zou als hem worden, even slim, even werelds ... Jarenlang heb ik me uit de naad gewerkt om iets te worden, dat mijn vader nooit geweest is. Want met het volwassen worden, kwam ook de werkelijkheid naar boven. Mijn vader was geen superman, hij was een man. Inderdaad, heel intelligent en handig. Met een geweldig gevoel voor humor. En een immense liefde voor zijn vrouw en dochter. Maar toch ... een man van vlees en bloed, met slechte dagen en veel te perfectionistisch. Dat maakt het niet altijd makkelijk om mee te leven. Maar het heeft me gemaakt tot wat ik ben ...
Ik ben niet stom, net als hij. Ik heb wel humor, net als hij. Ik ga hoe langer hoe meer op hem lijken. Ook het steeds beter kunnen en willen doen, heb ik van hem geërfd en ik ben er trots op. Want zelfs nu, nu hij niet meer die onbereikbare held is, blijft hij mijn voorbeeld. Nog steeds wil ik op hem lijken, dingen in mezelf ontdekken, die me aan hem herinneren ...
Sommigen zeggen dat doden je kunnen zien, vanuit de hemel, of waar ze ook mogen zijn. Is dat zo? Kan pappa me zien? Weet hij hoe mijn leven verloopt? En zo ja, wat denkt hij dan? Is hij trots op me? Op de vrouw die ik geworden ben? Hij had grootse plannen voor me, zijn enig kind. Iets voor zijn dood hebben we daarover gepraat. Wist ik veel dat het ons laatste gesprek zou worden? Ik heb gestudeerd, zoals hij het wilde. Maar hoe je leven draait kan je niet voorzien. Ik heb gehandeld zoals ik dacht dat het goed was ... En nu? Is hij fier op wat ik bereikt heb. Hoe ik mijn kinderen heb opgevoed? Hoe ik van mijn dieren hou? Of is hij teleurgesteld in zijn nakomeling??? Ik zal het nooit weten. Ga er maar van uit dat ik nog steeds zijn trots ben. Maar die vraag wil ik niet van mijn kinderen horen. Ik wil niet dat ze zich later moeten afvragen wat ik van hen vond. Dus zeg ik heel dikwijls, klaar en duidelijk: "Dames, jullie zijn mijn alles, mijn trots en de enige reden dat ik hier op die verdomde aardkloot blijf hangen." Want hoe je het ook draait, ik zie ze doodgraag, die twee kiekskes van mij ...
Jaja, wij blinden zijn mee in de maatschappij. We kunnen bijna elke job doen, met een kleine aanpasiing. Je vindt ons in elke sector van de maatschappij. En ook op het net. Wat had je dan verwacht? Nu moet ik toegeven dat ik, al doe ik mijn best, niet altijd mee ben met de technologische evolutie. Tegenwoordig wandel ik door de sites met de snelheid van een kabbelend beekje. Mijn tabtoets, pijltjes en entertoetsen voldoen momenteel om elke weg te bewandelen. En als het me eens niet lukt, laat ik er mijn slaap niet voor. Maar goed, iedereen doet zijn bankverichtingen met de pc en Agaath dus ook, want daar ben ik streng op. Als een ander dat kan, dan ik ook...
En daar gaan we dus weer, het begint eentonig te worden. Cijfers en letters, codes op bestelling ... jongens, is er dan niks simpels in dit land? Maar dat moet voor de veiligheid ... Juist, ja, veiligheid, mijn sjekoch ... De oplossing is echter dichterbij dan ik dacht. Mijn bank verzekert me dat er een machientje bestaat voor blinden en slechtzienden, waarmee je vlot via de computer te betalingen enz. kan doen. "Okee, laat maar komen." zeg ik. Dat wil ik zien. En jawel, het machientje komt eraan.Een diggipass. met grote toetsen, heel duidelijk voelbaar. Met spraaktechnologie. Laat me even de werking uitleggen. Je sluit je digipass aan op de computer en gaat naar de site van je bank. Daar heb je een speciale code voor, die je intikt op het klavier van je pc. Je bent nu verbonden met de bank en kan je verrichtingen doen. Maar daarvoor moet je een onpersoonlijke code ingeven. Je digipass zegt je die. En daar wringt het schoentje ... Het is een code van acht cijfers, die telkens verandert. Dus als je de cijfers de eerste keer niet goed begrepen hebt en je wil ze nogmaals horen, krijg je andere cijfers. Het is dus kwestie van goed te luisteren en de cijfers van de eerste keer te onthouden zodat je ze kan intikken op je computer. Pas dan kunnen de verrichtingen gedaan worden... probeer dat maar eens...
Ik onthou de cijfers in koppel. Makkelijker dan wanneer je ze apart in je hoofd probeert te steken. Maar toch kan ik me voorstellen dat niet iedereen er even snel mee is. Dat er mensen zijn die liever naar hun bank sukkelen, dan een uur aan een stuk steeds naar veranderende codes te luisteren, want makkelijk is het echt niet. En dan heb je nog niks gedaan, moet je maar denken. Dan moet je nog steeds je rekeningen betalen, je spaargeld van de ene naar de andere rekening versassen ...
Gelukkig dat mijn madam er is. Zij houdt wel van getalletjes. Geeft haar een rijk gevoel, denk ik. Ze is rap content, die madam van me. Ik geeft het eerlijk toe, als het enigszins kan, ga ik naar het bankfiliaal, gooi mijn paperassen op de balie en laat de bediende het werk doen. Geen code, geen madam, gewoon zoals vroeger ... toen de bankbediende je verder hielp met de glimlach, blij dat hij iets voor je kon doen. Of die bediendes van tegenwoordig nog glimlachen? Ik zou het niet weten en het kan me eigelijk ook niks schelen. Ik loop gewoon binnen, met mijn allerliefste gezichtje en geef mijn papieren af en als ze eerst eens beginnen uitleggen dat je tegenwoordig alles met de computer kan doen en dat er een speciaal machientje bestaat voor blinden, lach ik eens, kijk ze eens allervriendelijkst aan en zeg dat ik dat weet. Maar dat ik veel waarde hecht aan persoonlijk contact ... En dan krijg ik altijd gelijk. Daar zijn ze voor, zeggen ze dan. Daar gaat de bank prat op, contact met de klanten.. blablabla ... maar ondertussen is mijn werk gedaan en Agaatje weer gelukkig.
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Wie meer wil weten, moet het boek zelf maar lezen. Ik vind het fantastisch en het doet je even nadenken over de menselijke geest en zijn gedrag ...
Alleen is een mens niks. Je moet opboksen tegen de boze wereld en alleen sta je nergens. Je bouwt een bufferzone rondom je. Familieleden, vrienden, de harde kern, zoals ik het al noemde. Jij bent de kern, zij de eerste cirkel rondom je. Maar die ene cirkel is niet voldoende. De harde kern denkt met je mee, smeed plannen en listen, maar er is geen voetvolk. Daar heb je een tweede cirkel voor nodig. De ja knikkers, die je overal volgen, met hun ogen gesloten voor de realiteit. Meestal de niet zo snuggere meerderheid, die al blij zijn een leider te hebben. Dan hoeven ze zelf niet te denken. Als je de tweede cirkel gevormd hebt, sta je al een stuk sterker. Je bent klaar om de aanvallen van de andere cirkels in de kiem te smoren. Tenminste, als je cirkels geen gaten vertonen, want wat gebeurt er als er opeens iemand van de harde kern beslist dat hij niet mee wil werken en overstapt naar de harde kern van een andere cirkel? Of als je buitenste cirkel toch opmerkzamer is dan je dacht?
Mensen zijn rare wezens. Waarom willen we altijd macht? Waarom is het altijd zo moeilijk om gewoon naast elkaar te leven? Ik ben geen godin, geen koningin. Maar moet ik dan ook overal mijn kwartetje meenemen? Om mijn tegenstanders te verleiden als ik heel elegant uit mijn matje kom gerold? Om ze daarmee te overbluffen en ze daarna met mijn dolk in de rug te steken? Stel je voor dat we nog in de tijd van Cleo zouden leven ... Spannend zou het wel zijn, dat geeft ik toe. Niks meer op een terrasje iets gaan drinken, het zou weleens de gifbeker kunnen zijn. Nooit meer je eigen mening kunnen zeggen, je loopt de kans onthoofd te worden ... Nee, geef mij dan maar het heden ... Van al dat denken en lezen krijg ik een dikke kop. Ik ga zitten en zet mijn commputer aan. Maar Cleo blijft in mijn gedachten ... Dan maar een paar blogs lezen, dat zal mijn gedachten wel verzetten... Wat een opluchting. Niks geen sluwe streken, geen messteken in de rug, geen achterbaksheid. Hier hou ik van iedereen en iedereen houdt van mij. Geen Cleopatra, Geen Caesar ....
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
Via Fiep, mijn hoop in bange dagen, hoorde ik over een heer. Een intelligent mens, die het warm water had uitgevonden. Of dan toch de vraag van de rankings had opgelost. Ja, dat wilde ik wel weten ... even een kijkje gaan nemen. En ja hoor, in korte snedige zinnen werd het geheim van de populariteit ontrafeld. Niks geen goede schrijvers, dat was helemaal geen noodzaak. Je moet gewoon zorgen dat je gelezen wordt. Reclame maken als het ware. En hoe je dat doet? Mag je zelf kiezen, als het maar opvallend genoeg is ...
Maar ja, hoe pak je zoiets aan? Ik kan namelijk geen buttons maken, geen mooie fotootjes her en der verspreiden. Tja, een nieuw probleem diende zich aan. Dus maar weer gaan rondloeren bij de buren ...
Het is niet makkelijk, dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Je hebt de mooie madammensites. Met veel bloot. Allee, dat vermoed ik toch. Maar dat mag ik dus niet doen, want dan komen er weer anderen in opstand. Over vrouwonvriendelijk, te bloot, te hard ... Okee, dan maar het geloof. Dient Jezeke toch nog voor iets, al was het maar voor mijn hoge ranking. Maar nee, Agaath, kan niet. Wat doe je dan met de sites over de heilig Kwiebus, de pure kwezel en al die ooms en tantes die nog meespelen in het toneeltje?
Pffff, mijn moed zakt al in mijn schoenen. Misschien moet ik gaan rijmen ... Elke blog bezoeken met een mooi gedichtje. Daar kan toch niemand iets tegen hebben? Goed plan, Agaath ... Als je kan rijmen ... en dat kan ik dus niet.Een pikanterietje zoals Tatanka ze aflevert, onbegonnen werk ... De woordkennis van Begrijp het nietje, titipoes, Thea, Didi ... Ja, misschien moet ik maar gewoon stoppen met schrijven en misschien ook niet. De mensen die ik via mijn blog heb leren kennen, zijn me heel dierbaar. En ik mag dan misschien niet het talent van mijn naamgenote hebben, maar ik ammuseer me rot. En is dat niet het belangrijkste???
Ach, ik zou ook wel eens dingen willen zeggen die niet door de beugel kunnen. Over blote madammen, pis en kak, sex ... Wie houdt er nu niet van sex??? Ja, okee, Fabiola en zelfs daar ben ik niet zeker van. Dus alle lezers die zich storen aan mijn manier van schrijven, mijn directheid wat gehandicapten etc. betreft: Wees welkom ... lees deze blog heel aandachtig en vertrek dan weer. Met een zuur gevoel als het kan. Ga iedereen vertellen hoe slecht ik ben. Zorg er wel voor zoveel mogelijk mensen te bereiken, buttons willen wel eens helpen. Breek me af tot in de grond en geef ze dan mijn adres door. Vertel dan dat ze zelf eens een kijkje moeten komen nemen, met zijn allen ...
Heerlijk, die reclame en ik hoef er niks voor te doen ... Ja, Agaatje is er klaar voor, hihihi ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook.
Het lijkt wel of je een halve universitaire opleiding gekregen hebt, eer je de humaniora hebt beëindigd. Kinderen moeten maar slimmer worden, steeds meer in hun hoofdje proppen. Haar halfzusje van vijf, tweede kleuterklasje dus, krijgt nu al franse les. Ze kan amper Nederlands praten ... Maar goed, het zal zo wel horen, zeker? Niet voor niks dat de jeugd steeds depressiever wordt. Als je dan ook nog eens ouders hebt die leven volgens het principe: mijn kind, schoon kind, ben je helemaal geschoren als puber. Ga maar eens leven naar hun verwachtingen ... je zou voor minder in de put duiken, ach ja. De vooruitgang. Het heeft allemaal zijn goede en slechte kanten. Maar ondertussen zit ik dus met de gebakken peren. Dochter studeert, ik loop op eieren en dat voor de volgende twee weken. Voor mij mogen ze die examens afschaffen. Laat de kinderen lekker vakantie houden en genieten van hun jonge leven. Het zou veel meer gelukkige mensen opleveren. Vooral kinderen dan. En zeker en vast ook een aantal moeders ...
Dit is de edele heer Harry Caravacho, broer van Prins Enrique de Eerste. Vind iemand hem te mager? Gelieve vrouwe Agaath op de hoogte te brengen over de lichamelijke toestand van haar meester, daar wij, nederige bedienden, haar niet kunnen overtuigen van het tegendeel.
Ondergetekende, Fiep ... Hoofd van de Koninklijke hofhouding ...
Blinde en slechtziende kelners en geblinddoekte gasten die in een verduisterd restaurant een tweegangenmenu voorgeschoteld krijgen. Het project 'Blindelings', waarop zaterdag 18 gasten waren uitgenodigd, was een verrijking voor beide partijen.
'Blindelings' vertrouwen in kelners met visuele handicap
Het ging er een beetje onwennig aan toe toen de gasten elkaar voor het eerst ontmoetten in het Gentse Flandria-hotel. 'Zicht op Cultuur' organiseerde daar samen met het netwerk Licht en Liefde een probeersessie voor 'Blindelings'. Net zoals alle andere gasten wilde Rony Dobbelaere de uitdaging aangaan. "Ik wil weten hoe het is, hoe het voelt. Ik vrees dat het allemaal fout zal gaan. Als ziende anticipeer je op de gedragingen van de ober, je leunt bijvoorbeeld een beetje naar links als de ober rechts soep serveert. Hier zien wij de ober niet en hij ziet ons niet."
De obers zijn gelegenheidsobers, blinden en slechtzienden die een training hebben gevolgd. "Toch wel spannend", vindt de blinde William (25). Hij studeert voor maatschappelijk werker in Antwerpen. "Wij hebben geprobeerd om William altijd zoveel mogelijk ruimte te geven", zegt zijn moeder, Hilde Damman. "Hij woont alleen, doet alles zelfstandig en zo moet het eigenlijk ook."
Zo moet het misschien wel, maar de maatschappij lijkt daar niet altijd klaar voor te zijn. "Net daarom is dit project zo belangrijk", zegt Rieke Jacobs van 'Zicht op Cultuur'. "Dit is een sensibiliserend project. Blinden zijn de groep die, als gehandicapten, het minst gemakkelijk werk vinden. De maatschappij moet de mogelijkheden scheppen waarin blinden hun werk kunnen doen."
Het diner is afgelopen. Rony Dobbelaere is behoorlijk onder de indruk. Hij had nooit beseft hoezeer je als ziende gericht bent op het non-verbale. "Het was een unieke ervaring maar achteraf constateer je dat je zo gespannen en geconcentreerd aan tafel zat en op zoek ging naar wat je at dat je eigenlijk vergat te genieten van het lekkers dat geserveerd werd. Is je bord nu leeg of niet?"
En William? Die vond het indrukwekkend. "Ook plezant dat mensen konden ervaren hoe het is als er ergens in je eten een stokje zit en niemand je dat van tevoren heeft verteld. Ook wij maken dat mee. Als blinde moet je zo zelfstandig mogelijk zijn."
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent... Ik ben thuis beginnen oefenen, mooi eten moet je leren. Nu ja, moeilijk is dat niet, je moet gewoon weten waar alles ligt. En de tijd nemen. Je werkt volgens de wijzers van de klok. Vlees op negen uur, patatjes op twaalf groenten op drie bijvoorbeeld. Niets is makkelijker. Maar wat dan met koude schotel? Mensen, maak u geen illusies, iedereen eindigt wel eens met een soeplepel mayonaise in zijn mond als de schotel al op voorhand klaar is, zoals op restaurant, kan je niet meer doen dan hopen dat je alles vind en alles op je bord blijft liggen. Daarom had ik me voorbereid, kookte thuis, at thuis tot het goed ging. De volgende stap: het restaurant. Mijn eerste gerecht was spaghetti. Dan heb je namelijk geen vlees dat moet gesneden worden. Kan je je voorstellen hoe het voelt als je steak met pepersaus opeens bij de buurvrouw op tafel belandt? Juist ... en om dat te vermijden koos ik dus voor spaghetti. Goede keuze, vond ik nog steeds. Je kan het onopvallend slurpen, je kwakt er de kaas overheen, altrijd goed, je eet met een lepel ... voor beginnelingen, altijd prijs. Een broodje gaan eten kan ook, als je nog aan je beginpogingen zit. Maar geen croques, zeker niet. Want die moet weer gesneden worden, zijn vergezeld van sla en tomaten, op de meest vreemde plaatsen gedeponeerd. je loopt het risisco om met een halve slaplantage in je mond te zitten terwijl je croque vrolijk het bord van de overbuur siert. Dus een broodje mag, maar alleen als het niet overdadig versierd is met één of ander sausje. De tweede stap in je heropvoeding is de aardappels, erwten en al hetgeen verder nog wel eens wil rollen, op je bord houden. Tip! Neem natte doekjes mee. Je kent ze wel, die dingen die je krijgt als je miosselen gaat eten. Je kan ze overal krijgen, ze ruiken heerlijk en het geeft je een gevoel van veiligheid. met vieze handen, van vet overlopende ellebogen en geen ogen naar het toilet rennen is eenmaal niet zo gemakkelijk als het eruit ziet. Dus pattatjes, daar waren we gebleven. je duwt al hetgeen rollen kan naar een kant van je bord, de kant waar je vork zit. Met de palm van je hand steun je een beetje tegen je bord alsof je het wel tegen houdt. Het valt helemaal niet op dat je daarmee ook je rollend materiaal op je bord houdt en als je toch een beetje moest morsen, heb je altijd de doekjes nog. Derde stap: vlees snijden en dat is het moelijkste. Het lijkt wel of die beesten spontaan weer tot leven komen bij het zien van mijn bord. Maar ja, je kan ook niet eeuwig op spaghetti leven. Dus hup, maar even doorbijten en dat beestje is ook gewassen. Nu kan je natuurlijk foefelen en beginnen met een kieken. Ten eerste mag je dat met je handen eten, altijd safe dus. Ten tweede is dat helemaal geen vlees. Het is zo zacht dat het al uit elkaar valt bij het zien van je mes. Neenee, steak is de boodschap en als je dat kan: koteletjes of ribbekes. Met deze oefening ben je gegarandeerd even zoet. Mijn raad is dan ook: begin er tijdig aan ... en als het dan toch nog mislukt ... bestel je volgende keer gewoon weer een spaghetti ... Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, hoor. Ik heb er persoonlijk nog nooit veel problemen mee gehad. maar het is wel leuk om eens de andere kant van de medaille te zien. daarom: als je ooit de kans krijgt om in het donker te dineren, met blinddoek en bedient door blinde obers, moet je dat zeker doen. het is hilarisch ....
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Na de introductie van zijn ring ijs vorig jaar, heeft hij een neiuw concept bedacht. Deze keer ontdek je zijn juwelen en schilderwerken in het donker. Ontdaan van alle licht bezichtig je zijn werk. en wat normaal niet mag (maar wat is normaal in de leefwereld van deze kunstenaar?) is bij Alex een must! Raak de kunstwerken aan, voel ze, beleef ze.
In kleine groepjes word je aan de hand van een gedimde lichtstraal doorheen de expositie geleid, van het ene kunstwerk naar het andere. Om de kunstwerken te zien ... moet je ze dus aanraken. Uiteraard zit er een diepere betekenis achter dit creatieve gegeven: de kunstwerken bevatten namelijk opschriften in braille. Blinden zullen deze keer het kunstwerk het best zien en ervaren én als eerste de diepere dimensie ontdekken, zelfs in het donker.
Na de korte tocht in het donker, zal het licht - voor de zieners onder ons - al de geheimen prijs geven: de korte opschriften in braille vervullen niet alleen een diepere betekenis maar hebben een bijzondere esthetisch effect op de immer originele werken. De exclusieve juwelen zullen met zekerheid zowel de blinden als de zieners bekoren en brengen tevens de beide groepen dichter bijeen.
Naast de juwelen heeft Alex opnieuw een aantal schilderwerken gecreërd: de kleurrijke, speelse kunstwerekn bevatten tevens braille - geretaleerde elementen. En dat het een fijne ervaring is om te voelen aan het kunstwerk, met o.a borsten in braille, hoeven we niet te zeggen. Het opschrift "tiet" ernaast is de knipoog die we van Alex gewoon zijn.
Deze expositie toont opnieuw het creatieve denkproces van Alex, het buiten de lijnen treden, het speelse karakter. En geeft toe: het aanraken, voelen, betasten en beleven van de verschillende vormen en texturen ... zal je net dat extra gevoel geven dat je soms bij afstandelijke kunst mist.
Openingsavond dinsdag 5 juni om 19u30 (zaklampen niet toegelaten)
Open op 8,9,10 juni en 15,16,17 juni van 13u30 tot 18u00 weekdagen op afspraak :0475/974 134
Plaats: atelier 't verdiep t' pieter de coninckstraat 29 (1ste verdiep) 8800 roeselare inleidende speech door Piv Huvluv (stand - up comedian) info www.alexfabry.com alexander.fabri@telenet.be
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ... Wat er dit jaar allemaal fout gelopen is, weet ik niet. Maar om de één of andere reden ben ik helemaal niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen op de academie. Je moet gaan poetsen en daarna je werken binnen leveren voor de jury. Maar wanneer? Geen berichtje van de lerares, geen telefoontje van een medestudent. Dus dan maar op goedvallend uit...
Gisterenavond zijn Fiep en ik eraan begonnen. Werken naar de academie doen, dat doe je niet zo maar. Dat is hard labeur, zeker als je niks ziet. Je bent al gauw aan het sleuren met veertig, vijftig kilo en Fiep is nu ook geen bodybuilder. Maar we waren overtuigd, zo moeilijk kan het niet zijn. Gewapend met curverboxen liepen we trap op, trap af. Met de slappe lach, natuurlijk. Fiep is kleiner dan ik, liep voorop, bereikte eerst de trappen en werd daardoor nog kleiner. Maar goed, geen enkel werk sneuvelde onderweg.
De lessen worden gegeven in twee groepen, de dagklas en de avondklas en nu was het avond. Ik kende niemand uit die groep en blijkbaar voelde niemand zich geroepen om ons te leren kennen. Ook de lerares niet. Het werd een gesukkel van jewelste. Blinde vrouw, witte stok, curverboxen vol keramiek en een klaslokaal vol breekbare dingen ... Maar we bereikten de uitstalplek! Zonder brokken te maken. Terwijl Fiep alweer vertrok om de volgende lading binnen te sleuren, begon ik mijn spullen te rangeren. Ik voelde de ogen in mijn rug prikken, maar niemand zei iets. Alleen één vrouw. Ze kwam even naar mijn werken kijken. "Mooi werk heb je." Zei ze "Je hebt precies veel hulp gehad van de lerares, want als je dat zelf moet maken ... Ach ja, voor jouw is het een bezigheid. Als je al wat met klei kan smodderen, ben je zeker al gelukkig?" Ik slik eens. Wil haar een antwoord toesnauwen. Wat denkt die trut wel? Maar dan glimlach ik even vriendelijk. Ik ga me hier echt niet moe maken. Waarschijnlijk is dat het idee dat de hele klas van me heeft. Daar tegenin gaan zou me, in hun ogen, alleen maar een arrogant mens maken. Dus zeg ik niks, duw mijn kin omhoog en doe alsof ik ergens een dikke, vette stront ruik. Ze snapt de hint, geloof ik.. Ze verdwijnt zonder nog een woord te zeggen. Ik zet me in een hoekje en wacht op Fiep. Die loopt nog steeds met klei te zeulen, helemaal alleen, terwijl het hier volloopt met sterke mannen. Maar we zijn niet van de avondklas, dus worden we niet geholpen. Ik zeg maar niets tegen Fiep, ze wordt hoe langer hoe norser. Zoveel als we binnen gesleurd hebben, moeten we ook weer buitensleuren. Materiaal, klei ... En weer niemand die even een handje wil helpen. De wereld van de Kunst, waar iedereen elkaar helpt, kunstenaars onder elkaar ... vergeet het maar. Ieder voor zichzelf en als ik je een pee kan stoven, heb je het zitten en dat is iets waar ik helemaal niet mee om kan. Ik heb een hekel aan superego's, mensen die meer last hebben met hun grootheidswaanzin dan met hun creativiteit. En op de academie loopt het er vol van. Maar goed, we waren weer buiten.
Fiep vond dat ze nu wel een cola verdient had. Het chiqste zaakje hebben we uitgezocht. We zagen er niet uit, wat kon het ons schelen??? Na de nodige drankjes waren we weer in staat om naar huis te rijden. Het thema academie werd angstvallig vermeden. Wat ik in september ga doen? Of ik terug ga? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel. Nu ik weet hoe ze daar over me denken, ben ik alleen maar gemotiveerder om te bewijzen dat ik even goed ben als zij. Dat ik geen kleiklodderaar ben. Ik heb een hele vakantie om erover na te denken. Maar het zal ze niet lukken om me een minderwaardigheidsgevoel te geven, dat kan ik je garanderen.
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ... Helemaal opgedirkt, haar gekamd en schoenen gepoetst, samen met de jongste dochter naar het feest. Bruid en bruidegom aan de ingang met de bijbehorende ouders. Heel enthousiast doen, kussen, feliciteren ... Pfff, dat was ook weer gebeurd, ik kon naar mijn tafeltje gaan. Even aan de dochter vragen hoe iedereen eruit ziet. Daarna socialiseren met ooms en tantes, grootvader, bomma, moeke ... "Ach, ben jij de moeder van ... welwelwel ... en gaat dat zo een beetje??? Allee, we spreken elkaar nog wel eens ...blablabla ..." Het eten ... daarna de speeches, moppen, gelach ... En de sfeer zit er direkt in.Als de muziek begint, duikt iedereen de dansvloer op.Al snel komen de grootouders afscheid nemen, teveel lawaai voor de oude oortjes.Maar de jonge generatie begint samen te klitten, de dansvloer overbevolkt. Na de schuimwijn en het lekkere eten; doorgespoeld met de nodige koffie, waag ik me aan een glaasje wijn. Al snel klinkt de muziek nog beter, voelt de sfeer nog plezanter, de mensen nog vriendelijker en Agaatje duikt mee de dansvloer op. Geen gène, gewoon ammuseren. En plezant was het... Veel te snel beginnen de gasten naar huis te gaan, ik ben helemaal nog niet uitgedanst! Time flies when you are having fun ... Op mijn stoel gezeten denk ik even na wie de volgende bruid zal zijn. Mijn dochter? Als je haar mag geloven is ze er helemaal nog niet klaar voor. Maar stel even hypothetisch, dat het er toch van komt. Hoe gaan we dat dan doen? Wie gaat me begeleidenin de kerk? Mijn geleidehond? Anders beland ik zonder twijfel met mijn goedgevormde achterwerk in het wijwatervat. En wie gaat er tijdens het avondfeest naast me staan om mensen te ontvangen? En wie gaat met mij dansen? Neenee, ik ben er ook nog niet aan toe om een trouwfeest te organiseren. Eerst moet ik nog eens met papa praten. En met zijn nieuwe vrouw. en met de pastoor. Die moet mij een snelcursus kerkganglopen geven .... Maar één ding weet ik wel: de dag dat mijn kinderen trouwen, zal ik stijf in het nieuw staan. Heel elegant, heel gesofisticeerd en ik zal stralen. De mooiste moeder van de bruid die je ooit gezien hebt ...
Harry, de kater, is negen weken. De tijd is gekomen om naar de dierenarts te gaan. Hij is veranderd, gegroeid .., en heeft in zijn jonge leven al heel wat meegemaakt. Elke dg wordt hij een paar keer onder de voet gelopen. Hij werd opgesloten in het washok. In de kast. In de gang ... Maar het allerergste was de afwasmachine ... Zoals elke avond laad ik de machine vol. Alle vieze borden en pannen verdwijnen in een vierkant ding, met een klep, waar je op kan springen. Dan zie je veel beter en kan je aan de borden likken ... Hij heeft er echter even niet aan gedacht dat ik hem niet zie zitten. En vol energie klets ik de klep dicht, met Harry in de machine ... een gil ... en ik die het bijna aan mijn hart krijg ... gelukkig stond de startknop niet ingdrukt ...
Gisteren heb ik mijn tweede stokje aangekregen! Het tweede stokje met dezelfde vraag: Wat zou je nog willen hebben of bereiken voor onze Lieve Heer je komt halen??? De bedoeling is dat je daar een stukje over schrijft en daarna je stokje doorgeeft aan drie andere slachtoffers, die daar op hun beurt een slapeloze nacht van krijgen en ook een verhaal gaan schrijven over hun diepste verlangen. Nu moet ik graag gezien zijn, vermits ik er twee gekregen heb. Of ze willen me een loer draaien en een week uit mijn nachtrust houden ... Want een mens moet daar toch over nadenken, vind ik. Wat zou ik nog willen??? In eerste instantie wilde ik zeggen dat ik niets mee wilde, ik heb alles al! Eigenlijk heel deemoedig van me, hé?? Ik heb schatten van kinderen,een hond en een kat, ik heb geen honger of dorst ... wat kan je nu nog meer willen??? Al eens al die ellende in de wereld gezien?
Mijn vader, veel te vroeg overleden, ik was amper elf jaar oud. Gek is het, hoe je als kind een vertekend beeld over je ouders hebt. Mijn vader was een god, mijn redder in nood. Gevallen bij het rolschaatsen? Pappa. Problemen bij het lessen leren? Pappa. En net toen de puberteit eraan kwam ... was hij er niet meer. Ongeluk. Mamma vertelde me het nieuws en ik ging soep opwarmen, ik had honger. Nu besef ik wel dat ik op dat moment geen voeling had met de wereld. Het hoefde niet meer, mijn redder had mij verlaten ...
Jaja, wij blinden zijn mee in de maatschappij. We kunnen bijna elke job doen, met een kleine aanpasiing. Je vindt ons in elke sector van de maatschappij. En ook op het net. Wat had je dan verwacht? Nu moet ik toegeven dat ik, al doe ik mijn best, niet altijd mee ben met de technologische evolutie. Tegenwoordig wandel ik door de sites met de snelheid van een kabbelend beekje. Mijn tabtoets, pijltjes en entertoetsen voldoen momenteel om elke weg te bewandelen. En als het me eens niet lukt, laat ik er mijn slaap niet voor. Maar goed, iedereen doet zijn bankverichtingen met de pc en Agaath dus ook, want daar ben ik streng op. Als een ander dat kan, dan ik ook...
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook. 
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent...
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ...
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ...
